Notes

RE-WRİTE MAKALE..
WmAracı "Kaanep"

Sıcak bir yaz günüydü. Her taraf çiçeklerle dolu ve hava tertemiz şekilde kokuyordu. Çiçek tarlalarının üstünde arı vız vız diyerek sevinçli sevinçli uçuyordu. Havada o denli güzel süzülüyordu ki papatya onu hayranlıkla izledi. Uçmaktan yorulan arı papatyanın yanındaki ağaç dalına konar. Papatya konuşmak için arıya seslenir:
– Arı kardeş ne kadar güzel uçuyorsun. Maalesef benim kanatlarım yok ve bu yüzden dünyadaki güzellikleri seninle aynı şekilde göremiyorum. Bir tek çevremdeki çiçekleri görüyorum. Bir gün beni de alıp gezdirebilir misin? Der.

Arı papatyaya kibirli gözlerle bakar ve:


– Ben seni iyi mi taşıyım. Seni asla alıp, taşıyamam. Çabucak yorulurum, Hem ne yapacaksın dünyadaki güzellikleri, diyerek papatyayı götürmek istemez ve uçarak gözden kaybolur. Bu duruma oldukça üzülen papatya günlerce ağlar ve kendisine kibirli davranan arı onu çok üzmüştür. Aslında papatyayı alıp, gezdirebilirdi. Ama o kötü bir biçimde davranarak onu hor görmeyi tercih etti.

Aradan aylar geçti ve havalar yavaş yavaş soğudu. Ağaçlar yaprak döküyor ve çiçekler soluyordu. Fakat papatya halen yapraklarını dökmemişti. O gün havada arıyı uçarken görür ve bal yapmak için çiçek aradığını farklıdır. Oysa oradaki solmadan kalan tek çiçek papatyaydı. Papatyanın üzerine konmak ister ve papatya arının konmasına izin vermez. Bu duruma fazlaca şaşıran arı papatyaya seslenir:

– niçin konmama izin vermiyorsun. Bal yapmam gerek.” der. Papatya daha önceden kendisine kötü davranan arının yaptıklarını ona arıya hatırlatır. Durumu anımsayan arı kendine fazlasıyla öfkelenir ve papatyadan kendisini affetmesini ister. Kendisinin kötü davranışları yüzünden geri çevirdiği papatyaya, şimdi kendi ihtiyaç duymuştu. Arının geçmişte yaptığı hataları bağışlayan papatya, arının bal üretmesine anlayışlı bir şekilde izin verir ve bu duruma neşelenen arı papatyayı da alarak dünyayı gezdirmek için havalanmaya başlarlar.