Notes

''Ne yapıyorsun? Hiç doğmamış bir güneşin batışına mı üzülüyorsun? Senin olmayanı kaybetmek niye bu kadar üzdü seni! Şimdiden sonra dönse ne olur? Neyi düzeltebilir artık, beni bunca yıktıktan sonra... Gecikmiş bir güneş ne kadar ısıtabilir ki kalbimi? Neden böyle yaptın albay? Gitmek için mi geldin? Bir gün köklerinden kopartıp atacağı çiçeği neden sular ki insan? Neden geldin? Eskide kalanları unutmak, yenisini de eskitmek için baktığın bir yüz müydüm senin için? Oysa ben sana korkularımı bile korkmadan sundum, sense gelip oradan vurdun! Ya giderse korkusuydu vurulduğum yanım. Sen gitmekle de kalmadın; beni de ölümün kıyısına fırlattın. Oysa beni yaşamaya sen alıştırmıştın. Halbuki aşk, mutlu olmak adına dibini görmediğin bir uçuruma atlamaktı benim için. Sen bana ne yaptın böyle albay? Bak sancağı düştü kalbimin.

Sensizliğin içinde hayata uzanan bir yokluğa yürüyorum. Gidebileceğim çok yer varken, kavuşabileceğim kimsem yok. Ama yine de yürüyorum işte. Yalnızlığımdan, yalnızlığıma doğru... Bir ölüm gibi gittin albay. Benimse hayattan başka gidecek hiçbir yerim yok! Adımı bile unutacaksın belki ama ben senin adını taşıyan yabancılara bile adınla seslenemiyorum artık biliyor musun? Bunca içimdeyken, nasıl biriktirmişsin bunca uzaklığı? İnsanın inanmadığı yalanın peşinden gitmesi miydin sen? Hala seviyorum seni albay... Bir iç kanama oldun bende. Ah sol yanım! Öksüz tarafım... Düşüyor kalbimin yaprakları. Solmuşluğundan değil, vefasızlığından!

Yağmurun yağmayışından da değil bu kuraklığım, senin olmayışından... Seni sevdiğim için artık utanıyor benden kalbim. Ah albay! Kalbimi çok kırdın. Dilerim Allah'tan kırdığın yerden kırılırsın! Umarım, sebep olduğun yangınla ben de yakmam başkalarını...

Bir anlamım olmalıydı senin için. Böyle sebepsiz gitmemeliydin. Sahi ben senin için neydim? Benle kendine neyi anlatıyordun? O soruyu kaybedeli çok oldu değil mi? Ama ben hala cevabın peşinden gidiyorum. Şimdi yollarda, yollardan daha yolsuzum. Oysa ben, senin kıvılcımlarınla içimdeki karanlık yolları keşfe çıkmıştım; bir yangınmışsın sen; içimi yaktığımla kaldım... İşin kötü yanı, ben sana senin bir yangın olduğunu bilmeden geldim; daha kötü yanıysa bunu bilseydim de yine gelirdim. Hadi söndür şimdi içimi! Benim gibi sessiz bir nehirden nasıl bir yangın çıkarmayı bildiysen... Sen neyi öldürdüğünü bilmeyen bir katildin; ah kalbim, sonunda sen de kim vurduya gittin!

Uğruna heba olunacak bunca şey varken, ben sadece seni seçmiştim. İnsan solunda taşıdığını sonunda bulamazsa ne hale gelir bilir misin? Ne acıdır ölümüne severken diri diri gömmek! Belki de hata bende. Çünkü aşk yalancı bir sürme. Ağlayacağımı bile bile çektim gözüme... Aynı denizin farklı kıyılarıyız şimdi seninle...

Bu acı sözlerinden sıçramış olmalı hayata. Ve o hayat aldı senden beni, daha kıymetli neyi kaybedebilirdim ki? Gidilmeyen bir yol, açılmayan bir kapı hüznü içim. Ölümün elinden tutuyorum sanki. Her sabah batmaktan bıkmayan bir güneşle doğuyorsun. Bekleyişime umut oluyorsun ama yine de gelmiyorsun... Beni hayatta tuta tuta öldürüyorsun. Belki de artık ben de senden gitmeliyim. Kaderine bırakmalıyım bu bedeni. Sürüklenecek olsam da tüm bağlarımı koparıp senden savrulup gitmeyi öğrenmeliyim. Solgun bir yaprak gibi... Savrulmayı, dalından kopan yapraklar bilir en iyi...

Aslında senin hiç suçun yok; ben aşkıma fazla güvenmişim. Kimin doğru olduğunu bilmesem de senin yanlış olduğuna artık eminim. Tehlikeli bir armağanmış bana kalbin. Aşk uzun süren bir ecelmiş. Hâlâ ölmeye devam ediyorum. Hiç kimseden başka hiç kimsem kalmadı. Bu yol nereye çıkmaz biliyorum. Dönüşüne dair giderek azalıyor umudum. Bana bıraktıklarınla oyalanıyorum. Bir süre tortularınla idare edip sonra çekip gideceğim söz. Ama senin gibi olmayacak gidişim. Hak edilmiş bir veda olacak ikimiz için de... Öyle ansızın kapatmayacağım kapıları. Çarpıp kapatılan her kapı ses bırakır, senin çarptığın kapı iz bıraktı bil. Ben senin gibi gitmeyeceğim... Senden vazgeçmenin eylülündeyim. Aklı ve mantığı ele geçiren, aynı zaman da akla ve mantığa sığmayan bir duygu içindeyim. Geriye bakarak gitmeye çalışıyorum. Kırık bir umut taşıyorum. Aklım sende kala kala senden gidiyorum albay. İnsan yarısında terk ettiğini filmin sonunu merak eder mi? Ediyorum. Tüm yelkenlerim yırtılmış ben hâlâ rüzgardan medet umuyorum...

Terk etmek denen şiirin kaçıncı satırında unutur insan? Bunu en iyi sen bilirsin. Artık yatmalıyım. Yatağımdaki cehennem beni bekler. İyi geceler.''


'' EN ÇOK AYRILIKTAN KORKUYORDUM. İNSANIN KORKTUĞU BAŞINA GELİRMİŞ. ŞİMDİ SENDEN KORKSAM, BAŞIMA GELİR MİSİN?''