Notes

Mudanya Bursa'nın en güzel yeridir gözümde. En güzel mekanlar orada bulunur. Çocuklar yüzmeyi Mudanya sahilinde öğrenir, 18 yaş partileri orada verilir. Yeni alınmış arabanla ilk oraya gidersin. İlk kez birini orada öpersin, ilk içkiler her daim orada içilir, ardından yüzünü buruşturursun. Bilinenin aksine "pahalı" yerler değilir. Mudanya için kullanılan her tabir bana yersiz geliyor nedense. Mudanya işte. Biraz deli. Biraz sakin. Ama fazla güzel. Bir gün Bursa'ya düşerse yolun, saat 22.30'dan sonra dolmaya başlayan klüplerden ziyade, sahile bakan bir bankta oturmanı öneririm. Mudanya çünkü. Fazlasıyla özel.
Babam Gata'da askeri doktordu. En başarılı doktorlardan. Dergilere yazardı. Küçükken önüme çıkan herkese "Benim babam doktor, çok zeki." derken nasıl gururlandığımı bilemezsin. Benzemek istediğimden ziyade, olmak istediğim insandı babam. Gelip, hâla öyle olup olmadığını sorsalar, bir an olsun tereddüt etmeksizin öyle olduğunu söylerim. Sonra öyle bir hamle yaptı ki babam, ne olduğunu dahi bilmediğim. Veda etti. Bildiğin gitti. Söylerken boğazım düğümlenir hâla ama, öldü. "Ölüm." 6 yaşında bir çocuğun bilmesi gereken son kelime. Ölüm benim için sadece bilgisayar oyunundaki cadının yanlış büyüyü yapıp yok olmasından ibaretti. Öğrendim ama, öğretildi veya. Avazım çıktığı kadar bağırmak, sövmek için gayet doğru andı belki. Çocuktum ama. Çocuk.
Hırçın büyüdüm. Anneme sorduğum "Babam nerede?" sorusuna aldığım cevaplar beni tatmin edemeyince anneme bağırdım. Cidden babamın gizli bir göreve gittiğine inanmamı beklemiyorlardı değil mi? Fazla şımarıktım. Cidden öyleydim. Mutlu çocuklardan, yaşadığı her şeye şükredenlerden de olmadım. İstediğim her oyuncağa sahip oldum. Etrafımda gülümsemem için didinen onca insan. Tüm bunlar zerre umrumda değildi. Sonra güzel annemin o güzel kalbi gidip Hakan'ı buldu. Küçükken ona "bok kafalı göt adam" derdim. İtiraf etmeliyim hâla kullanıyorum bu güzel sıfatı. Samimiyetsiz bir insan, yalandan gülümsemeleri var. Küçükken okuluma gelir ideal baba rolünü oscarlık derecede oynardı. Nefret ettim işte. Hakan herifinden nefret ettim. Annemin onu sevişinden nefret ettim. "Gül gibi adama bir baba diyemedi çocuk." diyen herkesten nefret ettim. Sevmedim işte sevemedim. Benim iki babam oldu. Biri 6 yaşında bıraktı beni. Bir diğeriyse her başarımda sırtımı hâla sıvazlar, susadığım "oğlum" kelimesiyle hitap eder. Kardeşimin babası benim de babam olmaz mı? Erkan'ın babası benim de oldu. Böyle işte. Hakan, babam, Mudanya.
Bahsettiğim ev Mudanyadaydı. Nasıl güzel olduğunu anlatamam. Betimleyemeyeceğim nadir yerlerden sanırım. Büyük bir bahçesi var. Kendisi lüks sayılmaz aslında, ama güzel işte. Cennetim. Benim cennetim. Merak ediyorsan aldılar evi. Ben? Ben gayet iyiyim. 9 Eylül'ü kazandım. Erkan da öyle. Babam görse gurur duyardı. Çok zekiyim çünkü, bir de fazlasıyla yakışıklı. Erkan'la İzmir'de ev tutma gibi ufak bir planımız var. Geçelim bunları. Bunlardan ziyade bir de sen varsın işte. Melis'im. Eğer bir başkası senin için bu iyelik ekini kullanıyorsa, tez zamanda gebersin. Arada Ömer sevgilin herifi de söyleyebilir tabi. Ama "arada." Tabi benim kadar güzel söyleyebilir mi o ayrı mesele :) (Piç smile burada hoş durur diye düşündüm.) Sen biraz farklıydın herkesten. Fazla kendindin. Fazla doğal, fazla içten. Nasıl denir bilmiyorum, Melis'tin işte. Benim Melisimdin. (Evet Ömer herifinin değil benim.) Bana ne kadar sinirli olduğunu biliyorum. Tanıyorum çünkü. Gerçekten tanıyorum. Ağlamışsındır da. Belayım ben. Ağlatırım, ağlattıysam eğer şaşırmam. İronik olan, bir başkasının sana en ufak zarar verdiğini duysam sinirden delirebilirim, ama en büyük yarayı ben bıraktım sen de. Kırdım seni. Canını yaktım. Yaparım. Genelde herkese yaparım. Sonrasında benim canım acır, pişman olurum, bitecek duruma gelirim ama yine hiçbir şey olmamış gibi devam ederim. Sana beni affet demeyeceğim. Affetmeni istemem. Bu her şeyi berbat yapar. Biliyorum çünkü. Sen işte Melis, sen. Kelimeleriyle dalga geçtiğim sen. En gerçek halinle sen. Şu an yanımda olabilseydin eğer sarılmayı deliler gibi isterdim. Yapabilir miydim bilmiyorum. Yapsaydım eğer tutamazdım daha fazla ağlamam büyük bir olasılığa dönerdi. Melis'e sarılarak ağlamak. Vay be. Düşünmesi bile güzel. Bir de söylemeliyim ki eğer benden başka birine "Nar tanem" dersen kafanı kırarım. Böyle işte Mal kızım. Böyle. Tüm bunları üzülmen için yazmadım buraya, biraz olsun gülsün yüzün, iyi olduğumu bilmen amacıyla yazıyorum. Bu bir aptal veda mektubu değil, veya öyle. Nasıl kabul etmek istersek. Geri döner miyim bilmiyorum. Yoruldum çünkü. Fazla yoruldum. Ama sen bekleme beni. Boşa bekletmeyi sevmem. Beni çok düşünme, gitmemi düşünüp kafana takma, takarsın sen biliyorum. İlla düşüneceksen taş gibi oluşumu yakışıklılığımı falan düşün. Yazılara son vermekte berbatım. Saat tam 00.59'u gösteriyor ve uykum var. Son kelimleri iyi seçemem, seni sevdiğimi bil. Hep sevdiğimi, hep seveceğimi bil. Kendine çok iyi bak.