Notes

Dünya gibi olmak ister kadın, maviliği içinde barındırmak, dışarıdan güzel gözükmek… Dünya gibi onu koruyan bir şeyin olmasını ister. Güneş gibi olmak ister kadın, altın sarısı rengi, etrafa ısı yaymak, onun gibi sevilmek…
Ama Ay’dır kadın. Hep Güneşin gölgesindedir. Soğuktur, yaralıdır; onu koruyan kimse olmadığı için. Yaralarını kendi sarmaya çalışır, tek başınadır Ay, aynı kadın gibi. Yinede biri fark eder umudu ile her gece parlar, onunda güzelliğinin fark edilmesini bekler. Kimsenin onu fark etmeyeceğini bilse dahi.

Hayat karanlık bir yolda ilerlemeye benzer.Yol boyunca ve yolun sonunda neyle karşılacağını bilemezsin, sadece ilerler ve bir umut yolun sonuna hiçbir aksaklık olmadan varmak ister insan…

Lakin bu yolda hayal kırıklıkları vardır, yaşanmışlıklar vardır, yarım kalmışlıklar vardır, yaşanamamışlıklar vardır…Bir de umutlar vardır. Yol boyunca tam yarı yolda kalıp, pes edecekken umutlar seni devam etmeye iter, yolun sonunda güneşli güzel bir gün göreceksin der sabret, azmet, ama pes etme der.

Kimileri tüm bu umutlara rağmen pes eder karanlığın içine hapsolup, karanlıkla bütünleşerek sonsuzluğa karışır.Kimileri sabır ile azim ile düşe kalka hayatın tüm zorluklarına meydan okuyup yolun sonundaki güneşli günlere ulaşır.Kimileride gereken herşeyi yapmasına rağmen yolun sonunda karanlıkla karşılaşır.İşte hayat tam olarak böyle bir yerdir.“Yolun sonunda kimileri güneşe ulaşır kimileri karanlığa karışır”

Yaşamak nedir? Nefes almak mı? Yemek yemek mi? Yoksa aşık olmak mı? Neden yaşıyoruz? Ne için? Kimin için? Neden her zaman güçlü olmak,ayakta durmak zorundayız? Ölmek nasıl bir şey? Ölünce herşey yoluna girecek mi? Ruhumuz özgür kalacak mı? Bazen bazı kişiler daha çabuk büyür, daha çabuk hayatın zorluklarıyla karşılaşır. İşte ben de o kişilerdenim. Çabuk büyüdüm hayatı, zorlukları, gerçekleri daha çabuk gördüm. Onca sevdiğim kişinin ölümüne şahit oldum. Şimdi hastanedeyim. Kendi kendime hayatı sorguluyorum. Bu dünyaya neden geldiğimizi düşünüyorum. Neden buradayım? Kimin için? Eğer gidersem kim üzülür? Kim ağlar? Kimin kalbi kırılır? Aslında bazen ruhumun bana ait olup olmadığından emin olamıyorum. Tek yaptığım kulağımdaki seslerin yapmamı söylediği şeyler. Artık kim olduğumu bilmiyorum. Bazen kendime zarar vermemi söylüyorlar, eğer yapmazsam çığlık atmaya başlıyorlar. İşte bu yüzden hastanedeyim. Dünya bazen çok acımasız olabiliyor..

Tam vazgeçmiştim, pes etmiştim, çaresizdim, her dakika her saniye karanlığın içine biraz daha hapsoluyordu, sonra bir el uzandı, sanki karanlığımı aydınlatıyordu, bir melek miydi? Hayır değildi halüsinasyon muydu? Hayır gerçekti.

Düştüğüm zifiri karanlık çukurdan kalan tüm umutlarımı, hayallerimi, vazgeçtiklerimi elimden tutarak tek, tek aydınlığa çıkarıyordu.Sanki içimdeki boşlukta onunla beraber doluyor tamamlanıyordu.Ne mucizevi bir şeydi bu, ne saf ne temiz bir duyguydu, ilk defa hissediyor ama anlamlandıramıyordum.

O elini uzatana kadar karanlığın esiriydim, o elini uzattıktan ve elimi tuttugu an'dan itibaren onun esiri oldum.Sevgi ne demek o zaman öğrenmiştim,hissetmiştim. “Sevgi tam düşmek üzereyken seni tutan el,karanlığın içine hapsolacakken karanlığını aydınlatacak güneşti.”

Bir zamanlar beni karanlıktan kurtaracak birisine ihtiyacım vardı, şimdi beraber karanlıkta oturacağım birisini istiyorum, ileride sadece karanlık bana yetiyor olacak

Kötü durumları görmezlikten gelmek ve sürekli olayları erteleyip durarak problemler ile saklambaç oynamayazsın.

Bir kadın yalnızdır aslında.Hiçbir zaman kadını bütünüyle elde edemezsiniz. Kendisine ait bir dünyası vardır ve orada hep yalnızdır.O dünyaya kimsenin girmesine izin vermez. Hiçbir anahtar o dünyanın kapısını açamaz.Yalnızlık onun sığınağıdır.O sığınağa ne zaman gireceğine,ne kadar kalacağına hep kendisi karar verir.Sığınaktayken oradan çıkmaya zorlarsanız onu sonsuza dek kaybedebilirsiniz.

Sevdiklerin hep uzaktayken sevmediğin her şey burnunun dibinde biter.