Notes

Dayanamıyorum. Herşeyi içime atmaktan yavaş yavaş tükendiğimi hissediyorum. Seni çok iyi anlıyorum diyen herkesin, beni anlamadığını görüyorum. En yakınımdan uzaklasiyorum. Yapabildigim en iyi şeyin, yazmak olduğunu görüyorum. Yazıyorum. Herkesten saklasam da gizlesemde tükeniyorum. Hani o dışarıya verdiğim mutluyum imajı varya, içimi yiyip bitiriyor. Biri gelsede ve gerçekten de tam anlamıyla yanımda olsa, düzelecekmisim gibi geliyor. Ama o kadar çok yenilgiye uğradım ki sevmede. Değer vermede, bir yanım hep kimseye güvenme diyor. O yanına yenilmeye başladığım zaman, asıl acıları tatmaya da başlıyorum. Iste o anlar aklımı hep yeniyor. Değer vermekte bir sorun yokta, aynı önemi, ilgiyi, sevgiyi, değer goremeyince başlıyor sorun. Asıl sorunlar, asıl canımı yakanlar oluyor. Bir yerde bitirdiklerim var, dönülmez yolda bıraktiklarim geri donmeyecegini ezberlediklerim. Hani her şeyde derler ya " hayat devam ediyor" Aynen öyle. Ne gidenler geri geliyor, ne kalanlar değerini biliyor, ne yerim, ne kiymetim degisiyor. Ben sadece günden güne eriyorum tükeniyorum, halsizlesiyorum. Ama gerçekten de bir gün aklım bu savaştan üstün çıkarsa, o zaman tam anlamıyla sevdiğim insanlar, tam anlamıyla soğukluğu tadacaklar..

İlkim.