Notes

Sevgili hayat: Ben ilk defa ne olacağını ya da birisinin beni nereye sürükleyeceğini bilmiyorum. Genelde tam tersi olur.
24 Yaşımda hiçbir şeyden emin olmadığım bir yolculuğa çıkıyorum.
Sonunu kestiremiyorum. Başını da zaten hatırlamıyorum.
Çok uzun zaman sonra ölümden kıyısında ki heyecan dan bile daha yoğun bir şeyler hissediyorum.

Gecenin karanlığıyla bütünleşmiş burada önümdeki defterim hariç her şey bulanık.
Sanki gri Ağaçlar, kanat açmış akbabalar sağımda solumda
Sürekli bir acı lifiyle birbirine eklenen günler.
Çok çalışmak la boşa kürek çekmeği karıştırmamak lazım bu günlerde.
Kafamın içinde kan sızlıyor ve çatallanıyor kök gibi
Bağışla beni defterim, donuk bir boğuntunun içindeyim bu gece.

Yazacağım bir şey gelmiyor aklıma, kalemimin ucuna
Işıklı yapraklarla süslenmiş bir yılbaşı ağacıdır yaşam
Bana gölgesine uzanıp da yatmak henüz düşmedi.
Bunca Zaman öyle çok pahalı Yalanlar söyledim ki!
Neden hep başkalarının hesabına, bilmiyorum.

Atamıyorum bu vicdan azabını üstümden.
Biraz içime döneyim derken, bambaşka bir insana dönüştüm ben.
Sevgili yaşam bir kez daha bağırıyorum küfrediyorum sana!
Sesim son istasyona ulaşmaya çabalayan, geç kalmış bir tren gibi şu an
Ve diyorum ki sana: özür dilerim.

Saatler bozuk para, Dostluklar saniye gibi harcanıyor.
Bunca zaman bunca yıl sanki bir anda yaşandı ve bitti.
Benim için sadece şu an var.
Biletimde bütün dünyanın istasyonlarının adı var.
Ama yanımda sen yoksan tek bir istasyon kalıyor gideceğim.

Zaten hayat bir yolculuk, tek yol bilet Değil mi?
Tek yolcusuyum nereye gideceği belli olmayan
Uçuruma düşecekmiş gibi duran bu trenin içinde.
Kötü bir tren benimkisi. Paslı, Hurda, Yamalı.

Sen bunları okurken bende yağmurun her damlasına bir ad verdim.
Ve ezberledim onların adını.

Sevgili yaşam senin bana verdiğin sabahta
Ben unuttum nereye gittiğimi
Alkolle birlikte başım önüme eğik bir şeyler karalıyorum defterime.
Rüzgârın, yağmurun damlalarını savurup trenimin camına vuruşlarını izliyorum.
Her birisine isim verdiğim o yağmur damlalarının ölüşünü izliyorum. Dostlarım gibi.
Ufka bakıyorum arada ve birlikte yaşayacağımız güzel günler geliyor aklıma sevgilim.

Ama bilir misin gelen benim için gelmiyor gideni de ben! Tanımıyorum.
Bir çocuk saçı uçuyor tufanda ve her teli
Kapılara pencerelere parmaklık oluyor.
Dostluk, insanlık, merhamet gitgide evet onlar bile çekip gidiyor
Boş bir sokağa ad olmuş gibi.
Ben, zavallı ben parmak uçlarımdan sokaklara bulaşan bir uyuşmayla
Öylece duruyorum ama dimdik ayaktayım.

Derinleşsem bir uçurum olurdum şimdiye kadar.
Ama ben gökdelen olmayı seçtim.
Gözlerinizden öpüyorum seni bir daha görüşelim diye.
Siz yağmurun sessiz çığlığına kulak verdiğinizle, ben yağmurla seviştiğimle kalırım.
Seninle daha çok sohbet etmeyi isterdim
Ama Zamanımın sonuna yaklaşıyorum özür dilerim
Trenim son durağına geldi.