Notes

Rabia’m, canım, can damlam, bir tanem. Varlığının bana ne denli mutluluk ve huzur, yokluğununsa nasıl bir özlem ve keder verdiğini bildiğini, seni ne çok sevdiğimi bildiğini umuyorum.
Seni seviyorum, bunun Allah için olduğunu umuyorum. Allah için; bir müslümanın iyi bir kul olabilmesi için yaşantısındaki herşeyi Rızasını kazanabilmek için yaptığı, O, Allah! Onun için sevdiği ve onun için durabildiği, yegâne kudret sahibi olan Allah. Benim senden, senin benden daha çok sevdiğimiz, O’nu sevmeyi bir onur saydığımız Allah. Rabbimiz, en sevdiğimiz. Bize buyuruyor, ikimizcede malum olanları.. Ve biz..!
Rabia’m, seninle konuşurken, mesajlaşırken, seni düşündüğüm, seninle olduğum o anların benim için ne kıymetli, eş değerine hiç bir zaman rastlamadığım ve rastlayamayacağım, ne huzur verici, mutlu edici anlar olduğunu bilmeni isterim.
Bu konuşmanın, bu beraberliğin bittiği anlarınsa ne acı anlar olduğunu..
Lakin bundan daha acı anlarım var ki bunlar seninle konuşmam bittikten hemen sonra başlayıp tekrar konuşmaya başlayıncaya dek devam eden acılar.
Yaptığımız bu işin bize huzur vermesi ne garip değil mi? Rızasını kazanmaya çalıştığımız Allah, birbirimizi yokluğumuzda kendisine emanet ettiğimiz, gelecekteki birlikteliğimizi kendisinden niyaz ettiğimiz Allah’a karşı geldiğimiz düşüncesi..! Bizden yardımını çektiğini bizi yalnız başımıza bıraktığını, bizimle olmadığını düşünmenin verdiği acı..
Rabbimize karşı gelirken içimizin huzurla dolduğunu düşünerek çektiğim ızdırap!
Rabia’m, seninle cennete yürüdüğümüz günlerin hayali içindeyim. Bu hayalimin gerçek olması için yapmamız gereken bir kaç senecik sabırdan ibaret. Sonrasında seninle sonsuz bir yaşam umudum. Bir kaç senecik sabredemez miyiz? Bir kaç senecik, hep birbirimizi düşünüp, konuşamadan? Kendi rızamızla, sırf Allah’ın rızasını kazanmak ve şu dünyada tamamına erdirmeyi umduğumuz şeyi ebediyette de devam ettirebilmek emeliyle?