Notes

Meraba..
Nasılsın?
İyisin biliyorum ama, adettendir sorulur işte…
Ben burdan rastgele geçerken soru soran insanlardan değilim. Seni tanıyorum ve şuan bu satırlara dikkatini çektiğimi biliyorum. Boşver şimdi bunları. Konumuz bu değil.
Tanımadın beni di mi? Tanıma zaten. Burda olmamın nedenini, gecenin bu saatinde aylardır görmediğim seni neden karşıma aldığımı bilmiyorum. Sadece içimden geçenleri yazıyorum.

Ben tek bir kelimeni duymak için şikayet bile etmeden yıllarca bekledim. Ve bundan şikayet etmedim. Şikayeti bırak mutlu oldum. Herneyse, konumuz bu değil.

Ama şimdi baktım ki benim için ‘her biri uğruna dünyalar verilebilecek olan’ o kelimeleri hayatına gireli bi kaç ay olmuş insanlara savurur olmuşsun. Hayat senin ya. Sorun değil.

Amacım kötü değil. Senin için alttarafı kitap olabilecek kadar şeyler yazmış insanım. Abartmaya gerek yok. Senin kötülüğünü niye isteyeyim ki?

Eyvallah..
Mutlu ol.. Görüyorum ki mutlusun.
Ol zaten. Mutlu olman beni mutlu eder. (yıllarca böyle söylemedim mi?..)

Ben senin için o kadar çok şey yaptım ki. Yanlış anlama başına kalkmıyorum ama
şiirler yazdım, görenlerin hayran kalacağı şiirler...
Gerçi benim için önemi yoktu. Sen beğensen yeterdi ya. Mutlu olurdum..
Paragraflar yazdım, Romanlara konu olabilecek kadar yoğun, duygulu, aşk dolu, ‘sen’ dolu…

Şimdi de bu satırları yazarken ağlıyorum biraz.. Arkada o çok sevdiğin Cem Adrian’lar, Teoman’lar, Sezen Aksu’lar çalıyor. Çok konuştum yine. Önemli değil. Siktir et.

Doğru ya Sen bana bi şans bile vermemiştin. ve 2 yıldır sürekli beklerken gururunu bok edip ayağına kadar bile gelen şu adama tek bir şans bile vermemiştin.
‘’Adamına göre muamele’’ naralarını etrafındakiler yer. Ama ben seni tanıyorum. Yemem. Sen aşık olduğun için bir adamın her kusurunu kapatacak kadar iyi bir insansın. Daha önce yaptın. Ben hep yanındaydım.. Bu lafları yeni tanıştıklarına söyler olmuşsun ya. Ben biliyorum işin aslını ya.. Bir ben, bir Allah.. Boşver…

Herneyse, ne diyordum? Hah. 2 yıl. Koskoca ‘sen’ dolu 2 yılın sonunda yiyeceğinden içeceğine kadar her şeyi ‘sen’ olan şu insan yoruldu.
Çünkü ‘beklemek’ cehennemdi. Cehennem senin için katlanmaya değerdi.
Değerdi elbet ama artık ‘umut’ bile vermemen çileden çıkarttı şu senin için atan gönlü.
Doğru ya, ‘’Senin için atan bir gönül seni görmeden, umudunu taşımadan nasıl yaşardı?’’
Konumuz bu değil. Siktir et.

Saatlerdir yazıyorum ama senin gördüğün yazdıklarımın yarısı bile değil. Çünkü yazının tam ortasında ‘’Deymez’’ diyerek tekrar tekrar siliyorum. Sonra tekrar yazıyorum..
Geçen bi kaç saatin ardından 4-5 ay sonra beni buraya getiren şeyi buldum galiba.

Hey hey hey. Bir dakika! Gamzenden bahsetmeyi unuttum zannetme. Saçmaladığımda gülerdin. Ben seni hep o gamzeni görebilmek için güldürdüm ya.. Seni hep sevdim ya.. Allah biliyor…

Yayınlama bunları. Sadece oku.


Dedim ya beni buraya getiren nedeni buldum diye. Buldum..
Tek bir kelimeyi arıyormuşum saatlerdir.
Her duyduğumda içimi boş hissettiren tek bir kelimeyi.

Onu söyleyip kaçıcam.
Rahatsız ettim özür dilerim…
Bitiriyorum yazımı merak etme.
‘’Ulan 2 yıl bu satırlara sığar mı mal?’’ düşüncesi var kafamda ama rahatsız etmek istemiyorum seni.. 2 yıl rahatsız ettim zaten...

Beni buraya getirip aylar sonra ağlatan tek bir kelime...
Sana ait olan,
Seni anlatan,
‘Sen’ olan...


Hep mutlu ol…:




‘’meleğim’’…