Notes

Uzaktan sevmek kadar acıtan bir şey yok canımı. Uzaktan hissetmek, dokunmadan sarılmak, uzaktan ellerini tuttuğun insana aşık olmak. Can yakıyor, huzur veriyor. Bunu nitelendirecek sıfat bulmakta güçlük çekiyorum. Öyle ki her kelime biraz eksik kalıyor, anlatamıyorum. Günün ortasında aklıma gelişin, çocukça hayaller kuruşum ve kurduğum hayallerin içinde hapsolmam, çıkmak istememem. Hepsi bu yüzden sanırım. Tanıştığımızdan bu yana yaşadıklarımızı düşündükçe hayret etmemek elde mi? Yaşanmışlıklar, anılar. Ve hepsinin yanında bana öğrettiklerin.

Sevebileceğimi sanmazdım hiç biliyor musun? Çok uzak bir tabirdi bu bana başından beri. Sevmek. Ne ki sevmek? Ne yani bir insanı kendimden çok mu sevecektim ben? Onun mutlu edebilmek uğruna canım pahasına mücadele mi edecektim? Hepsini, hepsini birer birer yaptım. Anlattıklarının içinde hapsoldum. Bir kelimesiye beni dünyanın en mutlu insanı yapabilen insana, sana delicesine aşık oldum. Sevmeye bile inanmazken saçlarıyla oynayamadığım birine vuruldum. Öyle sevdim ki, konuşamadığım her saniye kendimden bir parça koptu içimden. Bir yerde ismini duysam heyecanlanır oldum.Saçlarına mı aşık olayım, kalbine mi?

Var olanın görevi yaşamak değil mi zaten? Karşına ne çıkacağını bilmeden yaşarsın. Güzel şeyler yaşatmamış olabilir hayat sana. Bazen gerçekten görebilmek için her şeyimi verebileceğim gözlerinden birkaç damla süzülmesine sebep olabilir yaşadıkların. Yalnız hissedebilirsin. Olmadığını bil, yalnız olmadığını her daim bilmeni istiyorum senden. Çünkü yanındayım. Tutuyorum elini. Uzaktan belki, ama oradayım.
Sen, yaşayacağıma ihtimal vermediğim şeyler yaşattın bana. Telefonun ekranına gülümseyerek bakmamı sağladın. Sevebileceğimi öğrettin. Mesafelerin sadece kafalarda kurulan bir bahane olduğunu öğrettin. Öyle çok sevdirdin ki, günün ortasında birdenbire aklıma gelişinle tüm günümün gidişatına yön verir oldun. Sen bana verilmiş bir mucizesin. Sen tüm kötülüklerin arasında kendinden hiçbir şey kaybetmeden güzel kalabilmişsin. Söylesene, nasıl aşık olmam? Her zerrene ayrı ayrı vurulmuşken nasıl vazgeçerim senden? Saçmalayışların, gülmen, her şeyin.
14 Şubat. Sevgililerin, birbirini seven insanların bunu kutlamak için var ettiği gün. Dürüst olacağım, hala biraz saçma geliyor bu bana, her gün severken ben seni, her gün katlanarak artarken içimdeki sevgi, neden bunu belirli bir günde dile getireyim ki? Ben sana her saniye aşığım. Her dakika aşığım. Her saat, her ay aşığım. Konuştuğun her erkeğin beynine uranyum likit dökecek kadar aşığım.

En kötüsü de ne biliyor musun? Yanında olmayı herkesten çok ben hak ederken olamıyorum. Oysa herkesten çok ben severim seni, herkesten çok ben sarılabilirim sana, ben tutabilirim elini, ben öpebilirim, ben hak ediyorum çünkü. En çok ben hak ediyorum. Eğer dokunabilecek biri varsa saçlarına ben olmalıyım o. Çünkü sevemezler, seni benim kadar sevemezler. Konuşurken her kelimesini sırf seni incitirim diye özenle seçecek kadar sevemezler. Yazıyorum işte, sanki anlatabilecekmişim gibi. Anlatamam. Nasıl aşık olduğunu anlatabilir mi insan? Dener. Ben de deniyorum. Bilmeni umuyorum, senden asla vazgeçmeyeceğimi, bir gün gerçekten başını göğsüme yaslayabileceğini, oynayabileceğimi saçlarınla, hepsini bilmeni istiyorum. Sen karşıma çıkmış en güzel mucizesin. Sen tüm duygularımın ilkisin. Sevincim, hüznüm. Hissedebileceğim, yaşayabileceğim her anın ilkisin. Ve şimdi öğrenmiş olacaksın, eğer bir hitap yazıyorsam sonunu getirmekte berbatımdır. Ne denir ki son cümlede? Nasıl bitirirsin? Belki de hiçbir zaman öğrenemeyeceğim.

Seni seviyorum. Basit biraz. Ben aşığım. Ben sana çok aşığım. Sana çok aşığım.