Notes

17 GÜN ÖNCESI,23 GÜN SONRASI
22.09.2016
Nasıl başlayacağım? Nasıl sonlandıracağım.
Bir hediye almalıyım, bir hediye yapmalıyım. Doğum günün
yaklaşıyor, doğuş günüm yaklaşıyor, ekim geliyor, istemesem de geliyor durduramıyorum.
Bunları kafamda döndürürken farkına vardım ki,
sanırım konuşamayacak durumdayız.

Korkum seni kaybetmek mi bilmiyorum, ama korkularımdan
birinin seni zaten çoktan kaybetmiş olabileceğim düşüncesi
olduğundan eminim. Kaybetmenin ne demek olduğunu bile
anlayamadım şu ana kadar. Sanki her saniye varsın, ama yine
de yoksun.. Durduk yere kokunu alır oldum sokaklarda
dolaşırken. Bir anda kalbime bir ısı yerleşmeye başladı olur
olmadık zamanlarda. Sanki aşkı yeniden tadıyormuş gibi. Seni
ilk gördüğüm an o "hassiktirieie" dedirten duygularla
doluyum. O anda hissettim ilk imkansızlığı biliyor musun.
olmazdı ki, bir olamazdık ki..

İçimde bir hayvan var gibi hissediyorum, yıllarca kenara
pısmış, sinmiş, bir şeyden korkuyor ama tam olarak ne?
Açıkcası o hayvanı çok seviyorum.

Düz, düzgün duran, düzgün davranmayı seven bir adam ne
olabildim, ne de olmak istedim aslında. Senin için
durdurmalıydım ama arzularımı.. Çünkü o bir hayvan: istemeden
zarar verir, hızlı yaşar, hızlı yaşlanır, erken bırakır. Hayvan gibi
davranmamalıyım, hayvan gibi ulumamalıyım, hayvan gibi
sevişmemeliyim, hayvan gibi kıskanıp saldırmamalıyım,
yememeli, içmemeli, anı yaşamayıp PLAN yapmalıyım... Bir
hayat, hem de düzgün planlanmış bir hayat yaşamalıyım,
yaşattırmalıyım. Yoksa olmazdı ki.

Beraber bir hayat yaşamalıyız evresine geldiğimde daha büyük
planlar...

Onu çok özlemisim, 5 Eylül'de, yada biraz daha öncesinde
yapiştirdi içeriden çığlığı. " Lan diyo; napıyosun sikik,
yapmak istediğini yapsana havyansın sen". Nasıl bir kutuya
girmişim farkına varıyorum.. Diz çök, bağır, isyan et,
saldır, vücudunu birleştir, ruhuna dal, birlikte ol, sadece
bir ol, istediğini yap...

Yaptığım hataların farkına varmak istiyorum, saymaya
başlayınca korkuyorum. Yine de; olmamız lazım diyordum,
bunlarla yüzleşmeye başlaynca bile...Olması da lazımdı
çünkü: düzgün davranmaya çalışıyorum dedim yıllarca kendime.
Lanet planlar bozdu işi. Hayvan kalmam lazımdı. Onunla kavga
ederken seninle kavga yapmaktan kaçtım. Onun isteklerini
töprülerken senin isteklerini kıydım belki de. Aslında
ikimiz de leştik, ikimiz ve hayvandık ve bunu nasıl unuttum?
Sadece yaşamayi beceremedim seninle, senin de aslında
olduğun halinle. Kendimi farketmiyormuşum, kenara
atıyormuşum.

Seni düşunmediğim zamanlar oluyor artık, en azından o anlar oluyor gibi.. Her aşkın sonu
olduğuna kanıt niteliği olma çabasındayım sanki. Mantıklı
olacam diye kastığım bu hayattaki en mutlu anlarım
mantıksızca haraket ettiğim zamanlardı halbuki. Yaptığımız saçma
salaklıklar.

Tıkanıyorum. Seninle olmak istiyorum, hergün sevişmek
istiyorum. Gözlerinde rahat hissediyorum; uzun zamandır
bakamıyorum, kendimden kaçarken sana zarar vermeyeceğime inandığımdan yapamıyordum bunları.
Dudakların başkasında olamaz; şehvet duyulacak
dudak tanımı vizyonumda sadece senin dudakların oldu hayatım
boyunca. 1811 gerçekten dogum günüm, o gün doğdum ben, 4 haneli şifrem oldu
hayatımın. Hayata başlamam lazım dedim o gün. Hayatı yaşamam
lazım, hem de iyisinden yaşamam lazım, yoksa cidden olmaz;
devam etmez.

Sen de acaba hissediyor musun? Karşındakinin kalbinin gerçek
anlamda kendi kalbin olduğu hissi.. Senin kalbin, elini
koyduğunda o hissettigin his, kalbinin çarpışı... Benim
kalbimin yerinde seninki var gerçekten. Sana değdim ve
kalbinin tamamiyle kendi kalbimin olmasi gerektiği yerde
attıgını hissediyorum.

Nasıl salağım; hayatı anlamsız buluyorum aslında, daha doğrusu hayatı
sonsuz buluyorum. Var olan orada ve sonsuza kadar senin
aslında. O anın,sonrasındaki her anında sana ait kalacak. Anı
yaşamayı hedefledi bir yanım hep,içime sıkışan yanım,
sevdiğim yanım, o hayvan muhtemelen. Hayat var olduğumuz
andan itibaren sonsuz, bizimle nereye gidersek gidelim orada
var olacak. Yine de bizim için bir hayat oluşturma
arzusundayım.
Bizim bir hayatımız olamazdı zaten belki de. Buna inanıyor bir yanım.
Hayat denilen plana sadık kalamayız, kalamam, kalamazsın. Anı yaşamak istiyorum
ben aslında sadece. Hayat oluşturamam, geride var olanla
ilerisi arasındaki bir çizgide ilerlemek degil, sonsuz
basamaklarda zıplamak, devam etmek istiyorum. Ama sonsuz kadar: 7 yılın
her anı kadar fazla yaşadık. Sonsuza kadar da değişmeyecek
şeyler bunlar. Aşkı sonsuza kadar bulduk seninle ben. Her
anımızda ikimizin aşkını yaşayacağiz. Bunu hayatın
gereklilikleriyle boğuşup, kaybedip, berbat ettiğim
zamanlar için özür diliyorum.

Dans etmeyi çok istedim, hep isterdim aslında. Bunu hiç
söylemedim sanırım sana, hep dans etsek keşke.

Seni ilk defa korkuyorken gördüm belki. Benim zaten olduğum
kişi değil de olmam gerektiğine inandıgım adama dönüştüğümü
gördün, hayatın içinde kaybolan, hep bir cevap arayan, bunun için bencilce sorunlar yaratan...
Ben de gördüm onu, benim de korkudan bağırasım geldi.
Seni nasıl korkuttum, buna ne hakkım vardı ki.. Bunun için;
bunlara neden olan hatalarım için çok pişmanlık duyuyorum.
Ben seninle anlık aşk yaşamak istiyorum, ama kendimi
hayatımızın devamı için plan yaparken buluyordum sürekli.
Sen de sadece benimle aşk yaşamak istedin ama, ben kendimle
boğuşurken unuttum bunları, seni.
Bundan sonra korkusuzca devam edicem. Korkusuzca yaşayacağım
aşkımı, hayatımı.
Yine de ben bir kimse olamam, olmak istediğimi sandığım bir sürü
kalıba zorladım kendimi, olduğum adam yerine. Tuğcan olamam,
berkant olamam, alican olamam... Ayrılık konuşması yapamam,
ayrılık seksi yapamam, yanlışlarımın etkilerini farkedememezlik yapamam...
Beni bırakma diyemem, sana hala
aşığım diyemem, sonsuza kadar aşığım diyemem, gelip seni
görme pahasına etrafında dolaşıp rahatsız edemem seni.
Arkadaşlarınla konuşup bilgi alamam senin hayatın hakkında.

Mesaj atıp beklediğim, arayıp 'naber' dediğim telefonlar da
yapamazdım, yapmamalıydım, bana göre değil aslında.

İçimde seninle birlikte olmak için dünyayı yakacak güç var
gibi hissediyorum, ama aynı zamanda da hiçbir gücüm kalmamış
gibi... O gücü benden ayrılmak istediğinde hissettim. Ama
karşımda geçmişe ait bir hayaleti tutmak istemiyorum. Eğer
geçmişe dair bir hayalete dönüşecekse aşkımız; bunun
korkusunu, kaygısını, özlemini kendim yaşamalıyım. Kimse
değiliz biz, gördüğüm hiçbir aşk denilen şey bu degil, bizim
yaşadıgımıza yaklaşamaz kimse. Bizim yaşadığımız acılara da
beraber göğüs germedi, geremezdi kimse. Kimse kendinin
yerine başkasını koymadı hayatında, bizim yaptığımız gibi.

Herkes aşkı yaşadığını hissettiğini söyler, yaşamının bir
zamanında bunu tattığını sanar. Onları gördükçe değerimizi
anlıyorum, onları gerçekten gördükçe kendimi çok şanslı
hissediyorum. Sensiz kaldığım bir yılımda, çocukken
hissediyordum bunu, anlamlandıramıyordum belki, ama
biliyordum. Şimdi eminim. Bu kozmik evren sonsuzsa, ve
sonsuzluk kadar bağ ile birbirine bağliysa; ikimiz o sonsuz
bağın içinde birbirimize bağlandık. Aynı bağ olduk. Düzenin
devamı için zit yönlerde çektik o iplikten bağımızı. Çok
gerildik ama.
Sana bir söz vermistim, hayatımda ilk defa bir kadının
içinde kayboldum o konuşma sırasında. ' Beni bir daha
bırakmayacağına söz ver.' Seni asla bırakmayacağım Ege, ruhum...

Sanırım artık konuşamayacak durumdayız, sadece artık
sarılabiliriz, öpüşebiliriz, sevişebiliriz; sadece aşkı yaşayabiliriz, aşkı o an
yaşayabiliriz, sorgulamadan, 'Ya ...' demeden.