Notes

Yalnızlığın Ritmi
Rüzgar sessizdi bugün.Yalnızlığını dindirmek için sahilin kenarında, bankın üstüne yavaşça oturdu.Uzun, siyah paltosunun cebine üşüyen ellerini sığdırdı.İleriye bakıyordu.Gözleri doldu. Rüzgar o sırada hafifçe suratına esince üşümeye başlamıştı. Tam o sırada dolan gözlerinden sıcak bir gözyaşı düştü, sessizce ağlamaya başladı. Sahil kenarında, köşede bir bankta oturduğu için kimse görmezdi. Birilerinin görmesini de beklemezdi zaten. Sessizce akan bu sıcak gözyaşlarını nedendi peki?
Saat 12.00. Geceleri çok sessiz olurdu burası. Birkaç insan geçerdi genellikle. Bazen hiç geçmezdi bile. O ise orada güneşin doğuşuna kadar durur, daha sonra usulca, küçük adımlarla giderdi. Dükkanlar kapanmaya başlamıştı , hatta sokak lambaları dışında ışık kalmamıştı. O ise hiçbir şeyi umursamıyordu. Denize bakıp düşünüyordu. İçinde güzel bir his vardı lakin gülemiyor ve mutlu olamıyordu. Daraldı bir an. Her gece böyle nereye kadardı? 16-17 yaşlarında olmasına rağmen diğerlerinden farklı duruyordu. Hayatı yaşamak istercesine bakamıyordu. Ayağa kalkacak gücü yoktu. Belki de cesareti... 17 yıl ne yaşamıştı? Kim veya ne yorabilirdi onu bu kadar?
Kimseyi rahatsız etmeden, -ki zaten rahatsız edecek kimse yoktu- sessizce ağlamaya devam etti. Tam o sırada yüzüne bir elin değdiğini hissetti. Korkmuştu biraz. 14-15 yaşlarında bir kızdı bu. Elini onun gözyaşlarıyla ıslanan yüzüne değdirdi. Gözyaşlarını sildi. Ve nezaket bildiren bir ifade ile:
-Ağlamayınız efendim...
Yüzünde bir tebessüm oluşmuştu. Bunca zaman bunu mu bekliyordu ki?
Kız cebinden bir mendil çıkarttı. Lakin gözyaşlarını silmesi için mendili uzatmadı. Mendili eline aldı, kendi eliyle o sıcak gözyaşlarını sildi. Bu sefer sahiden ısınmıştı, yüreğini ısıtmıştı bu gizemli kız. O kadar sıcak gelmişti ki...Aklından bir anda her şey uçup gitmişti.
Kızın uzun, düz saçları rüzgardan dolayı onun suratına değiyordu. Ama dur bir dakika.Onu rahatsız etmemişti bu durum. Hatta yüzü gülmeye başladı. Kızın saçları suratına geldikçe gözlerini kapatıp gülmeye devam ediyordu. İçi içine sığmaz oldu. Kız elinde duran montunu giydi. Siyah tişörtü ve siyah pantolonuyla uyum sağlayan montu ona hoş, bir o kadar da zarif bir görünüm kazandırıyordu. Peki kimdi bu kız? Gecenin bir köründe neden sokaktaydı? Kafasındaki soru işaretleri artmaya başladı. Onu merak ediyor ve tanımak istiyordu. Derin bir nefes aldı, tuttu, verdi. Tam konuşmak için başlayacaktı ki...Kız ondan önce davrandı.
-Ne yapıyorsun burada?
O ise hala gülümsüyordu. Her şeyi anlatmaya hazır bir şekilde bekliyordu.Durdu, gözleri doldu, hatta hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Aradığını mı bulmuştu ki? Kız mendille yine gözyaşlarını sildi. Usulca ona:
-Şşş...Ağlamayınız efendim.O güzel gözyaşlarınız nedendir? Bu karanlıkta ne yapıyorsunuz? Bu bankta her gün saatlerce ne düşünüyorsunuz?
Yanlış duymamıştı. ''Hergün'' demişti. Şaşkın bakışlarla baktı. Bunu fark eden kız:
-Yanlış duymadınız. Ben de geceleri buradayımdır. Yapacak bir şey de bulamazdım. Sizi izlerdim şu ağacın arkasında.
Ağaç kelimesini hiç duymamış gibi döndü.
-Fark etmemişim.
Kız gülümsedi. Lakin kafasında hala soru işaretleri vardı. İkisinin de kafasında soru işaretleri saklıydı. Yine kız başladı konuşmaya.
-Geceleri uyku tutmaz beni bu gözyaşlarından. Ben de sessizce evden çıkarım. Fark etmezler zaten. Sabaha kadar güneşin doğuşunu izlerim.1-2 yıldır böyle geçiyor. Eskiyi arar oldu gözlerim. Uykusuzlukta neyin nesiydi?
Şuan bunları sizinle neden paylaşırım bilmem efendim. Belli sizi de geceleri uyku tutmaz.Bunca zaman neden gelmediğimi soracaksınız. İnsanlardan korkarım efendim. Küçük bir çocuğumdur ben.Koca İstanbul'dan korkarım. Ama siz farklısınız. Gözyaşlarınız, çok masumdur efendim.Küçük bir çocuk gibi, sevilmeyi beklermişçesine, sarılmaya hasret kalmış gibi..Dayanamadım ağladığınızı görünce.Rahatsı z ettiysem özür....
-Hayır hayır! Rahatsız etmediniz.Aksine size teşekkür etmeliyim. Ben de 1-2 yıldır buralardayımdır.Etrafa dikkat etmem pek. Ağaç olduğunu bile yeni fark ettim. Gökyüzüne bakarım. Kaybettiğim insanları yıldızlar da ararım.Çok sessiz olur geceleri. Korkarım,uyuyamam.
Gözleri dolmuştu. Hatta ikisi de ağlamaya başladı.Kız elini sımsıkı tuttu. Ve:
-Ağlayalım bugün efendim.
Elini tuttuğunu farkedince kendini daha iyi hissetmişti.Beklemiyordu doğrusu. Biraz durdu. Paltosunun cebinden sigarasını çıkardı. Tam yakacaktı ki...
-Hayır efendim! İçmeyiniz. Masumluğunuzu kaybetmeyin. Hep çocuk kalın. Gözleriniz masumiyetini kaybetmesin.Ağlayınız. Güneş doğuncaya kadar... Sabaha kadar...
Elindeki izmariti ve çakmağı paltosunun içine koydu. Koca Kadıköy sahilinde sadece ikisi vardı. Onlar da susmuştu. Hatta baya sessizleşmişti. Bu sessizliğe son vermek için yine o anlatmaya başladı. Cümlelerine başlarken gözleri doldu, hafifçe öksürdü, ellerini birleştirdi ve :
-Burası çok karanlık, çok sessiz ve biraz soğuk galiba. Üşüyorum...Ruhum üşüyor. Sonra işte gidenler vardı bir de. Uykularım onların arkasından gitti. Şimdi ise tek dostum kadehler oldu. Tek suçum ise sevmekti. Canımı yakan sevmemeleri değil, seviyor gibi yapmaları oldu. Sevilmiyor olmanın çaresizliğinden sağ çıkar da herkes; sevildim sanmanın düşüşünden kurtulamaz.
Kız sustu. O ise hala ağlıyordu. Kız gözlerinin içine bakmak için kafasını kaldırdı. Onun da gözleri dolmuştu. Biraz durdu. Hiç beklenmedik bir şey yaptı. -O da bunu yaparken gözleri korkuyla bakıyordu biraz.- İki elini açtı, ona sımsıkı sarıldı. Şaşırtmıştı kız onu. Beklemiyordu. Ama geri itmedi onu. Hatta o da kıza sarıldı. Hiç bırakmak istemedi. Hayır hayır! Bu aşk değildi. Bu birbirlerini sanki yıllardır beklermişçesine arayan iki insandı. Ve bulmuşlardı. Kız kafasını kaldırdı. Bu sefer gözyaşlarını kendi eliyle sildi. Saat 05.00 güneş hafiften kendini göstermeye başladı. Hatta bugün erken doğmak istiyordu. Güneş gözlerine çarptı, hafif gözleri kısıldı. Lakin bakışlarını birbirlerinden kaçırmadılar. Aynı anda ayağa kalktılar. Biraz yürüdükten sonra yollarını ayırmak zorunda kaldılar. Son kez birbirlerine baktılar. Gülümsediler. Ya sonra ne mi oldu?
Her gece 12.00'de yine o banka geldiler. Beraber ağladılar, güldüler. Düzeliyorlardı artık.Birbirlerine iyi gelmişlerdi. Bu bağın hiç bitmesini istemiyorlardı. Lakin günlerden bir gün, hava çok soğuktu hatta o gün sebepsiz yağmur yağıyordu. Yağmurluğunun şapkasını kafasına geçirdi. Kız, yine saat 12.00'de o banka oturdu. Saatlerce bekledi.Bekledi... Gelmeyeceğini anlayınca gözlerinden yaş akmaya başladı. Ayağa kalktı, yürümeye başladı. Tam o sırada arkasından bir el tuttu ve:
-Hey... dedi.
O ses... Beklediği o ses...İçi içine sığmadı bir anda. Arkasına döndüğü gibi üstüne atladı, sımsıkı sarıldı. Gideceğini düşünmüştü. Dönmeyeceğini, yine terk edildiğini sandı. Onu yanıltmıştı. Lakin o da yanılmak istiyordu. Hafifçe, o masum bakışlarıyla kıza gülerek baktı...baktı...
Elini tuttu...
Yürüdüler...Yürüdüler...
İleriye doğru...
Sonsuzluğa doğru...