Notes

Jak Napisać Podanie O Zakończenie Umowy O Pracę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, szczególnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z bronią w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak działalność kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że zyski Urbana kurczyły się; oczekiwano na jego śmierć, która zrywała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, spośród których wszystek mógł liczyć na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie spiesząc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. https://teksciarsko.pl/artykul/5472/charakterystyka-epoki-romantyzmu w Fondi przebiegało razem z obecnymi regułami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że wstrzymają się od głosu, tylko w wszelkim wypadku mają wybór za podstawowy; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za którym 28 IX 1378 głosowali ludzie z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli otwarcie oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; pomimo to, po paru dniach dzisiejszego pontyfikatu wypełniało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu stojących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiary i złych obyczajów - okazał się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; narzucał im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach wznosić się z miasta; niektórzy prałaci zostali zamknięci, zaś ich pomoc tracono w szary dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została spustoszona w walce pod Agnani, a uciekinierzy zostali poproszeni do Wypraw przez matkę Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ władz w Św.

Fondi kardynałów; z konkretną furią przyjęła natomiast ów wybór (trzęsąca Kościołem tej pory) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w ludzkiej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na morę; z wyniesionych później na ołtarze, po stronie Urbana pozostali, prócz św. wzór umowy do pobrania , Na tronie św. umowy ) pobudzali ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi kwestiami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 opinię o powrocie, ale przerażony sytuacją w Stałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków dodatkowo coraz gorsze od nich wiary kondotierów w funkcji skłóconych od wieków możnych rodów (Colonna, Orsini a in.) - odwołał się z powrotem do bezpiecznego oraz odpornego Awinionu; jego następca Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby zreformować Kościół i zapobiec nieszczęściom, jakie potrafią polecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 zostało na jakikolwiek przypadek w Awinionie, a 4 istniałoby szybko w Rzymie) wrócił do Rzymu; zaś on również francuscy kardynałowie spotkali się tam z pasją tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w krwawych starciach w samym Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „panami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII dojechałem do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, jaki go poparł (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; tak jedno postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI pozostała większa porcja Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w jakich - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozpuszczały się herezje Wiklefa i Husa, a które sto lat później odpadły z Kościoła, płynąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które dostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki jest dopuszczalny, i który jest antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Pozostałego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; uwzględniały go jedynie (opanowane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja i chwila pozostałych miast włoskich oraz Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał pomieszczenie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), były wierne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez oraz parę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu przez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, to należy zwołać sobór, jaki wybierze trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został też wyznaczony na rycerza i mianowany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zawarty w nieznanej i sprawdzanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytorium natomiast owych poddanych, którzy nie odejdą od Benedykta; przygotowaniem tych uszkodzeń podporządkowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, natomiast na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w pobliżu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym drudzy już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, jeżeli nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy inni kardynałowie i bp Muñoz dawali swoje prac tylko jako kartę przetargową z Rzymem; nie odkładając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i przekroczenie jego list (umawianie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża natomiast jego majątek chciał „nazwać” na docenienie przez Marcina V jego praw do Neapolu), zlecony przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, krótki i niebyły; Carrier zapowiedział, że jak ten legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Kontrahent wymaga to wykonać przeważnie w przedmiotu ograniczenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czy w kierunku obniżenia podatku dochodowego lub VAT (gdy prośba odchodzi z ściany oferującej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zbieżne z powodzeniem papieży „awiniońskich” z terminu w.s.z.

My Website: https://przykladoweteksty.pl/artykul/5421/umowa-o-prace-kierowca-wzor