Herkes hikayesini anlatmış bir de benden dinleyin gecenin bu saatinde burada olmamın sebebini. 4 yıl önce tanıdım onu. 11 Mayıs. İçten içte hep bir hayranlık vardı işte, 3 yaş büyüktü benden. Geçen sene o çalışmak için, yeni taşındığım şehre geldi. 22 Haziran akşamıydı ilk buluşmamız. Deniz kenarında, sarıldığım noktanın bile önünden geçemiyorum. İlk sarılmamdı ona, sımsıkı sarıldık. Denize karşı bir bankta oturduk, o çağırdı ben öyle bir heyecanla çıkmışım ki telefon ve anahtar harici hiçbir şeyim yok yanımda. İlk sigaralarımızı içtik manzara karşısında, tabii benim için manzara oydu, ve bir manzara anca bu kadar güzel kokardı. Sohbet ettik, bir ara kolunu omzuma attı, göğsüne sokuldum. Nabzıma baktı bir ara, heyecandan bayılacaktım, o derece. O gün sordu bana "İlk görüşte aşk mı?". Neyse geç olmuştu saat, bıraktı sokağımın başına kadar, öptü alnımdan. Gelirken muhabbete devam ettik, "İnsanın korktuğu başına gelirmiş." O günden sonra kanıtlandı benim için bu söz, ona aşık olmaktan çok korktum ve en nihayetinde korktuğum da geldi başıma. En başta demişti "Beni sevme, her giden küfreder arkamdan." "Ben yapmam" dedim. Alkole başlattı beni. Sarhoş ederdi gülüşü, duvarlara sinerdi kokusu. Sık sık görüşmeye başladık. Bir gün oturuyoruz, bir uçta ben bir uçta o. Ben hep yazılar yazardım ona haberi olmadan, bazılarını sıkıştırırdım cebine belki de çok sonra fark ederdi. O gün bir mektup yazmıştım ona. Sonu, "Sen ki ateşten bir beden, ben ise küçük bir kar tanesi" cümlesiyle biten. Her neyse oturuyoruz biz, başladı anlatmaya. "Kimse senin gibi bakmıyor, kimse senin gibi uğraşmıyor benim için, kimse gülmüyor sen gibi. Başkasının yanında gülümseyemiyorum bile. Sürekli aklımda sen varsın." vs. Gözlerim kapalı ve öyle bir mutlulukla dinliyorum ki onu. Hemen ona yazdığım mektubu çıkardım. Okudu, ağlamaya başladı. Simetri hastasıyım ama yamuk katladı, ses etmedim. Hala yamuk katlanmış haliyle durur kitabımın arasında. Gözyaşlarını sildim ellerimle be abi, karşımda bir adam bana olan sevgisinden ağlıyordu. Birkaç hafta geçti, görüşmeye devam ediyoruz ama sevgili değiliz. "Biz" olursak biteriz diye düşünüyorum. Geçmişinde lise yıllarında aşık olduğu kıza benzetirdi beni, hatta bir gün zil zurna sarhoş olmuş beni aradı, benim ol dedi. 1 saat sonra özür diledi, seni ona benzettim diyerek. Acımaz mı be abi, çok acıdı o an sol tarafım ama üstünden aylar yıllar geçmişti işte. Gel zaman git zaman işte beraber geçti birkaç ayımız. En son görüşmemizde unutma beni dedi, yine bir mektup yazdım ondan sonra. Sıkıştırdım yine giderken cebine. Ayrı şehirlerdeydik bu sefer yine. Arada gidiyorum yanına, ama abartmıyorum kaç gün aç gezdim, para biriktirip onun yanına gidebilmek için ulan. Yazın çalıştığım parayı da sırf ona harcadım, her şeyi ben ödedim aman ona yük olmayayım diye. Neyse abi. 19 Kasım akşamı onun yanındayım. Saçma bir yerden açıldı konu. Ve dedi ki, ben seninle ilgili hiçbir şeyi hatırlamıyorum. "Hatırlamıyorum, hatırlamış olsam dahi yanlış söylemişim derdim." dedi. Ben bu kadar sevgisizliğin yanında, bir de bu kadar istenmemeyi nasıl anlatayım? Hangi kelimeler tarif eder bu sol tarafa çöken ağırlığı? Saç tellerini saklamıştım ben onun, haberi olmadan onlarca mektup yazmıştım ona. Bir gün kokusunu özledim diye saatlerce parfüm dükkanında onun kullandığı parfümü aradım koklaya koklaya. Bana aldığı her çikolata ambalajı bile durur kitabımın arasında. Otobüs biletleri, ona dair her şey. Giydiği kıyafetlerimi bile yıkamadım. Kirpiğini sakladım. Neyse, dedi işte sevmiyorum seni, hatırlamıyorum, biz senle hiçbir şey değiliz. O gece ağlamaktan içim söküldü, ama ben yine ona sarılıp da ağladım, öyle bir çaresizlik. Anlattım, her şeyi anlattım. Babamı sever gibi sevmiştim seni, sen de babam gibi tattırdın bana en acı duyguları dedim hıçkırıklarımın arasında ve daha neler neler. "Yalvarırım bir kez bana aşıkmış gibi sarıl, öp, saçlarımı okşa" dedim. Durdu biraz, geldi sonra. Kokusu o an bile huzur verdi ulan. Sonra topladım her şeyimi gittim, hiç unutmam, "Gidiyorum bütün aşklar yüreğimde" şarkısını dinledim bütün yol boyunca, ağladım kızdım kendime. Vazgeçecektim artık, yoktu başka çaresi. Ama yine mesajlarıyla izin vermedi buna. Gecenin bilmem kaçı özledim diye mesajlar. Birkaç ay geçti, geleceğim dedi. İlk rakı sözü vardı bana, onla içecektim ilk rakımı. O gün ilk 3 kadehimi hatırlıyorum, sesim güzeldir, Sezen-Vazgeçtim şarkısını söylerken susturduğunu hatırlıyorum, bir de son attığım sekleri. Bir de nasıl olmuşsa, ses kaydı var o güne ait. Size şöyle diyeyim, insan düşmanına öyle davranmaz ulan. O gün de bitti, yine haftalar geçti. Ben upuzun bir mesaj attım ona, vazgeçtim dedim. Meleğim dediğinin kanatlarını değil gökyüzünü kırdın dedim. İçimi öldüren, içimde öldüremediğim adama... diye ekledim en son. 2-3 dakika geçmeden aradı. Çok önemli bir şey söyleyeceğim dedi. "İlerde hayatımı kurunca seninle evlenmek istiyorum, o tabloda seni hayal ediyorum. Benim karşıma senin gibi biri çıkamaz, senin de karşına ben gibi bir orospu çocuğu çıkamaz." dedi, daha neler dedi. Öyle bir umut verdi ki içime, defalarca sordum. Emin misin dedim, eğer vazgeçersen yıllarımı çalmış olmanın ağırlığını kaldırabilir misin dedim. Emin olmasam söylemem dedi. Yine birkaç hafta sonra aradı beni. "Sana ihtiyacım var" dedi. Gitmem imkansızken koşa koşa gittim yanına. Umut var ya içimde, her gün gülümsüyorum artık yaşama sevincim gelmiş. Ertesi gün, sonraki gün, sonraki hafta.. hiçbir mesaj yok. Yazdım bir gece, "Seni beklemekle senden vazgeçmek arasındaki o uçurumdayım, ya it ya çek çünkü artık ben dayanamıyorum" dedim. "Vazgeç" dedi. "Sen geldiğinde anladım ki seninle yapamazmışım" dedi. Oysa ben bana ihtiyacı olabileceğine bile inanmıştım ulan. Yine de hiçbir bedduam olmadı ona. 30 yıl sonra ellerinde çocuklarınla gelsen karım öldü desen, yine başımın üstünde yerin var, ben ömrüm boyunca seni bekleyeceğim dedim. Ama tırnağın kırılsa beni hatırla dedim. Doğum günüydü 2 hafta önce. "Hayatımı siktin, keşke doğmasaydın, bundan sonra ölsen bile gelme bana." dedim ve en unutamayacağı hediyeyi verdim ona. Ama şimdi gelse abi, şimdi gelse dün uğurlamış gibi karşılarım onu. Şuan belki de kimler var hayatında. Ben de, bu sene yine çalışmaya gelirse diye, onun çalıştığı yerde işe başladım. Para falan sikimde değil, belki son kez görebilirim umuduyla çekiyorum o yorgunluğu, stresi. Emre, bir gün beni ararsan bak ruhuna. Seni çok özledim. Yaşattıklarını umarım yaşamazsın Akşam Gözlü Esmer'im. Şimdi senin takımının tişörtünü kokluyorum, saç tellerini okşuyorum. Senin haberin yok, ama ben burada nefes alamıyorum, ölüyorum.. Sigaram bitti ve ben de bittim sonunda... "Ve sen ömrüm boyunca her kadehimi masaya vurup kaldırmama sebep olacaksın."
