Notes

หลังจากบาดเจ็บสาหัสจากการปราบการจลาจลครั้งใหญ่ของพวกวิลเลน บาคุโกพยายามกลับไปทำหน้าที่ฮีโร่อย่างเดิมหลายต่อหลายครั้ง หากแต่อะไร ๆ ก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่อยากให้เป็น เพราะอาการบาดเจ็บเรื้อรังของร่างกายที่แม้แต่รีคัฟเวอร์รีเกิร์ลก็ช่วยอะไรบวกกับการขอร้องแกมบังคับของคนรัก ทำให้บาคุโกที่ยังอยู่ในวัยแค่สามสิบต้น ๆ ต้องยอมแพ้แล้วเกษียณตัวเองออกมาเป็นครูที่ยูเอย์เร็วกว่าที่คิดไว้มากนัก
แต่จะเรียกว่าคนรักก็คงไม่ถูกเท่าไรนัก เพราะถึงจะคบกันมาตั้งหกปีแต่บาคุโกและโทโดโรกิก็เลิกกันไปได้สองสัปดาห์แล้ว เหลือทิ้งไว้แต่ความสงสัยของลูกศิษย์และลูกน้องของทั้งคู่ว่าทำไมจู่ ๆ ชายหนุ่มทั้งสองก็กลายเป็นคนขี้เหวี่ยงไปเสียอย่างนั้น ถึงบาคุโกจะเป็นคนขี้เหวี่ยงอยู่แล้วก็เถอะ แต่ครั้งนี้มัน...แปลกไป
“เอนเดฟเวอร์ไม่มารับเหรอคะวันนี้” นักเรียนสาวสองคนในห้องที่บาคุโกเป็นอาจารย์ประจำชั้นอยู่เดินเข้ามาทักเจ้าตัวในสถานีรถไฟ หนึ่งในนั้นกล่าวถามเมื่อเห็นเขาเดินอยู่คนเดียว ชื่อเอนเดฟเวอร์นั้นก็ไม่ใช่ใครหากแต่หมายถึงโทโดโรกิ โชโตะที่สุดท้ายก็สืบทอดชื่อฮีโร่ของพ่อตัวเองมา
บาคุโกปรับสีหน้ายุ่งยากให้เป็นปกติแล้วหันไปตอบนักเรียนตัวดี “นั่นไม่เกี่ยวกับเธอไม่ใช่หรือไง แล้วนี่มัวแต่ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่รีบกลับบ้าน ฟ้ามืดแล้วแท้ ๆ” ถือโอกาสอบรมไปด้วยเลย ถ้าเป็นตัวเขาในวัยสักประมาณมัธยมปลายปีแรกก็คงตวาดใส่หน้าคู่สนทนาอย่างรุนแรงข้อหาถามอะไรจี้ใจดำไปแล้ว แต่ในวัยที่กำลังจะอายุครบสามสิบสองในอีกไม่กี่วันแถมยังเป็นครูแล้วด้วยนั้นก็ย่อมแตกต่างออกไป
บ่นอีกสองสามคำก็ไล่ลูกศิษย์ให้ขึ้นรถกลับบ้านไป แอบได้ยินแว่ว ๆ ว่าอุตส่าห์ชิป แต่ชายหนุ่มไม่เข้าใจความหมายของมันและไม่ใส่ใจที่จะตีความจึงใช้สองขาพาตัวเองไปรอคิวขึ้นรถไฟที่ชานชาลาฝั่งของตัวเองเสียที
บาคุโกเขย่าขาเบา ๆ ด้วยความหงุดหงิดขณะยืนรอ แม้แต่ตอนที่ค่ำแล้วคนก็ยังเยอะ อาจจะเพราะเป็นวันศุกร์ด้วย พวกพนักงานกินเงินเดือนทั้งหลายเลยออกไปสังสรรค์กัน ตาแก่คนข้างหน้าก็เหม็นเหล้าหึ่งเชียว เพราะไม่รู้จะทำอะไรเลยหยิบสมาร์ทโฟนออกมาเปิดดูแอพลิเคชั่นแบบที่ใช้ส่งข้อความตอบโต้แบบทันทีชื่อดังดูว่ามีข้อความใหม่จากคนรักไหม แต่เมื่อเปิดดูแล้วไม่พบชื่อจึงนึกขึ้นได้ว่าบล็อกเข้าไปแล้วนี่หว่า
ระหว่างที่กำลังหงุดหงิดตัวเองรถไฟที่รออยู่ก็วิ่งมาเทียบชานชาลา เสียงรองเท้าของคนมากมายที่เดินไปข้างหน้าดังตุบตุบเหมือนเสียงกีบเท้าของแกะที่โดนต้อนเข้าไปในคอก บาคุโกหน้าง้ำด้วยความรำคาญและยิ่งรำคาญหนักเข้าไปอีกเมื่อตาแก่ขี้เมาด้านหน้าดันเป็นคนสุดท้ายที่ได้ขึ้นรถไฟขบวนนั้นไป ส่วนเขาและคนอื่น ๆ ยังต้องรอต่ออีก ชายหนุ่มกอดอก เขย่าขาแรงขึ้นอีกนิด แต่ก็อารมณ์เย็นลงบ้างเมื่อลมเย็น ๆ พัดเข้าปะทะใบหน้า บาคุโกเสยผมสีทองของตัวเอง ผ่อนลมหายใจออกยาว ๆ ขณะไพล่นึกไปถึงคนรักเก่า
เหมือนกับว่าทุกก้าว ทุกจังหวะ ทุกลมหายใจของเขามีโชโตะอยู่เต็มไปหมด มากมายเสียจนชวนให้หงุดหงิด