Notes

Bu odanin su buyusu neydi? Burdan cikmami engelleyen his nereye aitti? Burdan ciktigimda kendimi boslukta hissetmem bu odayi sevme nedenlerim arasina eklenebilir statüde miydi?
Bu sorular her zaman aklimi karistirirken o gece biraz daha kurcaliyordu kafami. Sanki yeterince kurcalayan sey yokmus gibi. Biraz daha irdelemek istiyordum olanlari. Buraya olan bagligimi neye kime borcluydum? Aileme mi? Odama mı diye tüm gece düşündüm durdum. Sebebi kimseye vardiramayacak kadar yufka yurekliydim belkide zira ne zaman bir sorumlu arasam sonunda aynanin karsisinda bulmaktan alamiyordum kendimi. Belkide sorunu biliyordum ama bunu kendime aciklamaya cesaretim yoktu. Belkide gercegi kabullenmek icimde olan derin kesiğe tuz serpmek gibi birşey olacakti.
İnsanlar en derinlerinde sakladiklari seyleri ne yuzlerine vurulup ima edilmesinden ne de hayatin bir kisminda bir sekilde kabullenmek zorunda kaldiginda hoşnutluk duymazlar. Belki erkendi ama bu durumlardan birine dusmus olabilme ihtimalimi dusunmek zorundaydim. Kendim kendime sorular sormaktan oyle bitkin dusmustum ki her yeni dusuncemde biraz daha kivrilip burusuyor her yeni utancimda bir kagit misali kendi kendimin ayiplarini kapatircasina benligimden utanip yuvarlaniyordum. Bu kisacik , ceyrek asir bile edemeyen omrumde yasamak zorunda kaldigim seyler artik bir agirliktan ote surekli yanimda , derimin altinda ,derin bir yerlerde biriken bir parcam haline gelmisti. Bunu ben bu hale getirdigim icin ayri bir yük daha vardi uzerimde. Sahi abartiyor muydum? Kendi icimde boyle mi yucelmeye calisiyordum? Erginligin verdigi somurtma hali bunlari dusundukce duzinelerce cocugunu doyuramayan issiz bir baba gibi hissettiriyordu bana kendimi.
Belkide tum sorun ait hissedememekteydi. Bulundugun hicbir seye hicbir yere ait hissedememe ,olamama duygusunu hissedin. Ne yavan ne yalniz kalacaginizi dusunun. Dusunun ama asla yasamayin. Gerci herkes yasantisinin bir bolumunde bu olayla karsi karsiya kalmistir. Ancak bu pisligin icinde kendinizi bildiğinizden beri varsaniz isler degisir. Cocuklugumdan beri bu hisleri sirtimda tasimak bircok duygumu küle cevirdi. Asla yalniz olmadim. Her zaman tonlarcasina arkadasim oldu. Her zaman istemedigimden fazla kisiden yardim aldim. Doğru; bedenen bulundugum ortamlarda asla yalniz kalmadim ama tamda o anda onlarca kisiyle oturdugumuz koltukta icimde yapayalniz bir insandim. Kimsesiz ve pısırık. Dışardan her zaman guclu haklarina sadık bir insan görünürdüm. Öyleki "seninle konusmak istiyorum ama ne yalan soyliyeyim cekiniyorum gibi" donumler almistim bu huyumla kendime. Bunsuz yasanmayacagini bildigim icin bu sekide davranmayi secmistim. Gercek beni insanlara o guvensizligin en karaktersiz kitlesi olan insanlara bu yuzumu gosterseydim bu yasadigimdan cok daha kotu bir yerde dusunurum hep ve asla yaptigim seyden gucenmem. Guvensizlik bir problem , bir sorun degildir. Guvensizlik bir kalkandir, bir zırhtır. Asla gucsuzluk gostergesi olamaz benim icin. Haklı sebepleri vardir bu insanlarin. Benimde sebeplerim vardir. 5 yaşinda komsunun cope atarken aldigim patenleri en yakin arkadasim onunmus gibi sahiplendiğinde baslamistir bu zırh giyilmeye. Ahaha! Ne hakli bir sebep oyle degil mi? Yillarca birlikte oldugum hayatimdan bir parca dedigim insanlarin onurumla oynamasinda kuşandim uzerime. Gercekten iyi kalpli bir insan diye adlandirdigim babam yasindaki adamin beni kullanmaya calismasiyla elime aldim kalkanimi. Ve bunlarin yaninda bu mecrada aciklayamayacağim bircok onur kirici olayla burundum heni kişiliğime.
Kadin olmak zordu oyle degil mil 5 yaşinda 15 yaşinda 55 yaşinda olsanda hayatini yurutmek, onurunu korumak , leke almadan yasamak zordu.
Aslında stediğim tek şey biraz geriye gitmek. İnsanlarin önemli olduğu , wolswogenin komik reklamlar yaptigi, hamburgerin lezzetli olduğu, Kennedy'nin oy istediği ve Elvis Presley'nin yaşadiği zamanlara kadar geri gitmemiz yeterli olacaktir. Umarim yakinlarimda biri zaman makinesi yapmaya falan çalişiyordur.