Notes

Dayanamıyorum. Herşey'i içime atmaktan yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, beni anlamadığını görüyorum. En yakınımdan uzaklaşıyorum. Yapabildiğim en iyi şeyin, yazmak olduğunu görüyorum. Yazıyorum. Herkesten saklasam da gizlesem de tükeniyorum. Hani o dışarıya verdiğim mutluyum imajı var ya, içimi yiyip bitiriyor. Biri gelse de ve gerçekten de tam anlamıyla yanımda olsa, düzelecekmişim gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradım ki sevmede. Değer vermede, bir yanım hep kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığım zaman, asıl acıları tatmaya da başlıyorum. İste o anlar aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değer göremeyince başlıyor sorun. Asıl sorunlar, asıl canımı yakanlar oluyor. Bir yerde bitirdiklerim var, dönülmez yolda bıraktıklarım geri dönmeyecegini ezberlediklerim. Hani her şeyde derler ya " hayat devam ediyor" Aynen öyle. Ne gidenler geri geliyor, ne kalanlar değerini biliyor, ne yerim, ne kıymetim değisiyor. Ben sadece günden güne eriyorum tükeniyorum, halsizleşiyorum. Ama gerçekten de bir gün aklım bu savaştan üstün çıkarsa, o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar.İşte o zaman ne olucak daha çok merak ediyorum..