Notes

Canını sevdiğim adam, Huzur kelimesinin anlamını ilk seninle öğrendimn hayatıma girmeden önce böyle bir kelimenin varlığından bile bihâberdim. İlk defa on yedimde bir adamın gözlerine baktım, ilk defa dudaklarım yanıp kavruldu bir adam için, ilk defa ruhumun çorak topraklarında bir tutam ot baş gösterdi, ilk defa birinin yanında çocuk oldum, ilk defa duygularım birinin duygularına göre bir biçim aldı, ilk defa ait olduğumu hissettim, ilk defa birisi için endişelendiğimi hissettim, ilk defa bu hayatta nefes almak için bir sebebim olduğunu anladım, ilk defa birisine gerçekten "ailem" dedim, ilk defa kurulan hayallerimin bir gün gerçekten gerçek olabileceğine tüm kalbimle inandım, aslında ben... İlk defa birini kaybetmekten bu denli korktum. Ailem, cânımın içi... Bana bunları yaşatan adam, sana minnettarım. Bazı zamanlar dudaklarını birbirine mühürlüyorsun, dudaklarım dudaklarını bulsa, o mühür çözülecek gibi hissediyorum ama sen buna izin vermiyorsun. Sırf bu yüzden bile severim seni. İnsan gerçekten birini sevdiği vakit hissettiklerini kelimelere dökemiyormuş, anladım. Sana bazen, "Bana bir kerecik güler misin?" diye sormak istiyorum, bir gülüyorsun o güne kadar gülen kim varsa hepsinin gülüşleri yerin yedi kat altına gömülüyor, bir senin gülüşün karlı bir güne uyanmak gibi oluyor, bir senin gülüşün yazın ayaklarımızın altında kavurucu kumu geçtikten sonra denizin serin kollarına varmak gibi hissettiriyor, bir senin gülüşün gecenin üzerine güneş doğuyormuş gibi oluyor, bir senin gülüşün yorucu bir günün ardından saatlerce uyumuşçasına bir rahatlık veriyor, bir senin gülüşün Nisan yağmurları misali, bir senin gülüşün baharın kapıyı çaldığının haberini veren menekşelerin göz kırpması gibi, bir senin gülüşün sevdiğin insanla battaniye altında, "hadi film izleyelim" deyip filmin yarısında uyuyakalmak gibi.
Sahi hislerimi kime, nasıl anlatsam bilemiyorum, zirâ sana anlatmaya kalkınca kelimelerim bir yüzsüzlük yapacak diye tedirgin oluyorum, bir torbanın içerisine tıkıştırıyorum hepsini birden. Gönlünü sevdiğim adam,
Seni bekleyen bana, artık ağlamaması gerektiğini öğrettin. "Taşı sulayıp çiçek açmasını beklemek," dedin, "... aptallık." Güneşli bir günde yağmurun ardından daima gökkuşağı çıkmayacağını, hatta çıksa bile bunu benim daima göremeyeceğimi öğrettin. Mutlu günlerin fazla uzun sürmediğini öğrettin. Ağladığımda ruhuma sinen acının geçmediğini öğrettin. İçim cayır cayır yansa da dışarıya bir gram duman sızdırmamam gerektiğini öğrettin. Umutlarıma daha sıkı bağlanmam gerektiğini öğrettin. Hayatta daima ikinci bir şansın daha olabileceğini öğrettin. İnsanlara karşı bazı zamanlar vefâkâr olunabileceğini de öğrettin. Kurduğum hayalleri bir gün gerçekten gerçekleştirebileceğime inanmam gerektiğini öğrettin. Belki kısa bir süredir bu lâkin benim başım sıkıştığında, canım yandığında veya mutlu olduğumda bunu paylaşacağım, paylaşabileceğim demiyorum çünkü senin hayatımdaki ehemmiyetin diğer insanlar ile aynı kefeye koyamayacağım kadar büyük, tek kişi olduğunu bana iliklerime kadar hissettirdin. Bana bunları yaşatan adam, sana minnettarım. Bana o kadar çok şey yaşattırdın, hissettirdin ki, bana aynı anda kaç duyguyu yaşattığından haberin yok sevgilim. Bana bunları yaşatan birinden ben nasıl gideyim ki şimdi, söyle bana...