Notes

ผมเหยียบเบรคแทบไม่ทันตอนร่างทั้งร่างนั้นเข้ามาขวางทางหน้ารถ ตามปกติแล้วผมคงจะหัวเสียหน่อยๆ ไม่ก็นึกสนุกชนไอ้ปัญญาอ่อนที่ดันเซ่อเข้ามาขวางทางรถให้แม่งปลิวไปพิการอยู่ข้างทางพอเป็นพิธีแล้วขับหนี แต่คราวนี้เหมือนจะมีอะไรแตกต่าง

เนื้อตัวเจ้าเด็กผมบลอนด์นั้นเปื้อนไปด้วยหยาดเลือดกระเซ็นเป็นหย่อมๆ รวมทั้งที่ลำคอด้วย ผมรู้สึกคลื่นไส้หน่อยๆตอนเห็นคราบเลือดแห้งกรังนั่นใกล้ๆ

เสียงประตูรถปิดดังปึง! ตอนที่เด็กไร้มารยาทนี่ขึ้นรถของเขามาเรียบร้อย กระเป๋าใบไม่ใหญ่นักถูกโยนไปด้านหลังรถ ก่อนเราจะสบตากัน

อา... ผมคิดว่าผมถูกใจเจ้าเด็กคนนี้อยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน

"ผมมาร์ค ลี" เด็กนั่นแนะนำตัว ดูจากความสูงที่ผมกะโดยสายตาเมื่อกี้อายุไม่น่าจะเกิน 18 หรอก แต่ผมชอบนะ เหมือนที่เขาบอกว่ากินเด็กแล้วเป็นอมตะ อะไรทำนองนั้น

"เจย์ จอง" ผมตอบสั้นๆ มาร์คยิ้มให้ผมอย่างน่ารักน่าชัง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเพลงบนรถแล้วฮึมฮัมร้องตามอย่างอารมณ์ดี จนผมพลอยยิ้มตามไปด้วย (อันที่จริง...อาจจะเป็นเพราะว่ายาไอซ์ของผมคงยังไม่หมดฤทธิ์)

ผมขับรถเลี้ยวเข้ามาในหมู่บ้านร้างๆที่ผมเคยหนีตำรวจมากบดานอยู่พักหนึ่ง เอ..ถ้าจำไม่ผิดเหมือนครั้งนั้นจะจับเรื่องที่ผมซ้อมลูกชายคนเดียวของนายตำรวจใหญ่แบบเจ้าเซ่อฮิวโก้ อยากจะหัวเราะดังๆว่าแค่ชื่อก็ปัญญาอ่อนแล้วยังเสือกซ่ามาหาเรื่องเขาอีก

โอเค เพราะคราวนั้นผมหนีรอดมาได้ ประมาณสองเดือนต่อมามันเลยยกพวกไปรุมกระทืบผมยับเลย แต่เฮ้ ตอนนี้ผมกลับมาหล่อแล้วหายดีเหมือนเดิมแล้วนะ พวกโง่นั่นมันโง่เองที่ไม่รู้จักป้องกันหน้าตาที่ใช้ทำมาหากิน

ผมจำได้ว่าหมู่บ้านนี้ขึ้นชื่อว่าผีดุสุดในฟลอริด้า แต่บอกตามตรงเถอะ เข้ามาทีไรยังไม่เคยเจอซักที หรือผมดวงแข็งกันแน่วะ?

"แถวนี้น่ากลัวชะมัด" มาร์คบ่นออกมา ดวงตากลมโตเหมือนลูกหมาของเขาจ้องมองผมอย่างไม่วางสายตา "ตานายสวยจัง"

แล้วเขาก็เปลี่ยนเรื่อง

แต่มันก็ยังดูน่ารักในสายตาผมอยู่ดี

"เชื้อพ่อมันแรง" ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่เหมือนเขาจะรับรู้ว่าผมรู้สึกขมขื่นกับมันไม่น้อย "พ่อฉันอยู่ในคุกน่ะ แต่เรื่องของแม่งเหอะ ยังไงแก่ตายในนั้นก็ปลอดภัยกว่าออกมาข้างนอกแบบนี้" ผมพูดอย่างไม่หยี่ระเท่าไหร่

จริงๆแล้วผมไม่ค่อยบอกเรื่องนี้กับใครหรอก พูดชื่อไปยังไงคนในเมืองก็ต้องรู้จักอย่างผู้อำนวยการสคริมเจอร์ ผู้อำนวยการที่เก่งที่สุดในฟลอริด้า-- พ่อมักจะพูดอย่างนี้น่ะ ถูกจับข้อหาลักลอบค้ายาเสพติดจากประเทศโซนเอเชีย ผ่านภรรยาอย่างจองนายอน

แม่ถูกตำรวจยิงเข้าที่ท้องในวันที่พายุหิมะเข้าพอดี เหมือนเป็นโชคร้ายที่รถพยาบาลเข้าไปในที่เกิดเหตุไม่ทันเธอจึงเสียชีวิต ส่วนพ่อของผมก็เหมือนเป็นบ้าไปเลย อาละวาดจนผู้คุมบาดเจ็บสาหัสไปสองคน สุดท้ายก็ติดคุกหัวโต

ญาติโกโหติกาผมมีเหรอจะสนใจ ผมมันก็แค่ลูกของไอ้คนนอกคอกสองคน แต่นั่นล่ะ ผมก็เลยเอายาที่พ่อจะขายมาเสพเองเล่นๆให้อารมณ์ดีซักหน่อย อย่างน้อยยาที่อยู่ท้ายรถก็น่าจะพอให้ผมเสพจนผมตายอะไรทำนองนั้น

มันเยอะหรือ? คงต้องตอบว่าไม่ แต่ผมว่าอายุผมคงไม่เกิน 35 ปีหรอก นั่นถือว่ามากสุดๆแล้วนะ

แต่ผมคิดว่า...ผมก็อยากลองอายุ 40 ดูเหมือนกัน ตอนที่ได้เห็นหน้ามาร์คตอนที่ยิ้มกว้างให้ผม เหมือนว่าเขาไม่เคยผ่านความโหดร้ายของโลกใบนี้มาก่อนเลย :-)

"ดีจัง" มาร์คตอบกลับมาแบบนั้น มือของเขากดเปิดกระจกแล้วยื่นหน้าออกไปรับลมเย็นๆของกลางดึกก่อนจะหลับตาพริ้ม เสี้ยวหน้าน่ารักของเขากระทบกับแสงไฟข้างทางที่สลัวๆเหมือนกับรัฐบาลเลิกใส่ใจที่จะซ่อมมันแล้ว "อย่างน้อยพ่อและแม่ของนายก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะทิ้งนายไป"

รอยยิ้มของเขาดูงดงาม แต่ทว่ากับทำให้ผมรู้สึกเศร้าใจเป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ผ่านมา

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้เขาเรื่อยๆ กลิ่นตัวของเขาเหมือนกับ-- กลิ่นดอกกุหลาบ? ถึงผมจะคิดว่ามันไม่เข้ากับผู้ชายแต่มันดูเข้ากับเขาเหลือเกิน

ริมฝีปากของเราสัมผัสกันเบาๆเหมือนหยั่งเชิง ปากของเขานิ่มเหมือนเยลลี่เลย แน่นอนผมชอบมันมากกว่าจูบรสลิปสติกแมคของยัยสาวผมบลอนด์คนล่าสุดของผมนั่น

ผมไม่ได้รุกล้ำริมฝีปากของเขาไปมากกว่านั้น เราแค่ถ่ายทอดความรู้สึกแย่ๆให้กันท่ามกลางเสียงเพลงของโอเอซิสที่มาร์คชอบ เราแค่มองตากัน ยิ้มให้กัน และจูบย้ำๆเหมือนกับโหยหากันมานาน

ผมคิดว่าวันนี้ผมมีความสุขที่สุดในรอบยี่สิบปีเลยล่ะ




. . . . .