Notes

bugüne kadar binlerce şair, binlerce aşık ve binlerce yalnız aşkın tanımını yapmaya çalıştı aciz kalpleriyle.
aciz diyorum şayet acziyet birisine muhtaç olmaktır
sevgisine muhtaçsındır pohpohlanmaya muhtaçsındır sahte cümleler duymaya muhtaçsındır gururunun okşanmasına muhtaçsındır ki, sevgi arıyosundur.
maalesef bilader hayat bunun için fazla rasyonel
mutluluk mu yoksa sevilmek mi aradığın. bir anlığına dürüst olsan ve gerçekleri konuşsak,
hani özgüven denilen hikaye var ya aslında bunun sosyal mecralarda size lanse edildiği gibi yavşak ve karaktersiz bir insan olmanın yüceltilmesiyle zerre kadar alakası yok
bu özgüvensiz insanların arkasına sığındığı ve yüz bulduğu saçmasapan bi hikaye
çünkü gerçek özgüven başta kendinle yüzleşmektir, bunu yapabiliyomusun
ne zaman herhangi bir eksikliğini itiraf ettin kendine
ne zaman bir özeleştiri yaptın
ne zaman dedin ki ya ben şurda harbiden hatalıyım ve özür dilerim
hep sen haklıydın dimi hiçbir mevzuda seni anlamadılar
ne farkın var da bunu diğer insanlardan bekleme hakkına sahipsin?
şöyle bir bak etrafına
belki sadece cinsiyeti farklı olmak üzere bir şehir dolusu insan var
ve hepsi kendi derdine,neşesine,acısına ve huzuruna dalmış vaziyetteler
sen özel değilsin, yalnızsın
ve bunu itiraf edemiyosun kendine işte.
oysa ki yalnızlık sevgiden daha vefalı ve çok daha kıymetli bi durum.
yalnızlık korkusu kendisine bile tahammülü olmayan insanların korkusudur.
senin dahi kendine tahammülün yokken, neden başka bir insan sana tahammül etmek zorunda kalsın ki?
bu soruyu cesaret edip kendine sorabildiğin vakit,
bugüne kadar hayatına girmiş olan insanların neden hayatından çıktığını net bir şekilde gözlemleyebilirsin.
bunu gözlemlemek acı verir
bana bu kadar yeter dersen kapatıp sahici bir tokat yerine sahte şefkat okşayışlarıyla hayatına hiçbirşey olmamış gibi devam edebilirsin
ama