Notes

28 Nisan 2021 Akşamı
Hayat tıpkı, kırçıl dalgaların beyaz ve tuzlu köpüklerinin, kalbim gibi terk edilmiş, sessiz ve dingin kıyısına her defasında aynı benzer çakılları, yeşilin aynı tonuna sahip kokuşmuş yosunları ve dikenli kestaneleri getirip durduğu vakitte, üstünde hafif çatlaklar olan ama henüz tam olarak kırılmamış, uzaktan sıradan bir taş gibi duran fakat içinde biricik incisini o hafif çatlamış kabuğuyla korumaya çalışan bir istiridyeyi, güneşin ışıklarının en yoğun ısıttığı ve en görkemli aydınlattığı, insanların henüz keşfetmediği kalbimin kayalıklarına bırakıverdi. Devasa boyutta ve keskin kayalıkların arasına sıkışmış ve bu kayaların gölgesinden güneşi unutur olmuş o istiridyeyi ellerimin arasına alana kadar kayalar ellerimi kanattılar. Kanadıkça kayalar renklendi bense yitirdiğim kırmızılarla beraber soldum. İşimin gücümün sert kayaları ruhumun acısıyla ve kendi renklerimle boyuyor olduğum bir sabah, kesilmiş paramparça olmuş ve tutmakta artık güçlük çeken ellerimle o istiridyeye ulaştım ve onu ellerimin arasına aldım. Fakat onu tutamadım ve düştü. Düştü ve o hafif olan çatlaklar büyük bir kırığa dönüştü. Onu kırmıştım, tutamamıştım. Çoğu şey düşüp kırılınca korkunç bir parçalanma sesi çıkarır ve geriye de yalnızca artık varolmayan umutlarını ve yok olmuş benliğini bırakır. Ancak tutamadığım, düşürdüğüm ve kırdığım şey bir istiridyeydi. Kabuğu kırılan bir istiridyeden geriye kalan şey ise onun her daim korumaya çalıştığı değerli incisiydi. Ben onu kırmış ve incitmiştim oysa o bana tüm bunların sonunda en değerlisini kıymetlisini göstermiş ve bırakmıştı. Güneşin en yoğun olduğu bu kalbimin kayalıklarında bu inciye bakınca, güneşin inciden yansıttığı ışıklar beni büyülemiş ve gözlerimi kamaştırmıştı. Öyle bir kamaşmıştı ki, o tutamayan yaralı ellerim sanki bir çelik kasaymış gibi sağlam ve güvenli tutan kararlı ve büyük ellere dönüşmüştü. Yitirdiğim kırmızıların yerini, incimin renkleri almıştı. Çünkü bu inci yalnızca beyaz bir inci değildi. Saydam bir inciyi bu. Nereye bakarsam orayı gösteren, nereye baksam onu gördüğüm ve ona baktığımda bu gizemli ve sonsuz dünyayı gördüğüm bir inci... Tek bir inciyle her şeye, her renge ve her duyguya sahip olmuştum. Gözlerim kamaşmıştı, kamaşmıştı ama sanki daha çok açılmıştı. Kalbimin en sıcak ve aydınlık yerinin aslında kayalık bir alandan ziyade, yeşil ve kahve tonlarında ovalarının olduğu, az ilerisinde masmavi nehirlerin ve şelalelerin akıp gittiği mucizevi bir vadi olduğunu gördüm. Ellerimi kesenin kalbimin kayaları değil, zihnimin ve ruhumun karanlık ve umuttan yoksun çıkmaz yolları olduğunu gördüm. İlkcan'ım, ilk gerçeğim, ilk incim... Senin o değerli incini koruyan, kırdıkları ve kırdığım kabuğundan sonra artık istiridyesiz kalmana dayanamam. İncini koruyan kabuğun, istiridyen olmak istiyorum. Seni çok seviyorum.