Notes

Tam 1 ay önceydi. Aramıştı beni, ben İstanbul'a gidiyorum demişti, ama nasıl olur bi anda apar topar, bana bundan hiç bahsetmeden. "Ama sana ihtiyacım var bugün buluşsak olur mu ?" diye sordum şu an vapurdayım dedi. Nasıl yani bana veda etmeden öylece gitmiş miydi ? Son kez sarılmadan. "Beni öylece bırakıcak mısın ?" diye soramadım bile. Boğuk bi sesle peki diyebildim. Eve gittim sigara yaktım ağladım, çok ağladım. Aradan 1 gün geçmişti ve o mesaj atmamıştı en son kendimi toparlayıp 'bitti mi ?' diye sorabildiğimi hatırlıyorum. Evet dedi sadece bu. Neden bana veda etmedin diye sordum, daha kolay olucağını düşündüm dedi. Tahmin etmiştim hala bana aşıktı, yani en azından ben öyle sanıyordum. Günlerce tek damla yaş dökmedim, etrafımda onlarca üzücü olay oldu ; ayrılıklar, hastalıklar, ölümler... Ama ben üzülemiyordum, hissedemiyordum işte. Daha sonra bunun depresyon olduğunu öğrendim. Fazla uzun sürmedi güçlüydüm çünkü, zamanla unuttum o kendimden çok sevdiğim aşkımı, sadece aklıma gelince ağlamaya başladım. Alışıyordum artık hatta geri gelmemesini bile istiyordum çünkü ondan nefret etmeye başlamıştım. Tam 1 ay sonra. O geri geldi,beni aradı ve konuşmak istediğini söyledi. Ne diyeceğini çok merak ediyordum, kabul ettim. Eskiden gittiğimiz bi deniz kıyısı vardı, kayalıklar falan kimselerin bilmediği. Orda buluştuk. Hep balık tutmak istemişimdir küçüklüğümden beri, yanında iki küçük olta vardı şaşırmıştım aslında ve o an ona duyduğum nefretin zerresi yoktu artık. Hiçbir şey olmamış gibi davrandım,biz böyleydik barıştığımız falanda yoktu. Aradan 1 saat falan geçti. Kayalıkta otururken sarıldı bana. O kadar özlemişim ki onu, o sıcaklığı. Beni affet dedi, çok özledim seni, yapamıyorum. Ve bir de saçların uzamış dedi. Zor tuttum kendimi ağlamamak için yinede bir damla yaş süzüldü işte. Görmesin diye kafamı eğdim. Onu affedemiyordum, ama çok özlemiştim ne diyeceğimi de bilmiyordum, ne yapacağımı. Sadece sarıldım,o anlamıştı zaten. Şimdi 2 ay oldu. Geri dönüşünden sonra sadece 2 hafta birlikte olduk. Onun yanındayken huzuru bulmuştum, eminim. Son vedasını yaparken sordum "Madem gidicektin, neden geldin ? " Bize inanmıştım dedi. Ve gitti. Buraya yazamadığım şeyler yaşandı. Çirkin şeyler. Bunları yaşayarak anılarımızı bi hiçe çeviren şeyler. Sonra anladım ki, aşk gerçekten yok. 2 ay 10 gün oldu. Sanırım şu an bi sevgilisi var ve ben hala onu çok seviyorum. Belki de sevdiğim anılarımızdır bilemiyorum. Tek bildiğim bunları yazarken döktüğüm gözyaşlarına değmeyecek biri olduğu, farketmez. İşte bu da benim hikayem. Muhtemelen bunu okumayacaksınız, sağlık olsun ben içimi döküp rahatladım.