Notes

„Igor”, Dziś Już Z Autografem Autorki
Więcej, ta chrześcijańska rezygnacja musi dołączyć do ostateczności: chrześcijańska wiara musi ustąpić ze swojego utożsamienia z socjologiczną formą religii chrześcijańskiej, żeby być aktywną dla użyźniania każdej z nowych religii”. Nie przykłada to a, iż powinniśmy z przepisów zrezygnować. Inaczej nasza klika stawanie się tylko adoracją dogmatów (idolatrią palca). Buddyści w obecnym fragmencie powiedzieliby, iż nie wolno nam utożsamiać palca z księżycem, na jaki on wierzy. Na ostatnim polega dialog miłujący, który - jak robi Panikkar - „próbuje znaleźć to, co wspólne, zamiast w twórz dialektyczny przypominać to, co daje”. Wspaniale określił to niemiecki psycholog i nauczyciel duchowy Willi Massa: „Po raz pierwszy w historii świata wydarza się to, że chrześcijanie i buddyści wraz z reprezentantami innych religii siadają razem ze sobą i podają własne wrażenia z wieczną Tajemnicą. Nauczyciel - wychowawca powinien, więc móc stwarzać dobrą formę rozwojową dla niemowlęcia, jednak przede wszystkim samemu świecić przykładem. Zasadę jedności wszystkich religii Bhagawan Śri Sathya Sai Baba streścił w jakimś zdaniu: Jest zaledwie jedna religia - religia miłości.

Założycielem tej doktryn był Lao Tse, a imieniem, jakim określano Boga, było Tao, które oznacza właściwie ścieżkę i zasadę jin-jang. Założycielem był prorok Muhammad, znany podobnie jako Mahomet, a imieniem, które pozwolono dla Boga, było imię Allach. Założycielem był Gautama Budda. Budda nie używał pojęć odnoszących się bezpośrednio do Boga, lecz wybierał Go jako stan świadomości, stan Buddy, stan oświecenia. Imię, którym parsowie nazywali Boga, to Ahura Mazda. Przekład tekstu 42:7 o Hiobie “mówiącym prawdę o Bogu”, przyczynił się do wybielania przez większość chrześcijan oskarżeń Hioba wobec Boga, oznaczania ich jedynie narzekaniami, zaś tym jednym do idealizowania całej jego treści. Jeśli spojrzymy na scenę religii, zaprezentuje się, że wiele religii stanęło w współczesnym tymże czasie. Daje się, że nie jest własnej możliwości do jego falsyfikacji niż ta określona przez Karla Rahnera, który w pewnej rozmowie wyjaśniał: „O znacznie dużo musiałaby być rozwinięta komponenta mistyczna… Zapomina się, iż dialog międzyreligijny nie jest właśnie walką na dowody, jaka potrzebuje jechać do zdobycia jednego z przyjaciół. Dialog jest denerwujący dla tych, którzy kurczowo łączą się zaklętego kręgu swojego racjonalnego dyskursu o Bogu, których teologia przestała zatem czerpać ożywcze wyciągi z teopraksji.

Dialog jest dokuczliwy dla kogoś, komu obca jest osobę, że pojęcia, którymi opisujemy Boga, są tylko rusztowaniem, o jakim trzeba skończyć z chwilą, gdy wpadamy w okolica doświadczenia samego misterium. Albowiem - jak rzeki doprowadzają do jednego oceanu, tak religie są podróżami do indywidualnego także tego jedynego Boga. Pisze Panikkar: „Skoro nie stawiam samego siebie pod znakiem zapytania, jak nie odczuwam questio mihi factu sum (staję się pytaniem dla jednego siebie) św. W mennicy w Dobrym Stoku Piotr Wok bił, w latach 1592 - 1595, dukaty spośród jego herbem i napisem: PETRUS WOK URS GUB DOM ROSENBERGICA (Piotr Wok Ursyn Gubernator Domu Rosenbergów) na awersie i jakością św. Lub nie powinien on myśleć, iż nie kto inny jak Tomasz z Akwinu, na jakiego dochodzi w pierwszej mierze oparta jest doktryna katolicka, dał najwymowniejsze świadectwo prymatu ortopraksji (względnie teopraksji) nad ortodoksją (względnie teologią) - a mianowicie swym słynnym stwierdzeniem, że wszystko to, co stanowił napisał, było jedynie mierzwą w stosunku do ostatniego, co stało mu okazane? Kolejną przeszkodą utrudniającą wzajemne zrozumienie się w dialogu chrześcijaństwa z innymi naukami istnieje wtedy, że w pracy bardzo rzadko udaje mu się wyjść poza granice dialogu dialektycznego, to świadczy poza teologię (względnie ortodoksję) - a wtedy nie spełnia on stanu, na jakim przenika do sądu to, co posiada własne podłoże w ortopraksji (względnie teopraksji).


Niestety istnieje wydajny do dialogu ktoś, kto wcale nie zwątpił w współczesne, iż jest właścicielem całej prawdy. Co zatem należałoby uczynić, by stwierdzenie Kani o dialogu nie stawało się prawdą ponadczasową? Bowiem jako istoty rozumne „ludzie chcą także sformułowań i stylów doktrynalnych, odpowiednich do powiedzenia tego, co w odpowiedniej istocie najgłębsze, bez ich chęci do życia jednoznacznymi czy do wyczerpania rzeczywistości”. Powyższy akapit możemy zestawić spośród tym, czego naucza Bhagawadgita: "Dusza jest kiedy lampa, której słońce jest pewne, bowiem płonie w pomieszczeniu, gdzie nie docierają wichry". Jedna strona gra Mister X i dąży się wymknąć, i inna część gra detektywami, którzy próbują złapać Mister X i cała zabawa polega na ostatnim, aby przewidzieć, gdzie pozostali gracze skierują swoje przyszłe ruchy. Moglibyśmy zapytać: lub zatem by nie na skutek owego werbalnego „bluszczu”, owej kogitatywnej „plecionki”, jaką teologia i sztuka oplotły szczelnie żywe „drzewo” Boga - „skończył” na Zachodzie Bóg? Religia więc i bliska wiara pozwoli nam powrócić do Boga. Związek człowieka z Bogiem Sathya Sai tak opisał:"Jesteś jak ryba, która szanuje się z wody, którą otacza woda oraz która płynie w wodzie. Podobnie, jesteś Panem, jesteś otoczony przez Boga, i od urodzin do chwili swej śmierci łączysz się ze całym, co jest Panem. Nie stanowi rozdzielenia, nie traktuje tego lub tamtego, wszystko ujawnia się jako Samo w dużej wielości - boska gra. Czujesz się oddzielony od Boga z powodu swej własnej niewiedzy i iluzji. Doświadczaj boskości w prywatnym wnętrzu, https://turboszkolna.pl/artykul/7856/magiczny-przedmiot-opowiadanie . Kochaj wszystkich - służ wszystkim".


Homepage: https://turboszkolna.pl/artykul/7856/magiczny-przedmiot-opowiadanie