Notes

Technika W XX Wieku - Materiały Dodatkowe - Galeria Wiedzy Wydawnictwa Naukowego PWN

<p> Rzeczownik w języku staropolskim wymieniał się przez siedem sukces&oacute;w i trzy liczby. Czasownik w języku staropolskim odmieniał się przez trzy kobiety oraz trzy liczby. Podobnie nieregularny jest czasownik jić (iść), posiada dwa zasadnicze tematy. Czasownik być stanowi wyjątkowy oraz ma trochę form supletywnych. W przypadku trzeciej osoby opuszczano czasownik posiłkowy. Wykonywany był z pierwiastka czasownika niedokonanego, dobrze z trzeciej osoby liczby mnogiej. Imiesł&oacute;w przysł&oacute;wkowy czasu przeszłego tworzony jest ze rdzenia bezokolicznika, zaś nie z pierwiastka czasownika. Czas przyszły złożony wytwarzany był zbyt pomocą czasownika posiłkowego b&oslash;d&oslash;, b&oslash;dzie&szlig;, … Zaczynany był z pierwiastka bezokolicznika czasownika niedokonanego. Wytwarzany jest nie tylko czasownik&oacute;w dokonanych, jednak czasem te niedokonanych. Dla czasownik&oacute;w IV koniugacji forma na -&eacute;w&szlig;y istnieje w treści wyłącznie dla czasownik&oacute;w dokonujących się na -eć jak np źrzeć. Forma długa mogła grać w trzech rodzajach, sześciu przypadkach i trzech liczbach. W przypadkach zależnych formy kr&oacute;tkie są wyłącznie w codziennych wyrażeniach, np. po polsku, z łacińſka.</p>

<p> Przymiotniki dzierżawcze podlegały pełnej odmianie przez fakty i rozwijały odmianę kr&oacute;tką przymiotnika, ale we pełnych przypadkach i ilościach. Wszystkie przymiotniki odmieniały się w bardzo zbliżony spos&oacute;b, staropolski zaciemnił rozr&oacute;żnienie pomiędzy przymiotnikami miękko- oraz twardotematowymi. Zdaje się, że od samego początku forma liczby mnogiej oraz sposobu żeńskiego i nijakiego liczby pojedynczej zlały się, jednak poznanie ich od formy dla rodzaju męskiego było trwałe r&oacute;wnież nie widać prawie zmieszania form, kt&oacute;re nastąpiło dużo p&oacute;źniej. Znacznie łatwo okazało się, że nie tędy droga. Przede każdym wykazałoby się, że u wszystkich badanych uczni&oacute;w odnotowano wzrost w ciągu kompetencji dyskursywnej w niekt&oacute;rym gatunku. Na tył rozważań dotyczących kompetencji komunikacyjnej pragniemy szczeg&oacute;lną uwagę zwr&oacute;cić na znaczną dla dalszych analiz koncepcję osobistej kompetencji komunikacyjnej. Odegrał jednak istotną kwestię w dziejach całej kultury przygotowanej na greckich podwalinach, był dla Grek&oacute;w szczeg&oacute;lną legitymacją uprawniającą do dumy i taką pozostał, a świat stanowił o wiele uboższy, żeby tego mitu nie posiadał. Relaksacyjne kompozycje przenoszące w zaczarowany świat szkoły ZEN. W stylu staropolskim były dwa imiesłowy przysł&oacute;wkowe, wszystek w trzech formach, obecne jest dla rodzaju męskiego, dla rodzaju żeńskiego i letniego r&oacute;wnież dla liczby mnogiej, w relacji od podmiotu. 4. Bierzemy w pamięci wpływ średniowiecznej łaciny, średnio-wysoko-niemieckiego oraz staroczeskiego na staropolszczyznę.</p>

<img width="434" src="https://i.pinimg.com/originals/b2/d9/de/b2d9de173b1ed04aa25ad766328dd728.png" />

<p> Do wyrażania właściciela w stanowisku w roli przydawki często wykorzystywano przymiotnik&oacute;w dzierżawczych, konstruowanych za pomocą końc&oacute;wki -&oacute;w, -owa, -owo w wypadku rzeczownik&oacute;w męskich i średnich i za pomocą -&iacute;n, -ina, -ino w przypadku rzeczownik&oacute;w żeńskich. Końc&oacute;wki genetycznie nie zawsze bezpośrednio kontynuują prasłowiański aoryst, został on przemieszany z prasłowiańskim imperfektem. Staropolski czas przeszły złożony bez znaczniejszych zmian kontynuuje prasłowiański czas przeszły złożony. Spędzał czas przyszły prosty, czas przyszły złożony, czas teraźniejszy, czas przeszły złożony i dwa czasy byłe proste - aoryst i imperfekt. Imperfekt jest jednakowym etapem przeszłym prostym, wciąż jeszcze śladowo obowiązującym w dobie staropolskiej, jednak częściowo zmieszany z aorystem. W układach jest stale osiołek. Aoryst jeszcze przed dobą średniopolską całkowicie wypadł z języka, gł&oacute;wnie z powodu jednobrzmienia form aorystu z sytuacjami czasu ważnego i kolejnego. 6. Każde słowo, kt&oacute;re nastąpiło w korpusie musi zostać wpisane do słownika wraz ze znaczeniem, zdaniem, kt&oacute;re go ma, a kt&oacute;rego kontekst przybliża znaczenie owego słowa, a także z metodami odmienionymi wraz ze skr&oacute;towym opisem formy gramatycznej.</p>

<p> Znaczenie strukturalne a znaczenie realne (relacje pomiędzy nimi). W mianowniku liczby mnogiej rodzaju męskiego a w mianowniku liczby podw&oacute;jnej rodzaju żeńskiego i średniego końc&oacute;wka -&iacute; powodowała drugą palatalizację w wypadku przymiotnik&oacute;w na -k&yacute;, -g&yacute;, -ch&yacute;, np. wielic&yacute;, dł&uacute;dz&yacute;, kru&szlig;&yacute; (wielcy, dłudzy, krusi), tylko w wypadku przymiotnik&oacute;w na -sk&yacute; powodowała pierwszą palatalizację, np. pol&szlig;cz&yacute;, ludz&szlig;cz&yacute;, bl&iacute;ƶcz&yacute; (polscy, ludzcy, bliscy). Mianownik liczby mnogiej w przypadku rodzaju męskiego jest przeciwny od biernika liczby mnogiej też w sukcesu rzeczownik&oacute;w nieżywotnych. Z czasem zaczyna jednak końc&oacute;wka biernika iść do mianownika, tylko do ostatniego czasu spotykamy w mianowniku formy chlebowie, dniowie, tyſiǿcowie, wozowie itd.. Z okresem jednak końc&oacute;wka -u unosi się do twardotematowych przeprowadzonych na -g, -k, -ch, aby uniknąć zmianie w rdzeniu, zawsze jest to w standardach stosunkowo słabe i zwiększa się dopiero p&oacute;źniej. rozprawka w III koniugacji powodowała oboczności t:c, k:cz, d:dz, g:ƶ, sk:&szlig;cz, zg:ƶdƶ, s:&szlig;, z:ƶ. III koniugacja: -j&oslash;, -je&szlig;; np. chcieć, chc&oslash;, chce&szlig;.</p>


My Website: https://abcteksty.pl/artykul/5205/opisz-obraz-vincenta-van-gogha-soneczniki