Notes

Sevgili Baba,
Öncelikle yazdığım, anlattıklarım tamamen içimdekiler hissettiklerim ve düşüncelerim. Bunlar üzerinde ne Annemin ne de Babannemin bir ilgisi yok. Şuana kadar cidden cok mesafeli hissediyordum sana karşı. Bunu kendim yaptığım için söylemiyorum, sen sanki hep bizden uzak gibiydin, ben de iletişim problemi olan ve düzgün ve ciddi bir şekilde konuşmayı beceremeyen bir insanım o nedenle sana içimi yazarak dökmeyi tercih ettim, sen her zaman beni iyi gördün sürekli mutlu halinden memnun biri gibiydim, dıştan bakınca gerçekten öyle duruyor ama cidden beni anlamanı istiyorum, düşüncelerimi sana anlatmakta ağzım ile başarısız oldum son şans olarak yazmayı deniyorum. En baştan başlamak gerekirse, çocukken daha ergen bile değilken ilkokul yıllarında her şey çok iyiydi, hem aile durumumuz bu kadar şiddetli durmuyordu hem de zaten çocuk gözü hiç kötü bir şey görmüyordu. Aslında benim için her şey ergenliğe girdikten sonra başladı, eve ne zaman gelsem isteğim yemin ederim ne son model telefon ne en iyi bilgisayardı, ben sadece işin sonunda döndüğüm yerde mutlu olmak istiyordum, ailem beni mutlu etsin istiyordum. Sana karşı hep güldüğümden içime attığımdan, iletişim sorunlarım olduğundan, yerince aşırı yanlız hissetmemden benim mutlu olduğumu düşünebilirsin arasıra güldük bazen ağladık ama çoğu zaman birbirimizi görmedik. Çocukken neden bilgisayara bağımlı hissediyordum biliyor musun, çünkü cidden ailem beni mutlu etmiyordu, en başta sen annemi sevmiyordun ki baba bu bile mutlu olmamak için yeterli değil mi benim gözümden bakınca ve biraz küçük çocuk mantığı ile düşününce. Ben de bilgisayardaki oyunlara kaçtım, çocuktum ne sizi ne kendimi değiştirebilirdim, kötü şeyler oluyordu, bende sorunlardan kaçmak için ve mutlu olduğum konusunda kendimi kandırmak için bilgisayara sığındım. Yaptığım yanlıştı asla doğru demiyorum, ama asosyal insanlarla konuşmayan eve gelince bir şekilde huzursuz hisseden bir insan sorunlarının çözülmesine bence inanamazdı özellikle çocuk ise. Küçükken olsun şuan olsun kavgalarınız bizi cidden etkiledi, gerek abim olsun gerek Ayşe gerek ben ve bunu gizlemekte başarılı olamadınız çoğu zaman. Zaten genel sorun siz birbirinizi sevmeyen iki insandınız ve sen hatta çoğunlukla annemden nefret ediyordun ve bu aile içi olaylar kavgalar, tartışmalar, ister istemez hayatımızı etkiledi. Senin gibi olgunlaşmış bir insan için tartışmak geçici bir şeydir belki anlarım, ama bomboş sayfalar olan çocuklar rol model olarak ailelerini almak durumundalar yani bize ham bir şekilde gösterdiğiniz her davranış bizim için aşırı önem taşıyor, bizi üzüyor, davranışlarımızı, psikolojimizi halimizi, o günkü ruh halimizi etkiliyor ve cidden acı veriyor. Doğru diyorsun hiç mükemmel aile yok, herkesin sorunları var ama biz çocuklarınızız ve sizin bizim için en iyisine uğraştığınıza inanmak istiyoruz. Ama çocukken olsun şimdi olsun psikolojiyi alt üst eden çok kötü şeyler oluyor, neler olduğunu şu sıralar neden kavga ettiğini durumunun kötü olmasının nedenini biliyorum baba, olan şeylerden bende bir şekilde haberdarım, cidden genel olarak hayatımın çoğu zamanı ya beynimi bilgisayar ile uyuttum ya da üzüldüm ve uyum sağlayamadım, karantinadan dolayı kendi içimde psikolojik sorunlar yaşadım, zaman geldi ve duşa girmeye korktum kendimle başbaşa gelmek istemediğim için, başarısız bir evlat isem özür dilerim ama benim travma olarak adlandırabileceğim tonla olayım var. Baba ben bir gün bilgisayar oynarken yine kafamı televizyona bakmaya kaydırmışken telefonla ilgilenen sana gözüm kaydı, bir ergen olarak hayatının travmalarıdan birini yaşadım ve bunu cidden büyütmek için söylemiyorum, sen hiç babanın gözleri önünde anneden başka kadına "iyi" şeyler yazdığını gördün mü, bu olay benim için ne kadar büyükse o kadar seni kırmak istemediğim için hafif anlatmaya çalışıyorum ama cidden iğrenç hissettiriyor, kederli, üzgün oluyorsun ve iyi olman mümkün olmuyor ve ayrıyetten çıkış yolu da göremiyorsun ki bu çok daha üzücü ve kalp ve umut kırıcı. Genel olarak zaten çoğu zaman yalnızdım ve insanlarla anlaşamazdım bunu anlayabilirsin zaten sorumluyum ve benim için bir şeyler ters gidiyor ama aynı şekilde Sinem ablama göre şu sıralar ben pesimist biriymişim, kötümser manasına geliyor ve benim düşüncelerim ile uyuşuyor. Ben her gün cidden 1 saatte uyuyabiliyorum çünkü hiç bir sey mutlu etmeyecekmis gibi geliyor yarın uyanmak için bir amaç görmüyorum, ileride gireceğim sınava çalışmak için, çaba sarf etmek için, sanki ne yapsam bir yerde gene mutsuz olacağım gibi. Kafamdan iyi şeyler olmayacak düşüncesi atılmıyor, sanki hic çıkmaz yol yok gibi, her zaman kötü şeyler olucak gibi, üzülmeye mahkum gibi hissediyorum. Travma olarak beni bırak Ayşe, psikolojik sorunlarının ilk başladığı dönemler yanlış hatırlamiyor isem Ayşe'nin asla unutamadığı o içinde şiddet olan olayla başladı. O gün ben okuldaymışım, sen anneme şiddet uygulamışsın kaba tabir ile, bunu annem vesayre söylemiyor Ayşe'nin kendi olayı, bu olay olalı 2 sene oldu ama Ayşe unutamıyor her seferinde her şeyi çok net bir şekilde aklına geliyor ve içine gömüyor, umursamamaya çalışıyor çoğu zaman. Zaten kendinde senin bizle, bizim senle içimizi dökemediğimizi ve böyle şeyler hakkında kolay kolay konuşamadığımızı biliyorsun. Biz normal durumlarda değiliz ve bunlar normal tartışmalar kavgalar değil baba, bunlar cidden büyük sorunlar. Yazdıklarımdan yazacaklarımdan sonra benden nefret edebilirsin sövebilirsin, o kadar emek verdim diyebilirsin seni anlarım ama cidden durumum veya durumumuz normal veya iyi değil ben ve Ayşe artık eskisi kadar çocuk değiliz ve aynı zamanda sizin iki evladınızız yaptığınız her şey ve kararın bizim iyiliğimiz için olduğuna şüphe yok, ama cidden senin gördüğünden çok daha fazla zarar görüyoruz olan olaylardan davranışlardan ve genel şeylerden, iki çocuğunuz olarak sizden bunu çözmenizi istiyoruz anlaşamıyorsanız boşanmanız bizim için asla sorun değil, bir süre ayrı kalmanız da değil biz buna her haliyle kabul edebiliriz ama cidden daha çok psikolojik, sosyal sorun yaşamak istemiyoruz, 16 senelik hayatlarımızda hiç bir zaman babası ve annesi birbirine bir kere sarılmamış iki insan olarak en azından manevi olarak asla tam anlamıyla mutlu olamadığımıza eminim ve sen de emin ol ki telefon bilgisayar asla senin ve annemin yerini istese bile dolduramıyor, nasıl ailenin mutluluğu çocuğu mutlu ediyorsa tersi de geçerli ve çocukken beni anlamanı daha çok vakit geçirmeni bana sarıldığında kötü şeyleri unutmanı çok istedim hatta Demre halinden bir aralar nefret ediyordum ve işten seni bizden ayırdığı için,zaten sana olan manevi ihtiyacımı bu yaz senle bir şeyler yaptığımızda (yüzüğümüz de, tatile gitmek istediğimizde, dağa çıktığımızda) ne kadar mutlu olduğumuzdan anlayabilirsin, ama sana sarıldığımda çoğu zaman hiçbir şey çözülmedi, çoğu zaman kendini bizden soyutlayan ve sanki eve misafir gibi gelen çoğu insandan daha az tandığımı düşündüğüm ve sanki bize kendini kapatmış biri gibi oldun en azından bana ve aksine sen kötü olduğun günlerde bir şekilde hep ben de kötü hissettim eve geldiğimde siz mutlu değilseniz biz de asla olamazdık ve olamıyorduk zaten. Sonuç olarak iki evlat olarak bunu çözmeniz sizden isteğimiz, bu durum bizi gerçek manada çok etkiliyor ve biz mutlu olmak istiyoruz bunun için boşanmak bile gerekirse buna razıyız ve en azından dünyaya getirip bize bakma sorumluluğunu üstlenen iki insan olarak bizim için doğru kararı vermenizi istiyor ve üzülmek veya yeni travmalara maruz kalmak zorunda olmadığımızı düşünüyoruz, lütfen çözün sorunlarınızı, bir daha ne siz kırılın benzer sebeplerden ne biz.