Notes

Niye yasiyoruz ?


20.yy/21.yy insanının sık kullanılanlar sorusu.

bu modern insan, ben acaba neden bu soruyu soruyorum diye düşünmez. beni bu soruya ve/ya sorgulamaya iteleyen nedir diye düşünmez. ama ısrarla bu soruyu sormaya devam eder, ölüm yeni ortaya çıkan bir kavram olmamasına rağmen. evet sen modern insan, dünyanın yaratılışından beri doğum - yaşam - ölüm zincirinde hayatını sürdürürken ne oldu da 20.yy'da akabinde 21.yy'da bu sorunun peşine düştün? neden "eğer öleceksek yaşamanın ne anlamı" var sualine kapılıp gittin.

neden? çünkü sen bu yüzyıla kadar kendini bir "şey" zannediyordun, anlamlı bir "şey", yaşamaya değer bir "şey", dünyaya gelmenin bir misyonu olduğunu düşünüyordun. çünkü öyle düşündürtülüyordun, aksini düşünmeni gerektirecek bir habitat yoktu çünkü etrafta.

sen bir "birey"din, dünyaya gelme amacı olan bir birey. idealist bir canlı olarak atfediyordun kendini. birey olarak bir de etrafında etkileşimlerin vardı.

birey - toplum
birey - doğa
birey - tanrı
birey - ilahi güç

sen bu çemberinde mutluydun. doğadan kopmamış, ama aynı zamanda bir topluluk oluşturabilen, ilahi güce henüz inancı yitmemiş bir canlıydın sen. bu dünyaya geliş amacın, niçin yaşıyor olduğun zaten evvelinden belirlenmişti. dinsel yönden bakıldığında, bu dünyada sınanacak ve ölüm sonrasındaki yaşamda ise dünyada gösterdiğin performansa dayalı olarak mutlu olup olmayacağın belirlenecekti, natüralist açıdan bakıldığında sen form olarak zaten bu dünyanın bir parçasıydın ve bu form da her canlı türü gibi yok olmaya mahkum olacaktı ama korkmamalısın çünkü yok olan sadece materyal, bedenin. ruhun ise devingen bir çember içerisinde yaşamaya devam edecek. yani sen modern insan, şu an ölüm varsa ben neden yaşıyorum diye soran insan, yaşamın kendisine odaklanmadığın için, ölümden sonrası seni meşgul ettiği için, ölümü bir anlamsızlık olarak değil, bir yok oluş değil bir köprü olarak nitelendiriyor ve kendini teselli ediyordun.

ama 20 ve 21.yy'a geldin, makineleştin, yapaylaştın ve plastikleştin. ayağının altındaki zemin kayıp gidince, dayandığın o anlamlar da bir boşlukta sallanmaya başladı. "ben neyim?", "ben ne yapıyorum?", "benim yaşamamın anlamı ne?" döngüsüne girdin. artık ölümden sonrası için yaşama arzusu senin tatmin etmez oldu, çünkü her gün ölüyormuşsun, sanki hiç yaşamıyormuşsun gibi hissetmeye başladın. önceden sığındığın doğa, ilahi güç sana bir tutanak sağlayamaz oldu. çünkü hem bedensel hem de ruhsal olarak "evsiz" kaldın. hiçbir yere barınamıyormuş gibi hissettin, ve bu yersizlik hissi senin daha da çok boşlukta sallanmana, yaşamın anlamının aslında anlamsızlıktan ibaret olduğunu düşünmene sevk etti.

bir "şey" iken, "hiçbir şey" olduğunu düşünmeye başladın. ölüm artık bir köprü değil, bir mutlak son gibi görünmeye başladı. ve madem yeniden doğmayacağım, neden bu şekilde doğdum ve sonlanıyorum dedin kendi kendine. hem ruhsal hem de bedensel olarak maruz kalacağın en büyük deneyimin ölüm olduğunu anladın, ve bunca sene benliğini "yitirmek" ve "kaybetmek" için yaşadığını düşünmeye başladın. aynı zamanda da yaşarken bunun gerçekleşmeye başladığını fark ettin.

fakat şöyle de bir şey var modern insan biliyor musun? ölüm aslında senin yaşamının sonu değil tamamlayıcısı. vakti geldiğinde, ya da sen vaktini getirdiğinde, ölümün en kişisel anın olduğunun farkında mısın? ölüm hayatını mantıksız ve anlamsız yapan değil, aslında aksini kılan. fark etmeden tüm ömrün boyunca koştuğun, bir hiç olarak kurtuluş yolu olarak düşündüğün anlamı ve gerçekliği bulma çaban işte ölüm anında gerçekleşiyor. her şeyin bir illüzyonmuş gibi geldiği tüm yaşam, senin ölüm anında somutluğa ve anlama kavuşuyor. çünkü o, senin yalnız başına tecrübe ettiğin en büyük gerçeklik oluyor. işte bu yüzden yaşıyorsun, tüm hayatın boyunca peşinden koştuğun anlamı belki de ölüm anında yakalamak umuduyla, ölüm senin için bir "ihtimaller anı" oluyor. işte bu yüzden ölmek için yaşıyorsun, sonlu bir varlıksın. sonsuzluk boyunca hep bu anlamın peşinden koşup bu hiçlik içinde savrulsaydın ya aksine?