Notes

Ata Demirer

Saka kuşlarını tutarlar adamlar, sonra cami önlerinde, kuş pazarlarında satarlar ki, alan azat etsin, sevap alsın. Bağırırlar, kuşları önce tutup sonra özgürlüğü lütfedenler: “Azat buzat! Cennet kapısında sen beni gözet!”

“Küçükken köyde bir arkadaşımla sapan yapmışız. Bu bir saka vurdu. Saka yaralandı. Ben de avucuma aldım ki götürüp tedavi edeceğim. Aldı elimden ‘Ne tedavisi be!’ deyip koparıverdi kafasını. O gün bugün sakalarla ilgili de yeminim var. Tutulmaz çünkü saka, kafes kuşu değildir. Uçacak o, gezecek. O yüzden bir bakla tarlası aldım Ada’da. Fıstık çamları diktim. Şimdi yüzlerce saka kuşu oluyor orada. Gidiyorum, masayı kuruyorum oraya, dinliyorum. Mutluluk almak gibi işte... Saka ses toplar, bilir misin?”

Nasıl yani?

“Saka uçtuğu yerlerden sesleri toplar. Mesela Romanya’dan bir başka kuşun sesini, Almanya’dan duyduğu bir sesi, bir tarla kuşunun kur yapma sesini... Kendi ötüşüne ekler bu sesleri. Yani sakaları dinlediğinde bütün gittiği yolları da dinlemiş olursun

Bak bu dram işi konforlu iş. Benim için çok kolay. Ama mizah... Mizah, doğal dengeye muhalefettir! Bunu öyle bir kenara atamazsın. O zaman işte ötüşünü unutan kuşa benzersin. Biliyor musun, Freud yazmış, espriyi hazırlayan mekanizmayla rüya mekanizması birbirine çok benziyormuş. Eğer bunu yapabiliyorsan, ağlanacak hale güldürebiliyorsan, onu ciddiye alacaksın. Çalışacaksın. Zor olan odur çünkü, hayatın dramlı terkibine direnmektir!”