Notes

Hanna hansen vær mær ein tung byrda. Vit høvdu fleiri dramatiskar tídir enn godar. Hon minti meg altíd á farnar tídir, sjálvt um vit høvdu tad gott, hon sinntist inná meg og slegdi meg ofta á annlitid. Tá id hon ringdi, timdi eg næstan ongantíd at svara, tí at tad einasta eg fór at hoyra í horni, var skeldarí. Hon var altíd súr, og hevdi altíd gron. Men, til tídir var hon glad, og tad var himmalskt, men tær tídirnar vóru sjálvdan.
Tá id hon fekk astma, vildi eg hava at hon stedgadi vid at roykja, og tí noktadi eg at keypa henni cigarettir. Men, hon vildi halda á vid at roykja, og tad gjørdi hon. Hettar vísir, at óansæd hvat, fær hon altíd sín vilja. Enntá fekk hon ein mann, geva sær pengar, tí at hann tapti í sjómanstak, og hon trekti pengar úr hesum manninum, tí at hon mangladi nøkur oyru.
Hon hóttadi ofta vid at brenna mína leiligheit nidur og onnur vannvittig ting, um eg nakrantíd dummadi meg. Og tad var ofta at hon kalladi meg ein ljótan feitan grønlendara, id ikki dugir at benda, og at eg ikki hoyrdi heima her. Til endans var eg hennara boksipúta og ein resursur at tilfredstilla alt hennara. Hon tók meg fyri givid og nidurgjørdi meg allment, framman fyri vinum og framman fyri familju hennara og mina, tad vísir at honn ikki tekur hensyn til onnur. Míni foreldur tóku synd í mær, tí at gentan eg var saman vid, gæv mær ikki gledi, hon bert útnyttadi meg, til sínar egnu sinnisjúku freistingar, og hon var bert úti eftir at gera mítt lív súrt, og tad hevur hon sjálv sagt. Eg trugvi væl at gentan hevur lagt nógva orku í at faa onnur at vera mær ímóti.
Hon hevur brotid eina hurd hjá okkum, vid at blakad ein stól eftir mær, men rakti hurdina I sradin.
Tá id hon var langt uppi at koyra, mátti eg halda hana nidri til hon sissadist eitt sindur, annars hevdi hon sorla alt í sundir, sigast skal at hon var sera órímilig.