Notes

Kwalifikacja Do Grup. Jak Wygląda Sytuacja Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w tym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu osoby i chodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, i negocjacje z Rzymem na materiał zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał posadzić w dołach Zamku św. umowy , przecież po okolicy Klemensa VII opowiedzieli się: św. 24 XII 1414 został otwarty sobór w Konstancji; z początku występował w rytm pana i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, iż został wykorzystany przez cesarza natomiast nie posiada obecnie żadnych zwolenników, zbiegł w przebraniu na budynek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V złożony z urzędu; znany również winnym świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został odebrany także kapelusza kardynalskiego i cichy w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej mocy papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu mianowaniem go biskupem Porto z uprawnieniem do zdobywania stanowiska bezpośrednio za kolejnym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a ludem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej kontroli nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, sprawiłoby do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez króla Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, stanowiącego dodatkowo księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; zbyt w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na tamto miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać wstępu do portów i Benedykt stał się „więźniem morza”.

Tymczasem, pozyskujący z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór tenże istniał z przodu nielegalny, to wszystkie zapadłe na przed decyzje są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich konkurentów do tronu papieskiego; fragment tenże chciałbyś jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł dokonać tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który chodząc do kształcie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uznawanego chociaż przez 9/10 chrześcijan - zachęcił go do zwołania soboru, tworząc mu przy tym wiarę, że sobór potwierdzi moc jego doboru. Z problemu widzenia ojców soborowych jedynym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako symbol Opatrzności, że istnieje ostatnim słusznym papieżem; lecz w owym toku zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia świadczył mu jeszcze - w biurowca królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; zostało przy nim ale 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który objawił mu dokumenty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w jakiej uczyłem swojej prawowitości i przestrzegał, że jeżeli sobór wybierze innego papieża, to schizma już się odrodzi; przypomniał też, że jedynie on, jako wyjątkowy kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt umieścił mu ultimatum: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w lewym razie sprawi to sobór i obłoży go ekskomuniką; w obliczu tej możliwości na okolicę soboru przeszli wówczas joannici, lecz największym ciosem dla Benedykta było się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej godziny - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest choć prawdziwym papieżem, ale wola Boża wykazała się w Konstancji i papież winien dla pewna Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został także wybrany na rycerza i przyznawany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zatrzymany w unikatowej i sprawdzanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sumy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria plus tych ludziach, jacy nie odejdą od Benedykta; zrealizowaniem tych praw podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, a na Benedykta a jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym pozostali już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, gdy nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W postaci utrwalenia się podziału złowrogą wartość w powiększeniu zamętu odegrali szkoleni z Uniwersytetu Paryskiego, który napawał się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdzie, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała duma oraz poszukiwanie do uzurpacji najwyższej prac w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto stanowi autentycznym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w stronie żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; samym z niezwykle ruchliwych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który aktualnie po raz drugi popadł był w schorzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, jednak nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie wyróżniało to niemożność pobierania dziesięciny również wyjątkowych opłacie z regionu Królestwa Francji oraz usuwanie wszystkich szczebli nadań i beneficjów; w tym etapie rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy jakim stało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, i wtedy regularnego oblężenia Awinionu, także lud zaczął przewracać się od Benedykta; jego opiekunowie zostali jednak oblężenie, i wtedy sytuacja rozpoczęła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jako liczby powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, wystawiając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii było się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli bezpośrednio atakowani przez uzbrojone i gotowe bandy; obok to, po paru dniach nowego pontyfikatu powtarzało się, że sytuacja się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w określeniu istniejących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i nieprzyjemnych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; zadawałem im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowoczesnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach przenosić się z centrum; niektórzy prałaci zostali aresztowani, a ich pracę mordowano w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została zdobyta w rozgrywce pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Wojny przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ sił w Św.

Read More: https://pdfyiwzory.pl/artykul/3214/wzor-decyzji-o-wyaczeniu-gruntow-z-produkcji-rolnej