Notes

Yakın çevrem de dahil olmak üzere, toplumda beni delirtici seviyelerde huzursuz eden bir takım olaylar var. Bunların hepsine tek tek girmek elbette imkansız, ama bugün bir şeyler söyleyeceğim.
Konumuz psikoloji olsun. Herkeste son zamanlarda ortaya çıkan bu depresyon aşkından ve anksiyeteden bahsedelim. Şizofren olduğunu savunan, anoreksiya hastası olduklarını dile getirenlerden konuşalım. Duralım, düşünelim biraz. Bunlar neden böyle acaba?
Ciddi ruh hastalıklarını ve yoğun psikiyatrik tedavi gerektiren durumları, anlatılamayacak seviyelerde basitleştiriyor ve garip şekillerde sembolize ediyorsunuz.
Fazla utangaç oluşunuzu anksiyete, iki günlük rutinin getirdiği boşluğu depresyon, sıkıntının yarattığı çok basit sanrıları şizofreni, ergenlik hormonlarını ise bipolar bozukluk olarak nitelendirerek kendinizde belli rahatsızlıklıklar oluşturuyorsunuz. Heyecan sırasındaki hafif terlemeleri panik atak, ufak tedirginlik anlarını paranoyaya bağlıyorsunuz.
Hastalık sahibi olmak hiçbir şekilde güzel değildir. Sizde bu rahatsızlığın bulunması sizi daha özel yapmayacaktır. O yüzden kendinizi hasta etme isteğinizden vazgeçmelisiniz.
Ruh sağlığında bozukluk olan insanların bu tarz durumlardan ne kadar zarar gördüklerini ve acı çektiklerini düşünerek hareket etmenizi tavsiye ediyorum. Bu insanların rahatsızlıklarını basite indirgemenizden son derece rahatsızım.
Sayılı hastalıkla mücade eden/etmiş birisi olarak, size ancak şunu söyleyebilirim. DURUN.
Genel olarak en rahatsız olduğum konu da, sahte yeme bozuklukları yaratılması. İdeal kilonuzun altına düştüğünüz anda anoreksiya hastası olmadığınızı kabullenmeniz gerek. Anoreksiya fiziksel değil, ruhsal bir hastalıktır. Evet, kendini belli etmesi fiziksel yollarla olur ama ideal kilosunda olan birisi de anoreksiyanın ilk seviyelerini yaşıyor olabilir. Aynaya bakınca kendinizi olduğunuzdan daha kilolu görmediğiniz sürece, sürekli zayıf olmayı düşünmediğiniz, kemiklerinizi her dakika hissetme gereği görmediğinizde, anoreksiya hastası değilsiniz demektir. Sevinin!
Anoreksiyadan işkence çekmiyordum neyse ki, o çok daha kötü. Ben bulimia hastasıydım. Küçüklüğümden beri, kusmadığım bir gün hatırlamıyorum. Kendimi hep berbat hissederdim. Zayıf olduğumu bildiğim halde, hep daha fazlasını istedim. Bulimiayı anoreksiyadan ayıran asıl bölüm de budur zaten. Son beş yıldır, yarım yamalak kendimdeyim. Bir dönem tekrar riskli kiloya düştüm, ama toplandım tabii. Bu hastalığın çok küçük yaşlarda başlaması ne kadar şaşırtıcı değil mi? O zaman parmak atmayı falan bilmezdim, kusana kadar boş boş öğürürdüm. Hala ara ara geri geliyor, kontrol altında tutmak zor.
Bu konuyu insan içinde açmakta hala problemler yaşıyorum fakat içimde birikenleri paylaşabileceğim tek yer burası. O yüzden sizlerden gelebilecek zırvalardan önce, belirtmek isterim ki söyleyeceklerim bir psikolog tarafından belirlenmiş gerçek rahatsızlıklardır ve hiçbir şekilde amacım ilgi çekmek, bana acımanızı sağlamak veya bu durumdaki diğer insanların benimle aynı düşüncelerde olduğunu, aynı şeyleri aynı şekillerde yaşadıklarını savunmak değildir. Öncelikli olarak bahsedeceğim şeylerle ilgili bir not düşeyim, tedavinin gücünü küsümsemiyorum, sadece bu konuda bir problemim var. Yani, hasta olduğum fikrini hayatımdan uzak tutmak çok daha kolay geliyor. İlaç tedavisini reddettiğim gibi sözlü tedaviyi de hayatımdan tamamen çıkartmak istedim, açıkçası bu durumdan korktum. Yardım istemek yerine yokmuş gibi davranmaya çalışıyorum ama bir süre sonra tedaviye başlayabilirim, ağzıma kadar doldum.
Sayısız antidepresanda boğulduğum günler oldu, eczanedeki tüm antidepresanları toplayıp tek tek denediğim zamanlar vardı ve bu bende çok fazla negatif etki yarattı.
Bulimianın yanında şu aralar mücadele ettiğim pek çok farklı hastalık da yok değil. Depresyonun yanında, anksiyete, obsesif kompulsif bozukluk, odaklanma bozukluğu, bipolar bozukluk, otokontrol problemleri ve birkaç şey daha yaşıyorum. En son şizofreni başlangıcı diye bir laf da duydum, emin değilim ama pek hoşuma gitmiyor.
Rahatsızlıklarımla gurur duymuyorum, ilgi çekmeye de çalışmıyorum. Ama sahip olduğum bir şeyi saklamayacağım. Her ne kadar hayatımda bunlar yokmuş gibi davranmaktan hoşlansam da, inkar etmenin manasını görmüyorum. Evet, bunlar kabul edilmesi ve sindirilmesi zor rahatsızlıklar, elden bir şey gelmiyor.
Son derece acı verici bir süreç bu. Kendi kendinize ruhsal bir rahatsızlığınız olduğuna dair teşhis koymadan önce, düşünün. Ümitsizliğin ve mutsuzluğun son seviyelerine ulaşmış, kendine güvenini son damlalarına kadar harcamış bir insan olmak ilgi çekmenize yardım edecek mi? Belki de edecektir, bilemeyiz. Ama bu kadar sığ olmamalısınız.
Depresyon basit bir şey değildir. Şizofreni iki günde gelip gitmez. Regl öncesi hormon sorunlarınız, bipolar olmanız anlamına gelmez.
Kendinize gelin, sağlığınızın keyfini sürün. Pişman olacaksınız.