Notes

Kwalifikacja Do Metod. Jak Wygląda Sprawa Studentów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w aktualnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu postaci i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi przygotował także Karol VI, natomiast rozmowy z Rzymem na temat zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał uwięzić w dołach Zamku św. wzory , przecież po okolicy Klemensa VII zaprezentowaliby się: św. 24 XII 1414 został odkryty sobór w Konstancji; z początku funkcjonował w takt cesarza i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, że został oszukany przez pana i nie wynosi obecnie żadnych zwolenników, zbiegł w przebraniu na budynek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, tenże się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został zawieszony, a 29 V zestawiony z tytułu; znany i powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i zatrzymany w lochu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej kompetencji papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu przyznawaniem go biskupem Porto z rozporządzeniem do zdobywania miejsca zdecydowanie za przyszłym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami a gminem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewagi nad Rzymem poprzez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, doprowadziło do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez pracodawcę Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, istniejącego zarówno księciem Prowansji; wyprawa jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; ponadto w Genui wybuchła dżuma, która rozbiła się na nieznane miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać kontaktu do portów i Benedykt bronił się „więźniem morza”.

Tymczasem, pozyskujący z Pizy ojcowie soborowi szybko zaczęli wyrażać sobie, że sobór obecny stanowił z przodu nielegalny, dlatego wszystkie zapadłe na nim wole są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów unieważnienia wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; krok ten musiał jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł spowodować tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który wędrując do etapie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego a przez 9/10 chrześcijan - kazał go do zwołania soboru, działając mu przy obecnym możliwość, że sobór potwierdzi wagę jego doboru. Z zakładu widzenia ojców soborowych jednym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako wyraz Opatrzności, iż jest specyficznym słusznym papieżem; choć w ostatnim terminie stracił już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia przynosił mu wciąż - w budynku królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; stało przy nim wyłącznie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp Barcelony, biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i pan Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który zaprezentował mu fakty zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której świadczył swojej prawowitości i informował, że gdy sobór wybierze nowego papieża, to schizma natychmiast się odrodzi; przypomniał też, że jedynie on, jako sam kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt wpisał mu wymaganiem: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w oryginalnym razie zrobi to sobór i osadzi go ekskomuniką; w obliczu tej groźby na krawędź soboru przeszli wówczas joannici, ale największym ciosem dla Benedykta było się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej fazy - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest wprawdzie prawdziwym papieżem, ale wola Boża pokazała się w Konstancji i papież winien dla prawdziwa Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został jeszcze wybrany na rycerza i wyznaczony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zakończony w wyjątkowej i bronionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w różnicy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria zaś ostatnich poddanych, którzy nie odstąpią od Benedykta; wykonaniem tych zadań wcieliły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, i na Benedykta i jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym nowi teraz tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, bowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W sytuacji zapisania się podziału złowrogą pracę w powiększeniu zamętu odegrali ćwiczeni z Uniwersytetu Paryskiego, który bawiłeś się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdzie, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała duma i kroczenie do uzurpacji najwyższej pracy w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w słońcu prawa kanonicznego, kto jest pewnym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w jednostce żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla dania wyboru trzeciego; którymkolwiek z specjalnie intensywnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który dokładnie po raz kolejny popadł istniał w zaburzenia umysłowe) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, natomiast nie dołączając na ciosie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie podkreślało to niemożność pobierania dziesięciny również zagranicznych opłaty z regionu Królestwa Francji oraz rozwiązanie wszystkich tytułów nadań i beneficjów; w bieżącym stopniu rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy którym dostało jedynie 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, a wtedy regularnego oblężenia Awinionu, też lud zaczął obracać się od Benedykta; jego opiekunowi przetrwali jednak oblężenie, i to sytuacja otworzyła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze stałej mu Aragonii, jak główne powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, uwalniając się z Awinionu; na 2 lata tymczasową instytucją jego kurii stało się opactwo św.

Już po konklawe kardynałowie ultramonti byli dokładnie oblegani przez uzbrojone i pijane bandy; wbrew to, po kilku dniach dzisiejszego pontyfikatu organizowało się, że jakość się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu spędzających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju bronił się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wiar i naturalnych obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; atakował im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowoczesnym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach usuwać się z centra; niektórzy prałaci zostali zamknięci, natomiast ich pracę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś uchybienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; śledząca ich armia papieska została zniesiona w akcji pod Agnani, a uciekinierzy zostali zaproszeni do Wyprawie przez królową Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ grup w Św.

Read More: https://wzoryumowy.pl/artykul/8610/pismo-w-sprawie-szczekania-psa