Notes

Geçmişin ayak izleri;

Merhabalar, ben Dean Holston. Biraz kendimi size tanıtayım, ne dersiniz? Evet, bende öyle düşünmüştüm. Yirmi beş yaşındayım, bundan beş yıl öncesi hayatımın dönüm noktasıydı. Çok kötü bir şey yapmıştım, evet evet, doğru bildiniz, ben bir insanı öldürmüştüm. Sakın bu yaptığımın cezasını çekmediğimi düşünmeyin, sonuna kadar çektim. Beş yıl öncesine kadar kanım yeni yeni kaynıyordu, ortamlar, kızlar, partiler, içkiler, dumanlılar derken kendimi adeta kaybetmiş, ben ben olmaktan çıkmıştım. Tabi ozamanlar para bok, bir gecede ezdiğim paranın haddi hesabı yok. Takvimler 20 Kasım 2011 i gösteriyordu. Evet tam olarak o karanlık, hayatımı kaydırdığım kara tarihi gösteriyordu, yanılmadınız. Saat 00:00 ben yine bir partiden çıkmıştım, kafalar tabi nirvana, yanımda birde kız arkadaşım var. Aslına bakarsanız yapılan plan her zaman yolunda gitmiyor. Benim planım partide eğlenip sonra kız arkadaşım Rosalin'i eve bırakmaktı. Hani dedim ya, işler her zaman yolunda gitmiyor diye, işte o gece hiç bir şey yolunda gitmedi. Bir tren düşünün, rayından çıkmış, etrafa dehşet salıyor, makinist ise korkudan eli ayağı titriyor, olacakları biliyor fakat müdahale edemiyor. İşte o gece tam olarak bu oldu. Yolda yürürken aramızda bir tartışma yaşandı, aslına bakarsanız problem ufacık bir şey, ikimizden biri alttan alsa bütün bağlar çözülecek, her şey güzel olacaktı. Öyle olmadı, sırf benim lanet olası kıskançlığım yüzünden işler çığrından çıktı. Rosalin'i çok seviyordum, kıskançlığım hatsafha derecesindeydi. Olay büyümüş, bağrışmalar artmış, etraf mahşer yerine dönmüştü. Ne yaptım biliyor musunuz? Bilmek istemezsiniz, öğrendikten sonra benden nefret edeceğinizi de çok iyi biliyorum ama ben yinede söyliyeyim. Ben o bahsettiğim trenin makinistiydim, kıskançlıktan deliye dönmüş, öfkeden elim ayağım titriyordu. Rosalin bana çok ağır laflar etmişti, kaldıramadım. Arka cebimden bıçağımı çıkardığım gibi Rosalin'in karnına ardı ardına beş veya altı defa sapladım, tam hatırlamıyorum daha fazlada olabilir. Evet, sırf lanet olası kıskançlığım yüzünden hayatımda en sevdiğim insanın katili olmuştum, hani derler ya seni seven, senin katilindir diye. Evet, tam olarak o olay gerçekleşti. Rosalin'in o anda bana bir bakışı vardı, tarifi imkansız. Son kalan nefesini boşa harcıyor, kanlar içerisinde çırpınıyordu. Son nefesini kucağımda vermişti, ben ne yaptığımdan habersiz sadece ağlamakla yetindim. Hıçkıra hıçkıra ağlıyor, Rosalin'in saçlarını okşayıp tanrıya dua ediyordum. Olay karanlık bir sokakta gerçekleşti, görüntü alan kameralar yoktu fakat olayı gören iki üç görgü tanığı vardı. Evet, siren seslerini duyabiliyordum, benim için geliyorlardı. Rosalin'i orada bırakıp arkama bile bakmadan kaçtım. Sadece koştuğumu hatırlıyorum, son nefesime kadar koştuğumu hatırlıyorum. Eninde sonunda yakayı ele verdim, ben daha olayın şokunu üzerimden atamadan memurlar gelmiş, beni yaka paça tutup departmana götürmüşlerdi. Sorgu odasına alındım, ilk başlarda direttim ve konuşmadım fakat yöntemleri çok sıkıydı. Yapılmadık işkence kalmamıştı, heriflerin gözündeki nefreti görebiliyordum. Yarım yamalak bir dille olanları anlattım. Özel birimlerden oluşan bir konvoy hazırlayıp beni Los Santos genel hapishanesine götürdüler, o bok çukurunda tamı tamına beş senemi geçirdim. Aslında ömrümün sonuna kadar orada kalacaktım fakat içeride gösterdiğim iyi hal durumları ve Los Santos eyalet yönetiminin çıkarttığı genel af beni o bok çukurundan, şartlı tahliye etmişti. Çocukluk arkadşlarım Fabio ve Jacob. Hapisten çıktıktan sonra kafam çok karışık ne yapacağımı bilmiyordum. Yağmurlu bir gecede beni Fabio ve Jacob buldu. Eski günlerdeki gibi tekrar omuz omuza vermiştik, bana sahip çıkmışlardı. Onlar olmasaydı şuan ben olmazdım diye tahmin ediyorum. Onların sayesinde toparladım. Sonrasında bir şeyler oldu, başım yine belaya girdi. Tekrar o bok çukuruna dönmeyecektim, apar topar bavulumu toparlayıp Los Santos'dan ayrıldım. Aradan bir yıl geçtikten sonra o çok sevdiğim arkadaşım Fabio'nun bir bataklığa battığını, bu bataklıkta boğulduğu haberleri kulağıma gelmeye başlamıştı. Eski bir ahbabımız olan Shawn, Fabio'ya sağlam bir miktarda borcu takmış ve ortalıktan toz olmuştu. Fabio'nun hayatı tehlikedeydi, tefeciler onu öldürecekti. Bana o durumda sahip çıkan çocukluk arkadaşımı yalnız bırakamazdım, bütün ayarlamaları yaptım ve tekrardan Los Santos'a, mahallemize döndüm. Sonucu ne olursa olsun Fabio'yu o bataklıktan çıkartacağım. Ben kendi içimdeki benliğimi öldürmüş, kendi duygularımı köreltmiş, ruhsuz bir insanım. Bu saatten sonra benim için açılan bütün kapılar kapandı. Bütün benliğimi bir bahiste bıraktım. Şuan hayatta ve olanları bir nebze unuttuysam Fabio ve Jacob sayesinde. Hayatımı onların üzerine oynayacağım. Ben ait olduğum yerde, Fabio ve Jacob'un yanındayım. Anlatacaklarım bu kadar, belki bu anlattıklarım tüylerinizi ürpertecek, kanınızı donduracaktır. Hissediyorum, derinlerde bir yerlerde bir ışık var, sadece o ışığı tetikleyecek birine ihtiyacım var.

Günümüz;

Merhabalar yine ben, Dean. Her şeyin yolunda gittiğini söylersem yalan söylemiş olmam sanırsam. Durumumuz biraz sıkıntılı fakat biz omuz omuza verdiğimiz sürece üstesinden gelemeyeceğimiz şey yoktur diye düşünüyorum, fakat haksız olabilirim, karşı karşıya olduğumuz felakete yenik düşebiliriz. Bunu zamanın göstereceğine eminim. Bir kumar masası düşünün, masanın bir ucunda iblis'in yer yüzünde beden bulmuş hali, diğer ucunda biz. Tanrı bizimle oyun oynuyor, kazanmak veya kaybetmek. Anlayacağınız büyük bir ikilemdeyiz, her insan gibi bizde kazanmayı tercih ediyoruz. Şöyle bir şey var; Biz her insan gibi değiliz, diğer insanlar gibi olamıyoruz, geçmiş-.. evet evet, cevap geçmiş. Biz geçmişimizin ayak izlerinden tekrar gidiyoruz. Her neyse, size birinden bahsetmek istiyorum. Hani anlatmıştım ya derinlerde bir yerde bir ışık var, hissediyorum demiştim. Yanılmamışım, ne olursa olsun, ne yaşamış olursam olayım ''Benim için halen bir ışık var'' Wendy... içimdeki o ışığı tetikleyecek isim. Evet evet yıllar sonra çok heyecanlıyım, uzun zaman sonra tekrardan insan olduğumu, benimde bir kalbim olduğunu hatırlatan isim. Sanırsam o kör, karanlık kuyunun içinden beni çıkartacak kişi o olacak. Belkide yine kendi hayal dünyamda geziniyorum fakat bu sefer içimden bir ses, her şeyin yoluna gireceğini, o trenin tekrardan rayına yerleşeceğini söylüyor. Belki bu yolda çok can yakacağız, çok insanı ağlatacağız, ama Fabio, Jacop ve Wendy için yapamayacağım şey yok! Şuan için hayatta tek sahip olduğum şeyler; Kendi mahallemde bir evim, elegy marka bir arabam, kadim dostlarım Jacob, Fabio ve Wendy.