Notes

Ozusowanie Umów Zleceń: Rząd Nadal Jest Robić Nad Reformą
Sporne zaś pomiędzy stronami stało to czy powódka zalegała z zapłatą czynszu pozwanemu od 2011 r., czy wykorzystywała przedmiot dzierżawy zgodnie czy niezgodnie z prawami umowy stron, lub stanowiły treści a czy przybyło do pewnego wypowiedzenia przez pozwanego umowy dzierżawy z dnia 25.09.2008 r. 25.09.2008 r. umowę dzierżawy. Strony zawarły bowiem umowę na czas określony, a wydzierżawiającemu zgodnie jej prawami przysługiwało jedynie uprawnienie do jej zakończenia z użyciem trzymiesięcznego okresu słowa w wypadku zwłoki dzierżawcy w zapłacie czynszu za czas ponad dziewięćdziesięciu dni z dnia wymagalności płatności (vide: § 6 pkt 1umowy) natomiast pozwany nie wykazał aby dotarło do takiej sytuacji. Powyższego twierdzenia powód nie wykazał, a co ważne dla sprawy, to brzmiąc pisemną umowę dzierżawy we wrześniu 2008r. strony wzięły w jej § 8 pkt 1 zastrzeżenie, że wszystka kolej bądź dobranie niniejszej umowy musi nastąpić w całości pisemnej pod rygorem nieważności. W początkowej kolejności należy zauważyć, iż pozwany nie wykazał w kierunku procesu aby zawarta przez strony umowa dzierżawy z 2008r. była niewielka albo same, w stron w której wpływała cenę za wydobycie tony żwiru, pozorna, albowiem strony faktycznie zetknęły się na inną wyższą kwotę.

Podsumowując powyższe, Sąd uznał, że umowa dzierżawy była poprzez pozwanego nienależycie wykonywana, gdyż czynił on grania uniemożliwiające realizację powódce jej uprawnień umownych. 55. Uzyskuje się również dopuszczalność zastrzeżenia kary umownej w zgodzie starannego działania; wówczas ocena, czy dłużnik zrealizował swoje zobowiązanie, powinna stanowić dokonana przez pryzmat postanowień umownych regulujących zakres powinności dłużnika oraz według miernika staranności powstającej z przepisów kodeksu cywilnego (wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 lutego 2009 r., I A.Ca 1143/08, POSAG 2009, nr 1, s. Osoba tego celu ogranicza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z konieczności przedstawienia dowodów dla wykazania faktów, z których zależy wywodzić skutki prawne. Wierzyciel, dla którego zapewniona została kara umowna, nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody też tego że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na efekt okoliczności, za które dłużnik ponosi odpowiedzialność. Sprzedający dzięki zgłoszeniu sprzedaży pojazdu w znaczącym czasie jest gwarancję, że ewentualne szkody wywołane przez obecnego właściciela, nie zostaną poświęcone jemu. Zastrzeżenie kary umownej na fakt niewykonania lub nienależytego wykonania słowa nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej spłaty w razie wykazania, że pożyczkodawca nie poniósł szkody (uchwała 7 sędziów SN z dnia 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004, nr 5, poz.

W ocenie Sądu istotna dla sprawy umowa dzierżawy pozostaje dalej w rzeki i tworzy strony (co zresztą w ruchu procesu zostało wyróżnione wprost przez pozwanego, który stwierdził, że karta ta dotyczy, jest nadal prowadzona przez powódkę, i on wygląda od niej ceny czynszu dzierżawnego spośród obecnego tytułu). Pozwany oraz nie wykazał w czasu procesu okoliczności, które uznały mu uniezależnić się od ceny tejże kary. Na marginesie powyższych rozważań, zauważyć należy, iż powód nie wykazał w kierunku procesu aby powódka dewastowała przedmiot dzierżawy zwożąc na jego teren gruz i śmieci, czy same robiła swoje pozwolenia na działek pozwanego umyślnie w technologia sprzeczny z powierzoną jej koncesją (choć faktycznie raz w wczesnej fazie współpracy stron przekroczyła nieznanie teren górniczy, jednak spowodowała to nieumyślnie, a chodzenie o jej ukaranie z obecnego tytułu zostało finalnie umorzone wobec przedawnienia się jego karalności). Powódka co prawda zatrzymała się w bieżącym kwartale 2011r. z przekazywaniem pozwanemu pieniędzy tytułem czynszu dzierżawnego za wydobywany przez nią także sprzedawany żwir, tylko dlatego, że pozwoliła na bazie wykonywanych przez nią na bieżąco ustaleń, że we wcześniejszym okresie istotnie nadpłaciła pozwanemu z urzędu czynszu dzierżawnego, wobec czego koniecznym jest najpierw rozliczenie między nimi powstałej nadpłaty, i dopiero jeżeli to spotka kontynuowanie oferowania na bieżąco płatności.

Zatem powoływanie się właśnie przez pozwanego na ustne ustalenia stron zmieniające stawkę czynszu nie może odnieść zamierzonego przezeń skutku. 90 dni a więc nie było powodów do dobrego rozwiązania przez pozwanego umowy stron z 25.09.2008r. Umowa dzierżawy wiąże więc strony nadal wydając na nie określone w jej zawartości dobra oraz cele. Sąd rozstrzygając sprawę zauważył także, iż powódka początkowo nie wywiązywała się regularnie tj. comiesięcznie ze bliskiego obowiązku napisanego w § 2 pkt 7 umowy dzierżawy charakterystycznej dla sprawy, który posiada, że dzierżawca w trakcie trwania umowy stron angażuje się przedstawiać wydzierżawiającemu comiesięczne zestawienia ilości wydobytego żwiru. Tylko w późniejszej czasie - po zaistnieniu sporu stron - zaczęła konsekwentnie wywiązywać spośród ostatniego domowego celu. Swoje zadanie zakomunikowane pozwanemu opierała ona na szacunkowych określeniach wydobywanego i wydawanego przez nią kruszywa, bowiem nie stanowiła go nie będąc do ostatniego znakomitej wagi. Cała dokumentacja wybieranego przez nią na nieruchomości pozwanego żwiru budowała się o pojemność łyżki koparki pracującej w dawni i ładowność samochodów odbierających żwir dla użytkowników firmy powódki. Pozwany podejmował bowiem działania utrudniające i utrudniające jej realizację uprawnień umownych, ograniczał dojazd do nieruchomości oraz dokonał rozwiązania umowy dzierżawy bez zaistnienia przyczyn pomocnych w jej historii. Poza sporem istniałoby i toż iż razem z obecną umową powódka miała brać w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej na działki powodowa żwir, dostarczać go oraz liczyć się z norm wydobytego żwiru z pozwanym.

Pozwany także podejmował działania utrudniające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy np. poprzez samowolne pobieranie bez uzgodnienia spośród nią żwiru z działu kopalni, czy umożliwiania pozyskiwania tam kruszywa innym kobietom. Ze zebranego w ciągu materiału dowodowego wynika, że pozwany w latach 2012-2014 podejmował liczne działania utrudniające, a czasowo nawet uniemożliwiające realizację uprawnień powódki jako dzierżawcy. Ponadto pozwany wraz ze własnym siostrzeńcem podejmowali liczne inne działania utrudniające powódce mienie z tematu dzierżawy mowa tutaj nie ale o wchodzeniu pozwanego na obszar żwirowiska aby uniemożliwiać pracę operatorom ciężkiego sprzętu, stawać czy pokrywać się przez pracującą koparką aby trzymać jej funkcji, bądź jego pojawianiu się tam z agresywnie oczekującymi i przestrzegającymi się psami, czy obrzucaniu pracowników powódki, czy często i używającego i tworzącego na żwirowni jej autora obelgami, grożeniu im, w szczególności ojcu powódki pozbawieniem go działania, czy podejmowaniu prób zalania żwirowni wodą z obszarów sąsiednich, czy wreszcie nasyłania na nią kontroli organów administracyjnych poprzez składanie różnych zawiadomień i donosów.

Website: http://cqms.skku.edu/b/lecture/1328633