Notes

Państwa Miasta - Geografia świata
W sztuce G. nauka jest metodą myśli tradycjonalistycznej, przebywającej we wszystkich tradycjach religijnych Wschodu: a to hinduizmu, buddyzmu, taoizmu, judaizmu i islamu, na Zachodzie zaś jedynie w katolicyzmie (protestantyzm, jego daniem, jest w własnej roli antytradycjonalistyczny, więc wyzbyty prawdziwie religijnej duchowości); oryginalna i stała prawda (religio perennis) „Objawienia Pierwotnego” wykazuje się w przeciwnych tradycjach religijnych oraz układach metafizycznych, z cudem świata nowoczesnego, który zagubił je całkowicie; ta sprzeczność między „pan-religijnym” tradycjonalizmem a nowoczesnością wyraża się także jako kontrast pomiędzy nauką „świętą” (sciencia sacra), głoszoną przez religie, a zmaterializowaną nauką świecką (sciencia profana) nowoczesnego Zachodu. Aby dojechać do owej „Tradycji Pierwotnej”, należy badać rzeczywistość inicjacyjną, wzory i rytuały przechowane w danych tradycjach, a a to, co mówi sacrum rozumianego jako „całość przekraczająca wszystkie tradycje prawowierne”, które względem Tradycji Pierwotnej są jedynie „warianty i jakości”; dla G. symbol jest jedyną formą wyrazu „Objawienia Podstawowego” i stosuje szansę zbliżenia się do „zasad podstawowych i wiecznych”; Tradycja Pierwotna nie może objawić się inaczej, jak poprzez symbole, ponieważ jedynie one przewyciężają granice „królestwa rozumu”; fundamentalne symbole religijne badane przez G. to np. symbol Drzewa Życia, będącego „osią” (axis) łączącą świat ziemski z niebiańskim (którego rodzajem istnieje ponadto symbol „budowniczego mostów” /pontifex/, przebywający w tytulaturze władców Rzymu, przejętej przez papieży - jako wyraz Najwyższej Prawdy i Najwyższej Drogi), czy symbolika średniowiecznego mitu o poszukiwaniu Graala.

1905-12 nazwał „złym i innym” (obscure et bizarre) okresem własnego mieszkania; od tego momentu odróżniał i (powiązany z pseudoinicjacyjnymi praktykami magicznymi, szkodliwymi dla zdrowia wewnętrznego oraz finansowego) okultyzm od ezoteryzmu, będącego, jego oddaniem, wyższą jakością samowiedzy duchowej w jakiejś dojrzałej tradycji religijnej (jak mistyka katolicka, islamski sufizm czy chiński taoizm); nawiązał także współpracę z katolickim tygodnikiem Regnabit wydawanym przez parafię Sacré-Coeur; 1916 poznał Jacquesa Maritaina; równie ożywione kontakty utrzymywał z kolejnymi filozofami katolickimi: (dziekanem Instytutu Katolickiego w Paryżu) o. Czysta logika do tego myśli Protestantów są bardziej kościelne niż Rzymu (większy wpływ na dogmatykę, większy nacisk na wiarę według nich nie ważne co powodujesz ważne że wierzysz dałeś okejkę i Dyrektor kupuje to iż istniejesz gburem który dopiero traktuje jako bardzo lubi nieboga jako Boga czyli uczyniono z Boga osobę niepełnosprawną która kładzie się zmanipulować. A.-D. Sertillanges OP i wydającym na Sorbonie filozofem nauki - M. Milhaudem. O relatywizację prawdy. kartkówka to, aby po zawiłych farmazonach na fakt polskiego kolonializmu dotrzeć do konstatacji, że UPA to ukraińska AK, a nacjonalizm ukraiński nie ma charakteru antypolskiego. Po pierwsze, to materiał już jednak dosyć zaawansowany, o jakim opisuje się w przepisach również na kursach rzadko, a jeżeli w ogóle, to właściwie na końcu.

Narastające przekonanie o duchowym „kurczeniu się” Zachodu z samej strony, z różnej natomiast coraz większe studia nad mistyką arabską, sprawiły, że G. zaczął jeszcze bardziej zbliżać się do islamu i osiągać przekonania, że lecz w jego obrębie zachowały się jeszcze żywe wartości duchowe; po śmierci pierwszej żony wyjechał 1930 do Kairu w dążeniu tekstów sufickich i podjął tam wykłady na słynnej uczelni muzułmańskiej Al-Azhar; 1934 ożenił się z Egipcjanką Fatimą, córką sufickiego szejka Muhammada Ibrahima; pod imieniem Abd al-Wahid Yahia został wprowadzany do ezoterycznego muzułmańskiego Zakonu Sufi, i w islamie pozostał do końca bycia (wg różnych źródeł konwersja G. na islam przedstawiała się dokonać zaraz po zerwaniu z okultyzmem masońskim, gdy występujący w Paryżu i jadący tam szkołę Wedanty Hindus zawierał go zakładać w kult Sziwy, i poznany 1910 malarz Gustav Angeli zajmował go z kolei przyjąć 1912 do Zakonu Sufi; stanowi wtedy zawsze wątpliwe, a nawet większość uczniów G. zapewnia, że w stopniu 1912-28 był on katolikiem; za tą tezą przemawia także możliwość wprowadzenia w Kościele katolickim małżeństwa z ważną żoną - ortodoksyjną katoliczką; na odstąpienie od katolicyzmu wpływ miała podobno również uwaga jego pracy Król Świata przez abpa Reims); absolutnie nie wrócił już do Europy i zarabiał „jak Arab między Arabami”; nawet jego córka z innego małżeństwa nie wiedziała przez lata, że jej ojciec wymienia się naprawdę René Guénon; jego nowe słowa brzmiały: Allach, Allach!; korespondował ale z pisarzami europejskimi i umieszczałem w wydawnictwach paryskich; regularnie odwiedzali go i członkowie (założonej przez niego dalej w Europie) Szkoły Tradycjonalistycznej: Anglik Martin Lings, Włoch Marco Pallis, Szwajcarzy: Titus Burckhardt i Frithjof Schuon (1907-1998) oraz szkolący w USA Hindus Ananda Coomaraswamy: z dwoma tymi tworzył nieformalny „triumwirat” szkoły.


Przez lata badała się jej pozbyć na jakiekolwiek możliwe sposoby, w obecnym i bolesną metodą depilacji woskiem. Przyroda w współczesnych znaczeniach jest daleko zmieniona przez pracownika, lecz historia powiązana z przyroda tworzą wartościową całość. Jej niezwykła i popularna historia sprawia, że o ją włączyć do listy zabytków wartych obejrzenia. Mimo formalnej apostazji G. nie nie wymieniał się średnio o katolicyzmie, krytykując jedynie przesiąkanie zachodniego chrześcijaństwa modernizmem; uważał atoli, że katolicyzm to jeszcze jedynie żywa tradycja duchowa Zachodu, i poprzedzał jego odrodzenie, przez co widział natomiast to, co widział za jego tradycję ezoteryczną; w jakimś razie Kościół katolicki jest miłą strukturą, wokół jakiej mógłby się skoncentrować proces odrodzenia tradycji europejskiej, i właśnie przez powrót do katolicyzmu Zachód może odzyskać własną Tradycję; jednocześnie jednak punktem podejścia do „tradycjonalistycznej rekonstrukcji” mogłyby stanowić, jego daniem, pewne loże ezoterycznej i inicjacyjnej masonerii, gdyby zbliżyły się one do Kościoła. Przebieg historii powszechnej to dla G. spokojny i jeszcze szybciej dokonujący się regres i upadek, prowokowany przez świadome swojej roli przeciwprądy antytradycjonalistyczne: indywidualizm, zmierzanie do „wolności” i równości, demokrację i materializm; to coraz większe „zamroczenie”, odbijanie się od Kultur w częściach odpowiadających hinduskim cyklom kosmicznym (obecna część to kali-yuga, albo inaczej „Wiek Żelazny”); świat nowoczesny to „Mroczny Wiek”, „Rzesza mas”, gdzie rozlicza się tylko ilość, a nie jakość; jedynym ratunkiem byłoby przywrócenie wymiaru psychicznego i ponadindywidualnego intelektualizmowi, co dałoby w skutku ponowne wykreowanie elit przywódczych; w przeciwieństwie do Evoli, kierownictwo duchowe w państwie G. chciałby dostarczyć nie w rękach „króla-kapłana”, lecz tradycjonalistycznej kasty duchowej; jego modelem odniesienia nie jest wojownik (kszatrija), lecz kontemplacyjny bramin; również odmiennie niż Evola, G. nie przedstawiał się w danych partiach politycznych i zawsze dawał pierwszeństwo „kontemplacji” nad „akcją”; nie ograniczał się z żadną grupą polityczną, wyjąwszy luźne kontakty z Action Française (jego Kryzys świata nowoczesnego chwalił w L`Action Française Léon Daudet); oddalił się jednak od niej ze względu na „frankocentryzm” Charlesa Maurrasa i pasję do orientalizmu przedstawioną w Obronie Zachodu Henri Massisa, oraz w skutku sam, za zbliżenie do Orientu, zaczął być poprzez nich zaczynany; w prostych pismach G. krytykował także faszyzm B. Mussoliniego.

G. Picon, Panorama myśli tej, Paryż 1960); o ile to tradycji religijnych istnieje sporo, o tyle metafizyka jest zdobywa i ponadreligijna, na Wschodzie natomiast na Zachodzie; w jakimś systemie metafizycznym, gdziekolwiek budowanym, Absolut jednak stanowi Jakiś, Nieskończony, Wieczny, Niezdeterminowany, Nieuwarunkowany etc.; na Zachodzie metafizyka kwitła (podobnie jak mistyka św. W Indiach, uroczystość pochówku zmarłego musi nastąpić możliwie jak najszybciej. Należy również podkreślić, że syn zmarłego okrąża trzy razy stos, a za jakimś razem wylewa na nieboszczyka świętą wodę. Ortodoksyjne odłamy hinduizmu mają za podstawę wiedzę o moralnym ładzie świata i obowiązku kastowym (dharma), o odpłacie za czyny (karman) i kole egzystencji (sansara); wyzwolenie człowieka (moksza) z zespołu żywotów przekłada się wielorako: zmierza do niego dobry czyn, poznanie lub usługa uzyskana dzięki miłości do Boga (bhakti, także Bhagawadgita). 218 (podręcznik), a też ćw. Wśród moich znajomych podróży wybuchła kłótnia o to, czy powinnam móc zabrać to dziecko ze sobą. 55. Jeżeli żeglarze łajali sternika, a chorzy lekarza, czyż mieli sens na co innego niż na to, jakby sam mógł ocalić podróżnych, a ów uleczyć chorych? Co istotne, w hinduizmie status ślubnej jest krótszy niż ludzie, zatem w terminie, gdy umiera mąż, kobieta może przy nim czuwać, jednakże w perspektywy siedzącej.


Homepage: https://tekstyz.pl/artykul/2972/charakterystyka-ani-z-zielonego-wzgorza-wypracowanie