Bursa'nın en güzel yeri Mudanya'dır gözümde. En güzel mekanlar orada bulunur. Çocuklar yüzmeyi Mudanya sahilinde öğrenir. 18 yaş partileri orada verilir. Doğum gününde alınan arabayla ilk oraya gidersin. İlk kez birini orada öpersin. İlk içkiler her daim orada içilir, ardından yüzünü buruşturursun. Bilinenin aksine "pahalı" yerler değildir. Burası için kullanılan her tabir bana yersiz geliyor nedense. Mudanya. Babam askeri doktordu, Gata'nın en başarılı doktorlarındandı. Gözümde dünyanın en zeki, en yakışıklı insanıydı, insanıdır. Küçükken karşıma çıkan istisnasız herkese, "Benim babam doktor, çok zeki." cümlesini kurarken nasıl gurur duyduğumu bilemezsin. Benzemek istediğimden ziyade, olmak istediğim insandı babam. Ki sorsalar hâla öyle mi, bir an olsun tereddüt etmeden öyle olduğunu söylerim. Erken veda ettim ona. Belki de sövmek, avazımın çıktığı kadar bağırmak için gayet güzel bir sebepti. Ama çocuktum. Bildiğin çocuktum. Ölüm kavramı benim için sadece bilgisayar oyunlarındaki cadının yanlış büyüyü yapıp yok olmasından ibaretti. "Babam nerede?" sorusuna aldığım cevapların beni tatmin etmemesi olağan değil mi? Cevapları yetersiz bulur anneme bağırırdım. Gizli bir göreve çıktığına cidden inanabileceğimi düşünmemeleri gerekirdi. Agresif büyüdüm. İstediğim her şeye sahip oldum. Sırf mutlu olabilmem için etrafımda dört dönen insanlar... Sana yemin ederim, zerre umrumda değildi pahalı oyuncaklarımın olması. Sonra da annemin o güzel kalbi gidip Hakan'ı buldu. Küçükken ona "bok kafalı göt adam" derdim. İtiraf etmeliyim bazen hâla bu şekilde sesleniyorum. Küçükken okula gelir, öğretmenlerimle konuşur, "ideal baba" rolünü oynardı. Nefret etmem için yeterli bir sebep. Saatleri çok fazla sever. En sevdiği Rolex saati kırdıktan sonra attığı bakış gayet kayda değerdi. Huysuz bir çocuktum. Kimse beni suçlayamazdı. Büyüyünce daha da nefret ettim. Annemden nefret ettim. Ondan nefret ettim. Saçımı okşayıp yalandan gülmesinden nefret ettim. "Ayıp gül gibi adama bir baba diyemedi çocuk." diyenlerden nefret ettim. Anlıyor musun? Sevemedim. Kimseyi sevemedim. İki babam var benim. Biri beni bundan tam 11 sene önce yalnız bıraktı. Diğerine baba demeyi 9 yaşımda bıraktım. Kardeşimin babası benim de babam olmaz mı? Erkan'ın babası, benim de babam oldu. Mudanya. Babam. Hakan. Bahsettiğim ev. Mudanyadaydı. Tam denizin kıyısında. Kocaman bir bahçesi var. Ev iki katlı ama küçük. Öyle lüks bir yer değil. Sanırım betimleyemeyeceğim nadir yerlerden biri. İçeriye girerken titremekten alıkoyamazdım kendimi. Koltuklara dokunamaz, öylece kalırdım. Ama cennetti. Benim cennetimdi. Merak ediyorsan, aldılar evi. Kalacağına dair umudum yoktu zaten. Söylemekten nefret ediyorum, bok kafalı göt adam kazandı. Kaybettim. Ben? Ben iyiyim. Akdeniz Üniversitesini istiyorum. Erkan'da öyle. Antalya'da ev tutmak gibi küçük bir planımız var. Bilmiyorum, ama bence babam benimle gurur duyardı. Gayet zekiyim çünkü, bir de fazlasıyla yakışıklı. Bir de sen varsın işte. Mal kız. Nam-ı diğer Melis. Melis'im. Eğer bir başkası senin için bu iyelik ekini kullanıyorsa, gebersin. Sen benim Melisimsin. Bir de sevgilin olan Ömer, (Tam hatırlayamadım buydu ismi sanırım) o arada sırada kurabilir. "Arada sırada." Ama benim kadar güzel söyleyebilir mi? Hayır, :) (Piç smile burada güzel durur diye düşündüm.) Kimseye kendinden fazla değer verme. Hatta kendine gereğinden fazla değer ver. "Fazla özgüven çok itici." diyenlerin spazm geçirmiş beyinlerinin bu sözüne kesinlikle kanma. Çünkü sen Melis the Harikulade unvanına sahipsin. Kendine küsme, kızma, kırılma. Bunun için ise fazla değerlisin. Benden başka kimseyi Nar Tanem diye sevme, sevemezsin, kafanı kırarım. Kendinden hiçbir şey kaybetme. Hep aynı kal. Hep böyle. Biraz deli, biraz mal, fazla güzel. Kalbi güzel. Kabul etmeliyim yazılara son vermekte berbatım. Bu bir veda değil. Veya öyle. Nasıl kabul etmek istersek. Okurken üzül, kahrından öl diye yazmıyorum bunları, iyi olduğumu bil ve biraz olsun gülmen yazdıklarımın asıl amacı. Melis'im. Berkay'ın Melis'i. (Hayır Ömer'in değil.) Gelir miyim, bilmiyorum. Sen de düşünme. İlla düşünceksen de gitmemi falan değil, taş gibi oluşumu, yakışıklılığımı falan düşün. Gelmeye çalışacağım, söz. Bana kızgınsın, belki de kırgın. Özür dilerim. Affetmeni beklemeyeceğim. Sözümü tutamadım, tutmadım ben. Üzdüm seni. Canını yaktım. Yalvarıyorum kızma bana. Böyle olsun istemedim. Sanırım bir şeyi suçlamam gerekirse bu hayat olur. Çünkü hayat, cadının yaptığı yanlış büyüyü her daim bana uzattı. İstemsizce uzanıp alan ise ben oldum. Seni seviyorum Melis. Seni çok fazla seviyorum. Kendine iyi bak.
