Notes

"Ahmet Şerif İzgören - Süpermen Türk Olsaydı Pelerinini Annesi Bağlardı" kitabından bazı hikayeler aşağıda verilmiştir. Bir beş on dakikanızı ayırıp okumanız önerilir. Hatta gidin ve kitabı alın okuyun. İnsanı, insanlığı öğrenin ve sorgulayın....
------------------------------------------------
Kırmızı ışık nedir trafikte?
-Dur.
Yeşil?
-Geç.
Sarı?
-Hızlı geç.
Yanlış mıyım?
-----------------------------------
Gördüğüm en baba iş kalitesi vakasını anlatıyorum.

Kızılay’dan dolmuşa bindim(eveet, sürünüyorum dolmuşta, eveeeet). En arkadayım, bozuk yok, elli lira uzattım öndekine(eveet, para gani, eveeet). Ne yaparsın? Parayı alıp, duygusuzca bir öndekine verirsin ya; bu aldı, güneşe tuttu parayı, baktı biraz, döndü bana:

“Gerçek” dedi.

Bak iş ciddiyetine. Para uzatıcılık nasıl olur? Önce sen değil yanındaki uzatsın diye duymazlığa gelirsin, sonra omuza şaplağı yiyince bir şey söylemeden bir öndekine verirsin. Bu, kalite kontrol yapıp dolmuşçunun hakkını, hukukunu koruyor.Bununla da bitmedi, iki dakika sonra üstü gelmeyince, ben eziğinin sesi çıkmadığından bu gürledi:

“Patron, 50’den bir kişi gelmedi hala!”

Para buna geldi. Aldı parayı şak şak şak saydı, döndü bana:

“Üstü tamam” dedi.

Bak yemin ediyorum fabrikam, üretim tesisim olsa isterse okuma yazma bilmesin, alırım işe, kalite kontrol müdürü yaparım. Tek yanlış ürün olmaz.

Bana eğitimi yok, kalite eğitimi almalı falan demeyin. O almış eğitimini, amirlerinden görmüş sıkı kurs, Kal-Der Başkanı o gönlümde benim. Ben hayatımda saymadım para üstünü, o benim paramı sayıyor.
-------------------------------------------------
...

2007 yılı, Trabzon bölgesi okullar arası kros yarışması, en önde koşan kızımızın adı Hilal Coşkuner. Hilal bir anda arkasında koşan rakibinin arazide çok kötü düştüğünü görüyor. Koşmaya devam etse birinci olacak. Duruyor, rakibini yerden kaldırıyor ve ambulansa kadar taşıyor. Koşmaya devam etse birinci olacak, dereceye giremiyor.

Hilal, 2007'de, Dünya Olimpiyat Komitesi Baron De Coubertin Fair Play ödülünü Türkiye'ye kazandırdı.

Bakın n diyeceğim, 15 yaşndaki Hilalimi alın; o, sigara, rüşvet, siyaset kokan adamlardan birinin yerine bir okula müdür olarak koyun. Okulu daha iyi yönetmezse neyim. Matematik, fizik bilmesine gerek yok, en azından çocuklara ülkeyi, bayrağı, Atatürk'ü sevdirir.
--------------------------------------------------------
Ben ilk girişimcilik dersimi anneanne-babaanne ikilisinden aldım.
…
İlk sürtüşmeleri benim yüzümden olmuştur.

Nasıl mı?

Hikayeye bakın şimdi, süper.

Yaz tatili, 6-7 yaşlarındayım. 1972 diyelim, o zamanlar Türkiye müthiş gelişmiş. Nereden biliyorum? Tatil köyü diye bir şey yok, ama tatil kasabası var: Demirci.

Benim hem anne, hem baba tarafım Demircili. Yaz tatillerinde bizi Demirci’ye götürüyorlar; açık büfe, her türlü içecek dahil, “all inclusive”! Akrabalarda her türlü animasyon gani, süper güler yüz, 0-80 yaş çocuk ücretsiz. Ne ararsan var.

Bir iki hafta geçti, anneannem:

“Şerif, hayatta en çok ne istiyorsun?”

“Bisiklet” dedim. Belki alır diye de içimden geçirdim.

“Kolay o.”

“Nasıl anneanne?”

“Ben sana bir dua öğreteceğim, Fatiha.”

“?”

“Onu oku, Allah’a ne istiyorsan söyle, senin iş olur.”

Ben sadece yutkunabildim. Körün istediği bir göz, Allah verdi iki göz. Düşünsenize şişedeki cini ümüğünden ele geçirmişsiniz, sadece bisiklet değil ne istersen verir artık.

Salona girdim. … Anneannem söyledi, ben konsantre meyve suyu gibi dikkatle tekrarladım. Öğrendim.

“Oku bakalım, iste isteyeceğini.”

“Arada duvar olmasın anneanne.” deyip fırladım odadan.

Hemen solumdaki mutfakta bulunan tel dolaptaki vişne reçelinin önünde mola bile vermeden geçtim, zorlanarak açtım balkonu, demir parmaklıklara dayandım, koruklara sarkmadan kaldırdım küçük yumuk ellerimi yukarı, diktim gözlerimi gökyüzüne:

“Allah’ım, bu vitesli Belde Pololar var ya, onlardan lazım bir tane, bal rengi.” dedim ve çaktım Fatiha’yı. Akşam babamı bekliyorum, geldi.

“Baba bana bir şey aldın mı?”

“Yoo…”

“Hiç mi bir şey almadın?”

“Yoo…”

“Allah Allah!”

Hızla mutfağa bir koşu.

“Anneanne bisiklet falan yok.”

“Kaç Fatiha okudun sen?”

“Bir.”

“Bir taneyle olur mu hiç? Yatarken yedi tane oku!”

Bu sefer daha gergin bir diyalog oldu:

“Allah’ım o bisiklet işi vardı ya, hani göndermedin altı Fatiha için. Belde Polo olacak, vitesli, bal rengi…”

Ben yatarken yedi+bir okudum risk falan olmasın diye, yine bisiklet yok. Ben anneannemin gazıyla yine okuyorum, birkaç gün sonra babaannem gördü bahçede:

“Ne yapıyorsun havuzun başında?
…
“Dua ediyorum babaanne.”

“Ne duası?”

“Fatiha okuyorum, Allah bisiklet verecek de…”

“Kim öğretti sana bunu?”

“Anneannem.”

Babaannem merdivenden alt bahçeye doğru yürürken:

“Tövbe tövbe ‘el ham’ okumaya Allah bisiklet mi verirmiş? Batıl inanca bak.” dedi.
…
“Babaanne vermez mi?”

“Oğlum inandın mı anneannene! Fatiha okumayla Allah bisiklet mi verir hiç?”

“Nasıl verir babaanne?”

“Üç Guluvallahi, bir Elham!”

“Babaanne bu Guluvallahi dediğin ne?”

“Kolay o, ben sana öğretirim.”

Oturduk hinnap ağacının dibine. … Ben duayı hemen öğrendim. Fakat sonuç değişmedi. Oku, oku bisiklet yok.

Birkaç gün sonra anneannem saçımı sıvazladı, yüzünde koca bir gülümseme.

“Vermiyor değil mi?”

“Vermiyor anneanne.”

“Şükret Allah’a vermiyor, bir verse ne yapardın.”

“Niye anneanne?”

Çünkü o dönem benim gözümde Allah, Zorro gibi. En umulmadık anda çıkar, fakir fukaraya yardımcı olur, garibanın elinden tutar. Zagor da öyle ama onun yüzü belli. Zorro’da maske var. Kim olduğu da net değil. Benim tadım biraz kaçtı.

Anneannem dizine oturttu beni, uzun uzun anlattı, emekten, çabalamadan bahsetti. Ben aklımda bisiklet olduğu için pek bir şey anlamadım.

Yıllar yılları kovaladı, bana çaktırmadan işbirliği yapıp duaları öğreten anneanne ve babaanneyi kaybettik.

Ben büyüdüm, bir gün kitapta Henry Ford’un oğlunun bıraktığı intihar mektubunu gördüm:

“Baba hayal edip de ulaşamadığım hiçbir şey olmadı. Ne varsa önceden hazırlamışsın, hiçbirinde benim emeğim yok. Mutsuzluktan mahvoldum. Gidiyorum…”

Gözümden şıpır şıpır yaşlar geldi. Anneanneyi o gün anladım. Sonra adım adım farkettim ki Zorro da neymiş, asıl kahramanlar anneanne ve babaanneymiş. Allah söylemek istediklerini bu tontonlar aracılığıyla söylemiş bana.

İyi ki hayal ettiklerinize bedavadan ulaşmıyorsunuz...
-----------------------------------------------
Sevgi kültürümüz iyidir, ama zamanla iş, sevmekle aşırı korumayı karıştırmaya gelmiş. Dikkat edin yabancı çocuklara, otelde beş-altı yaşındaki Alman çocuk alır yemeği hapur hupur üstüne döke döke yer.

Bizim on yaşındaki Türk çocuğun yemeğini babası alır, anası yedirir, teyzesi de ağzını siler. Çocuk otuz beş yaşına gelir, hala ana, baba, teyze çocuğun peşinde yemek yedireceğiz diye koştururlar. Bu nasıl korumacılık, kollamacılıktır.

Kendi hayatını yaşayamayan insanlar çocuklarının hayatını yaşar.

Süpermen Türk olsaydı pelerinini kesin anası bağlardı.

Bir de uçarken arkasından bağırır:

“Varınca çaldır oğlum."
----------------------------------------------------
Bir yabancı iş adamı gelmiş Türkiye’ye, pazar araştırması yapıyorlar. İş adamı sormuş kendini gezdiren mihmandara:

Mihmandar: Konukçu. Şimdinin “Müşteri Temsilcisi”

“Gezdiğimiz bütün dükkanlarda bir firmanın logosu var, ne iş yapıyor o şirket?”

“Bi gösterir misin?”

Girmişler bir dükkana, göstermiş Avrupalı yazıyı. Kocaman ‘MAŞALLAH’ yazıyor.

“İşte bu şirket.”

Mihmandar düşünmüş düşünmüş, cevaplamış:

“Türkiye’nin en büyük sigorta şirketi.”
-------------------------------------