Notes

Neden kabul etmekte bu kadar zorlanıyorsun ki, anlamıyorum. Bitti işte. Onun hakkında kurmayı unuttuğun bir cümle, bir hayal daha kalmadı.
Biliyorum, özlüyorsun. Sadece tenini değil, kokusunu, gülüşünü, sesini bile özlüyorsun. Her sabah uyandığında baş ucundaki telefonuna gelen ve tüm gününü mutlu geçirmene sebep olacak bir mesaj yok artık.
Bir başka teni, bir başka bedeni, bir başka dudağı kısacası başka birini tercih edip de gitmesi korkutuyor aslında seni.
"Zamanla geçer" diyenlere de sakın aldırmayın. Kuyruklu bir yalan bu. Geçmez, geçmiyor işte, geçmiyor ayrılığın acısı.
Ağzının içi sanki cam kırıklarıyla doluymuş da konuşamamış, anlatamamış, söyleyeceklerin bitmemiş gibi bir hal içinde öyle kalakalıyorsun. Haftalarca hayatın ne bir adım öne gidiyor ne de birkaç adım geriye. Özgür olduğunu biliyorsun ama sanki hareket yeteneğini kaybetmiş gibisin.
Acının uyuşturan yanıyla alışmaya çalışıyorsun yaşamaya. Bazıları ayrılık acısının ölmek ile bir olduğunu söyler. Doğru değildir bu, ayrılık acısı ölmekten daha beterdir.
Geçtiğini sanıyorsun, geçmiyor aslında. Geçmiş gibi yapıyor. Unutamıyorsun, unutmuş gibi yapıyorsun. İlk başlarda kendini kapattığın oda bile gittikçe küçülüyor, öylesine küçülüyor ki bir yüreğin atışına bile gizleyebilirsin onu.Acısı kesinlikle geçmiyor, dayanılabilir hale geliyor ama.