Notes

Yaklaşık 4 yıl önce deliler gibi sevdiğim bir çocuk vardı. Lisedeydim, hatalarımın dorukta olduğu yıllarda. Çok seviyorum sanmıştım, onsuz nefes alamam sanmıştım. Uzun bir sürede öyle sandım. Ama öğrendim ki, o beni pek sevmiyormuş. Çok kısada olsa güzel bir ilişkiydi, daha çok hatıra. Ama kısada olsa insan sevince, ya da sevdiğini sanınca unutamıyor. Benden ayrıldığı gün hala aklımda. O zamanlar belime kadar inen uzun saçlarım vardı. Saçlarımı hep çok sevdiğini söylerdi, koklardı her buluşmamızda. Saçlarımdan öperdi. Belkide en çok bu yüzden unutamadım onu. Sonra bir yaz akşamıydı, onunla sahilde buluşacaktım. Saçlarımı örüyordum ve başımın sağ tarafında, kulağımın biraz üzerinde bir çıkıntı hissettim. Uzun uğraşlar sonucu bakabildiğim de saçlarımın arasında o kitleyi gördüm. Başımda bir şişlik oluşmuştu, berbat görünüyordu. Korktum ve aileme haber verdim. Babam çok telaş yaptı ve hastaneye gittik, kist oluşmuş meğer. Ama tehlikeli değilmiş o kadar, o akşam hastanede kaldım ve onunla buluşamadım. Aradan biraz zaman geçti, hastanede kalmaya devam ediyordum. Saçlarım artık omuzlarımın üzerindeydi. Hiç üzülmemiştim, sonuçta kökü bende diye düşünmüştüm. Tek üzüntüm, onun saçlarımı sevmeme ihtimali idi. Bir gün hastaneye geldi. Konuştuk biraz, kistin önemsiz bir şey olduğunu ve küçük bir operasyon sonrası artık olmayacağını anlattım. Soğuktu, eskisi gibi gülmüyordu. Mesafeliydi, bir yabancıyla konuşuyor gibi konuşuyordu. Sonra fazla durmadan kalktı gitti. Üzülsem de bu duruma fazla takmadım çünkü kendi sorunları olabilirdi. O kendi kişisel sorunlarını tek başına halletmeyi seven biriydi, dertleşmeyi sevmezdi. Ama durum pek öyle değilmiş, kısa bir süre sonra bir mesaj aldım. Ayrılmak istediğini yazmış, nedenini sorduğumda ne dedi biliyor musunuz? Saçların eskisi gibi değil, kısa. Bu halini sevmedim. Hesap bile soramadım ona. Allah aşkına, siz olsanız ne diyebilirdiniz ki? Saçlarım için mi seviyordun beni dediğimde aldığım cevap biraz acıtmıştı. ‘Ne sevmesinden bahsediyorsun? Takılıyoruz sadece, ciddiye alma beni’ demişti. Ayrılık sonrası kist olayı da hallolmuştu ama ben iyileşememiş idim henüz. Hastanede yaz sonuna kadar kaldım, 2 ayım orada geçti. Psikolojik tedavi aldım, her gün sinir krizleri geçiriyordum. Sonunda bu travmayı atlattım ve hayatıma devam ettim. Unuttum onu. Kendimi öyle bir zorladım ki, dünya üzerinden silinmişti benim için. Tabi sonraları işler yine karıştı, karşılaştım onunla. Hıçkıra hıçkıra ağlarken yüzüne attığım tokadın izi onun yanağından silindi, ama benim elimden silinmedi. Bir zamanlar tek doğrum olduğunu düşündüğüm insanın, aslında en büyük yanlışım olduğu gerçeğini zor atlatmıştım. Ama o öyle yüzsüzdü ki, bir gram pişmanlık duymuyordu bana karşı. Ben bize karşı pişmanlıklar beslerken, o biraz olsun gocunmuyordu. Ama biliyor musunuz? O benim ilk aşkımdı. Ve ben ilk aşkım yüzünden, uzun bir süre asla saçlarımı uzatmadım. Şuan sırtımın ortalarına kadar uzansa da, o zamanlar böyle bir aptallık yapıp, hep omuzlarımda tutmuştum. 3 santim uzasa koşa koşa kuaföre giderdim. Belkide ondan sonra kimse dokunmasın istedim, bilmiyorum. Hayatıma başka erkekler girdi ama biliyor musunuz? Hiçbiri onun kadar güzel öpemedi saçlarımdan, en çok bu acıtıyor.


https://67.media.tumblr.com/2e40e05a87169328ee058e9eb39d89f0/tumblr_nx2er4SmfR1rd3ps0o1_500.gif

--