Notes

İSLAMİYET ÖNCESİ DÖNEM ŞİİR

Daha önceki konularımızda İslamiyet Öncesi Türk Edebiyatının genel özelliklerini öğrenmiştik. O bilgiler şiir konusunda da bize yardımcı olacak. İslamiyet’ten önce doğa ile iç içe göçebe bir hayat tarzımız vardı. Orta Asya’da yaşıyorduk ve Çin dışında etkileşimde olduğumuz başka bir devlet yoktu. 

İslamiyet Öncesinde göçebe bir kültürümüz olduğu için yazılı bir edebiyatımız pek yoktur. Ama sözlü edebiyatımız çok gelişmiştir. Bu yüzden bu döneme Destan Dönemi de demekteyiz. Sözlü yapılan edebiyatta şiir her zaman ön plandadır. Bu dönemde de insanlar kendilerini ifade etmek, eğlenmek için şiirden yararlanmışlardır.

Bu dönemde iki şiir türü karşımıza çıkar, bunlar: sagu ve koşuktur.

Bu iki tür her şeyiyle bir birinin aynısıdır. Yani birisinin özelliğini ezberlemeniz yeterli olacaktır. Ama koşuk ve saguyu bir birinden ayıran bir özellik vardır bunu bilmelisiniz. Bu özellik konularının farklı olmasıdır. Sagu ölüm törenlerinde söylenen şiirlerdir. Söylendiği yer de konusu da koşuktan ayrılır. Koşuk ise şölenlerde söylenen neşeli şiirlerdir. Kopuz adı verilen çalgı aletiyle söylenirler ve bunları söyleyenlere ozan, kam, baskı, şaman adı verilir.

Yazılı edebiyat olmadığı için dilden dile aktarılarak günümüze kadar gelmiştir. Bu yüzden eserlerin hepsi anonimdir. Biz sagu ve koşuk örneklerine ilk olarak Divânu Lugati’t-Türk’te rastlarız.

SAGUYuğ adı verilen ölüm törenlerinde söylenen acıklı şiirlerdir.Ölen kişinin iyiliğini, yiğitliğini, güzelliğini över.Divan Edebiyatında konu olarak mersiyeye benzer Halk Edebiyatında ise ağıta.Anonimdir eserlerdir.Dörtlükler halindedir.Dili sadedir.7’li hece ölçüsü ile yazılırlar.Kopuz adı verilen bir çalgı eşliğinde söylenir.Koşuk tarzında kafiyelenir. (aaab, cccb)Genellikle yarım uyak kullanılır.KOŞUKTürk şiirinde en çok kullanılan nazım şekillerinin başında gelir.Doğa, aşk, yiğitlik gibi konularda yazılmış şiirlerdir.Sığır şölenlerinde söylenir.Konu bakımından Divan Edebiyatında gazele, Halk edebiyatında koşmaya benzer.Anonim eserlerdir.Dörtlük halindedir.Dili sadedir.7’li hece ölçüsü ile yazılırlar.Kopuz adı verilen bir çalgı eşliğinde söylenşir.Koşuk tarzında kafiyelenir. (aaab, cccb)Genellikle yarım uyak kullanılır.

İslamiyet Öncesi Edebiyattan ve Halk Edebiyatından bahsettiğimiz zaman aklımıza şu özellikler hemen gelmelidir:

Dili sadeDörtlükler şeklinde yazılır.Hece ölçüsü kullanılır

GEÇİŞ DÖNEMİ

Geçiş Dönemi olarak adlandırılan bu dönem İslamiyet’e geçiş sürecinde verilen ilk eserleri kapsamaktadır. Din değiştirmek bir gece de olabilecek bir şey değildir. Bir geçişe ihtiyaç vardır. Yıllardır var olan kalıplaşmış hayat tarzı, dil bir anda değişemeyeceği için eski ve yeninin bir arada olduğu bir dönemdir bu dönem.

Geçiş Dönemini aklınızda hem İslamiyet öncesi hem de Divan Edebiyatının özelliklerinin bir arada olması şeklinde kodlayabilirsiniz. 

Bu dönem şiirinde hece ölçüsü (İslamiyet Öncesi Dönem) ile yazılmış şiirler de vardır aruz ölçüsü (Divan Edebiyatı) ile yazılmış şiirler de vardır.Dili sadedir ama yer yer Arapça ve Farsça kelimeler de şiirlerde görülmektedir. (Özellikle dini kavramlar için bu dillerden kelimeler alınmaya başlanmıştır.)Dörtlükle yazılan şiirler de vardır (İslamiyet Öncesi Dönem) Beyit ile yazılan şiirler de vardır (Divan Edebiyatı)Bu dönemde yazılan eserler yeni dini öğretmek için yazılmıştır genellikle.KUTADGU BİLİGKutadgu Bilig, Geçiş Dönemi’nin edebî eser niteliği taşıyan ilk örneğidir. Aynı zamanda İslamiyet’in etkilerinin görüldüğü ilk eserdir.1069’da Yusuf Has Hâcip tarafından yazılan ve Karahanlı Hükümdârı Tabgaç Buğra Han’a sunulan eser, insanlara hem bu dünyada hem de ahirette mutlu olmanın yollarını göstermeyi amaçlamaktadır.Türk edebiyatında ilk mesnevi olma özelliğini taşıyan bu eser, aruzun fe’ûlün/fe’ûlün/ fe’ûlün/fe’ûl kalıbıyla yazılmıştır. Eser 6645 beyit ve 173 dörtlükten oluşmaktadır.Eserde dörtlüklerin kullanılması onu İslamiyet’in kabulünden önceki şiir geleneğine; beyitlerle, mesnevi nazım biçimiyle ve aruz ölçüsüyle yazılması da İslamiyet etkisindeki şiir geleneğine bağlamaktadır.Kutadgu Bilig, öğretici yanı ağır basan ve düşünce ağırlıklı bir eserdir. Eserde “bir yaşantı veya davranışın daha iyi kavranmasını sağlamak için göz önünde canlandırıp dile getirme” anlamına gelen alegoriler yer almaktadır. Bu yönüyle eser alegorik bir mesnevi örneğidir.Eserde söz konusu olaylar, dört sembolik kişi etrafında geçmektedir. Bu kahramanların ağızlarından yazarın insan mutluluğuna, sosyal düzene, devlet yönetimine ilişkin görüşleri dile getirilir.Eserin kahramanlarından Kün Togdı (Hükümdar) adaleti, Ay Toldı (Vezir) saadeti, Ögdülmiş (Vezirin oğlu) aklı, Odgurmış (Vezirin kardeşi) ise akıbeti temsil eder.Eser, edebiyatımızdaki ilk siyasetname örneği olması yönüyle de önemli bir yere sahiptir.DİVÂNI LUGATİ’T TÜRK1074’te Kaşgarlı Mahmut tarafından yazılan eser, Türkçe-Arapça bir sözlüktür.Eserin yazılış amacı Araplara Türkçeyi öğretmek ve Türkçenin zengin dil varlığını ortaya çıkarmaktır.Eserde Türkçe kelimelerin Arapça karşılıkları verilmiş ve Türkmen, Oğuz, Çiğil gibi çeşitli Türk boylarının dilleri tanıtılmıştır.Arap harfleriyle kaleme alınan Divânu Lugati’t-Türk’te Karahanlı Türkçesinin ses özellikleri görülmektedir. Eserde halk dilinde yer alan kelimeler, deyimler, atasözleri ve şiir örnekleri bulunmaktadır.Kaşgarlı Mahmut, bütün bu bilgileri Türk boylarını dolaşarak elde etmiştir. Eserin sonunda Türk illerini gösteren ve tarihî önem taşıyan bir harita bulunmaktadır.Divânu Lugati’t-Türk; Türkçenin bilinen ilk sözlüğü, ilk dil bilgisi kitabı ve ilk edebiyat antolojisi olma özelliğini taşıyan geniş kapsamlı bir eserdir. Bu özellikleri dolayısıyla pek çok bilim dalına kaynaklık etmektedir.ATABETÜ’L-HAKÂYIK“Hakikatlerin Eşiği” anlamına gelen Atabetü’l-Hakayık,  Hakaniye lehçesiyle Edip Ahmet Yükneki tarafından yazılmıştır.Eserin bazı bölümleri beyitlerle yazılmış olup esas metin bölümlerinde dörtlük tercih edilmiştir. Bu bölümlerde bilginin yararları ile cahilliğin zararları, cömertliğin övgüsü, cimriliğin yergisi, kibirliliğin kötülükleri, dünyanın geçiciliği gibi konular işlenmiştir.Eserde işlenen bu konulardan da anlaşılacağı üzere Atabetü’l-Hakayık, dinî-ahlaki içerikli öğretici bir eserdir. İslam dininin etkisiyle eserde Arapça-Farsça birçok kelime kullanılmıştır. Atabetü’l-Hakayık; İslamiyet etkisindeki Türk edebiyatının, İslam inançlarını telkin eden ilk eseri olması yönüyle de önemli bir yere sahiptir.DİVÂN-I HİKMETDivân-ı Hikmet, Hoca Ahmed Yesevî’nin hikmet adını verdiği şiirlerinin yer aldığı ve öğrencileri tarafından toplanarak kitap hâline getirilen bir eserdir.Etrafında toplanan müritlerine dervişlik adabını öğretebilmek için onların anlayacağı bir dille manzumeler yazarak seslenir. Bu manzumeler hikmet adıyla anılmaktadır.Dörtlüklerle yazılan hikmetler genellikle 7’li ve 12’li hece ölçüsüyle oluşturulmuştur.Hikmetlerde atasözlerinin kullanımı dikkat çekicidir.Eserde Hz. Peygamber’in hayatı ve mucizeleri, dünyadan şikâyet, kıyamet gününün yakınlığı, dervişliğin faziletleri gibi dinî konular işlenmiştir.Eser, tasavvufu yaymak amacıyla yazıldığı için lirizm yönü zayıf, öğretici yanı ağır basan, sanat kaygısı taşımayan manzumelerden oluşmaktadır.

DİNİ TASAVVUFİ ŞİİR 

Dinî-tasavvufi halk edebiyatı tekkeler çevresinde gelişmiş olup bu anlayışla verilen eserlerde öğreticilik esastır.

Bu nedenle verilen ürünlerde estetik zevk arka planda kalmış, öğreticilik ön plana çıkmıştır.

Şairler genellikle bir tarikat mensubu oldukları için eserlerinde bağlı bulundukları tarikatın görüşlerini dile getirmişlerdir.

Öğretmek amacıyla yazdıkları bu eserlerde sade, halkın anlayacağı bir dil kullanmışlardır. Bazı mutasavvıf şairler şiirlerinde mecazlı, sembolik söyleyişlere de yer vermişlerdir.

Tasavvufla uğraşan, tasavvuf ehli kişiler için mutasavvıf ve sufi kelimeleri kullanılmaktadır.

Edebiyatta geniş bir kullanım alanına sahip olan tasavvuf, eserlerin hem içeriğinde (özellikle Sebk-i Hindî akımı doğrultusunda verilen eserlerde) hem de dil özelliklerinde görülmektedir. Hoca Ahmed Yesevî ile başlayan tasavvuf hareketi, yüzyıllar içerisinde yayılarak devam etmiştir. Yesevî’den sonra Hacı Bektaş Veli, Mevlânâ, Ahmed Fakih, Yunus Emre, Nâilî, Şeyh Gâlip gibi pek çok isim tasavvuf içerikli eserler vermişlerdir.
( 10.Sınıf Edebiyat 3.Ünite Özeti )

İLAHİ  

İlahiler; mutasavvıf şairler tarafından dinî konularda, Allah’ı övmek ve Allah’a yalvarmak amacıyla oluşturulan, kendine özgü bir ezgiyle söylenen şiirlerdir.

Bu yönüyle divan edebiyatındaki tevhitlere ve münacatlara benzer. İlahiler, hem hece ölçüsüyle hem de aruz ölçüsüyle oluşturulur. Aruzla yazılanlar gazel şeklinde karşımıza çıkmaktadır. Heceyle yazılanlar ise dörtlükler hâlinde kurulmuş ve koşma gibi kafiyelenmiştir.

İlahiler farklı tarikatlarda farklı isimlerle anılmıştır: İlahi yerine Mevlevîler âyin, Bektaşiler nefes, Yesevîler hikmet adlarını kullanmışlardır. Farklı sanatçılar tarafından ilahiler yazılmış olsa da ilahi denilince akla ilk gelen isim Yunus Emre‘dir. Bugün bile pek çok ilahisi dinî törenlerde ezgili söylenmektedir.

Tasavvuf konusu divan edebiyatında gazel, mesnevi, rubai, kıt’a gibi pek çok nazım biçiminde işlenmiştir. Halk edebiyatında dinî-tasavvufi halk edebiyatı veya tekke edebiyatı adıyla ayrı bir kol olarak gelişmiştir.

Bu kolda ilahiden başka devriye, nutuk, şathiye adıyla anılan şiirler de vardır.

Bu şiirler içerisinde devir esasını (Allah’tan gelip Allah’a dönmek) konu edinenler devriye, tarikata yeni giren birisine tarikat adabını öğretmek amacıyla kaleme alınanlar nutuk, inançlardan alaycı bir dille söz eder gibi yazılanlar da şathiye olarak adlandırılmaktadır.

ANONİM HALK EDEBİYATI 

Anonim halk edebiyatı; meydana getireni ve söyleyeni belli olmayan, halkın ortak malı olan edebî ürünlerin oluşturduğu bir edebiyattır. Bu ürünler başta, tek bir kişinin malı iken zamanla topluma mal olup anonim bir özellik kazanır.

Anonim halk edebiyatı ürünlerinin en belirgin özelliği ürünlerin sözlü olmasıdır.

Anonim halk edebiyatı, taşıdığı özellikler yönüyle İslamiyet’in Kabulünden Önceki Türk Edebiyatı’nın, İslam kültüründeki yansıması olarak kabul edilebilir. 

İslamiyet Öncesi Edebiyattan ve Halk Edebiyatından bahsettiğimiz zaman aklımıza şu özellikler hemen gelmelidir:

Dili sadeDörtlükler şeklinde yazılır.Hece ölçüsü kullanılır.

Anonim halk edebiyatı kapsamına giren ürünlerin bir kısmı nazım (mâni, türkü, ninni), bir kısmı nesir (masal, efsane vb.), bir kısmı da nazım-nesir (halk hikâyeleri) karışık şekilde karşımıza çıkmaktadır.

Anonim halk edebiyatı çerçevesinde verilen ürünler; Anadolu insanının hayat felsefesini, yaşantısını, bireysel duygulanmalarını vb. dile getirmesi yönüyle önemli birer kaynaktır.

MÂNİLER

Mâniler, halk şirindeki en kısa nazım biçimidir.

Genellikle 7’li hece ölçüsüyle söylenip dört dizeden oluşur ve aaxa şeklinde kafiyelenir.

Mânilerde ilk iki dize kafiyeli söyleyiş için oluşturulan doldurma dizelerdir. Bu dizeler, konudan bağımsız gibi düşünülse de konuyla ilişkili olarak da yorumlanabilir. Mânilerde üçüncü dizenin serbest olması, mâni söyleyene kolaylık sağlar. Asıl anlatılmak istenen temel duygu ve düşünce genellikle son iki dizede ortaya çıkar.

Mânilerin konusu genellikle aşk olmakla birlikte doğa, ayrılık, özlem, gurbet gibi değişik konularda da mâni söylendiği görülür. Mâni söylemek halk arasında âdeta bir gelenek hâlini almıştır.

Mâniler dize sayıları, birinci dizedeki hece sayısının eksik olması ve kafiyelerinin cinaslı olmasına göre çeşitli isimler alır.

Bu durumda tek dörtlükten oluşan, aaxa şeklinde kafiyelenen ve 7’li hece ölçüsüyle söylenenler düz mani;  birinci dizesindeki hece sayısı 7’den az olanlar ve cinaslı kafiyeyle kurulanlar kesik mâni ya da cinaslı mâni;  dize sayısı dörtten fazla olan mâniler de yedekli mâni ya da artık mâni adlarını alır.

TÜRKÜ

Belirli bir ezgiyle söylenen türkülerin söyleyeni genellikle belli değildir. Türkülerde halkın anlayacağı sade bir dil söz konusudur. Çünkü türküler, halkın ortak malıdır. Halkın içinden çıkmış, halka mâl olmuş ürünlerdir. Dolayısıyla gerek dil gerek içerik gerek zevk yönüyle türküler halk yaşayışını yansıtır.

Türküler, yapıları bakımından iki bölümden oluşur. İlk bölüm, bent adı verilen ve türkünün asıl sözlerinin yer aldığı bölümdür. İkinci bölüm ise her bendin sonunda tekrar eden nakarat bölümüdür. Bu bölüm, bağlama ya da kavuştak adıyla da anılır.

Bentlerdeki ve kavuştaklardaki dize sayısı değişiklik gösterebilir.

Türkülerde hece ölçüsünün her kalıbını görmek mümkündür.

Türküler; ezgilerine, konularına ve yapılarına göre çeşitli başlıklar altında toplanabilir. Ezgilerine göre bozlak, hoyrat, kayabaşı, oyun havaları gibi isimlerle anılırken konularına göre aşk türküleri,doğa türküleri, çocuk türküleri, kahramanlık türküleri, askerlik türküleri gibi isimlerle anılır.

AŞIK EDEBİYATI

Âşık edebiyatı, halk edebiyatının bir kolu olup Türklerin İslam medeniyetinin etkisine girmesinden sonra âşık adı verilen saz şairlerince oluşturulmuştur.

İslamiyet’in Kabulünden Önceki Sözlü Edebiyat Dönemi’nin bir devamı niteliğindedir. Durum böyle olmakla birlikte âşık edebiyatının tamanlamıyla XVI. yüzyılda şekillendiği söylenebilir. Âşıklar, halk edebiyatına ait nazım biçimlerini ve bu edebiyatla özdeşleşmiş hece ölçüsünü kullanmışlardır. Dil sade, halkın kullandığı günlük konuş-
ma dilidir. Âşık, şiirlerini saz eşliğinde ve doğaçlama bir şekilde söyler.

Bunun yanı sıra özellikle XVI. yüzyıldan sonra divan edebiyatı nazım biçimlerini ve aruz ölçüsünü kullanan âşıklar da vardır.

Diğer yüzyıllarda da âşık edebiyatı varlığını zenginleşerek günümüze kadar devam ettirmiş, günümüzde ise bu terim yerine daha genel bir ifadeyle halk edebiyatı terimi kullanılmaya başlanmıştır.

Âşıklık geleneğinde usta-çırak ilişkisi önemlidir. Usta âşık, saza ve söze yeteneği olan birini çırak edinir ve ona adım adım âşıklığı öğretir. Mahlas edinme âşıklıktaki ikinci adımdır. Âşıklık yolunda ilerleyen kişinin kendini yansıtan bir mahlas seçmesi geleneğin belirlediği bir durumdur. Kişinin “âşık” olabilmesi için saz çalması da gereklidir. Geleneğe göre kişinin âşık olduğunun en önemli göstergesi bade içme veya rüya görmedir. Bu durumla âşıklıkta çok sık karşılaşılır. Âşıkların bazıları, rüyalarında Hızır aleyhisselamı görüp uyanınca saz çalıp şiir söylemeye başlamışlardır. Bazıları da yine rüyalarında pir elinden bade içerler, pirin gösterdiği sevgilinin yüzüne âşık olurlar ve böylece âşıklık makamına ulaşırlar.

KOŞMA

Koşmalar 11’li hece ölçüsü ile dörtlükler hâlinde söylenmektedir.

Dörtlük sayısı 3-5 arasında değişmektedir. Kafiye düzeni abab – cccb – dddb … şeklindedir.

Bazen ilk dörtlüğün kafiye düzeni değişir ve aaab/abcb şeklinde de olabilir.

Şiirde halk edebiyatının bir özelliği olarak sade, halkın her kesiminden insanın anlayabileceği yalınlıkta bir dil kullanılmıştır.

Koşmalarda genellikle lirik konular işlenmektedir.

Tüm bu özelliklere bakıldığında koşma nazım biçiminin, İslamiyet’in Kabulünden Önceki Dönem’de yer alan koşuklara benzediği söylenebilir. Koşmalar lirik söyleyişi yönüyle divan şiirindeki gazellere benzetilebilir. Koşma nazım biçimi işlediği konular yönüyle çeşitli türlere ayrılmaktadır. Sevgili, güzellik, doğa gibi bireysel temaları işleyen koşmalara gü-
zelleme; yiğitlik, kahramanlık konularını işleyenlere koçaklama; ölen bir kişinin ardından duyulan üzüntüyü, acıyı dile getirenlere ağıt; insanların ya da toplumların aksayan yönlerini konu edinenlere ise taşlama adı verilir.

Güzelleme türünün halk edebiyatındaki temsilcisi Karacaoğlan, koçaklama türünün ki Köroğlu, taşlamanınki Seyrâni’dir. Ağıtlar ise âşık edebiyatı nazım türlerinden olmakla birlikte daha çok anonim halk edebiyatı ürünleri olarak bilinir.

SEMAİ – VARSAĞI – DESTAN

Koşmadan başka semai, varsağı ve destan âşık edebiyatının belli başlı nazım biçimleridir. 8’li hece ölçüsü ve dörtlükler hâlinde söylenen veya aruzla yazılan; daha çok sevgi, doğa, güzellik konularını işleyen ve özel bir ezgisi olan âşık edebiyatı nazım biçimi semaidir.

8’li hece ölçüsüyle, dörtlükler hâlinde (3-5 dörtlük) ve kendine özgü bir ezgiyle söylenen varsağılarda “bre, hey, behey” gibi mertçe söyleyişler dikkat çeker.

Destanlar ise genellikle 11’li hece ölçüsüyle, dörtlükler hâlinde (Dörtlüklerde sayı sınırlaması yoktur.) oluşturulur ve destanlarda savaş, yangın, sel, deprem gibi toplumu etkileyen olayların yanında ünlü kişilerin maceraları da ele alınır.
( 10.Sınıf  Edebiyat 3.Ünite Özeti PDF)

DİVAN EDEBİYATI

Divan edebiyatı, XIII. yüzyılda Hoca Dehhani ile başlayıp XIX. yüzyıla kadar varlığını devam ettirmiştir.

Saray edebiyatı, klasik edebiyat, yüksek zümre edebiyatı gibi değişik adlarla anılan bu edebiyat için en yaygın kullanılan isim divan edebiyatıdır. Bu adlandırmada şairlerin, eserlerini “divan” adı verilen bir kitapta toplamaları etkili olmuştur.

Arap ve Fars edebiyatlarının etkisiyle oluşan bu şiir geleneğinin kendine özgü birtakım kuralları vardır.

Geleneğin belirlediği bu kurallar içerisinde Arapça-Farsça kelime ve tamlamaların sıkça kullanılması;Ağır, sanatlı, süslü söyleyişlere yer verilmesi;Mazmun adı verilen kalıplaşmış sözlerin bulunması;Soyut konuların daha çok işlenmesi;Bütün güzelliği yerine parça güzelliğinin esas alınması vb. sayılabilir.

Bütün divan şairleri, geleneğin belirlediği bu kurallara uymuşlar, ortak söz varlığının dışına çıkmamışlardır. Hoca Dehhani ile başlayan bu geleneğin en tanınmış sanatçıları arasında XIV. yüzyılda Ahmedî, Süleyman Çelebi; XV. yüzyılda Şeyhi, Ahmet Paşa, Necati; XVI. yüzyılda Fuzuli, Baki, Hayali Bey, Taşlıcalı Yahya; XVII. yüzyılda Nef’i, Nabi; XVIII. yüzyılda Nedim, Şeyh Gâlip; XIX. yüzyılda Enderunlu Vâsıf vb. sayılabilir. Hatta Şeyh Galip, divan şiirinin son büyük temsilcisi olması yönüyle Türk edebiyatında önemli bir yere sahiptir.

Divan Edebiyatında Beyitlerle Kurulan Nazım Biçimleri GAZELGazel, Türk edebiyatına Arap edebiyatından geçmiştir.Divan şairlerinin en çok kullandığı nazım biçimi olan gazel, beyitlerle kurulup kafiye düzeni aa-xa-xa-xa… şek-
lindedir. Gazellerde beyit sayısı 5-15 arasında değişmektedir.Gazelin ilk beytine matla, son beytine makta, matladan hemen sonraki beyte hüsn-i matla, maktadan bir önceki beyte ise hüsn-i makta adı
verilmektedir.Hüsn-i matla ve hüsn-i makta beyitlerinin, matla ve makta beyitlerinden güzel olması şartı aranmaktadır.Şairin mahlasının bulunduğu beyte mahlas beyit ya da mahlas-hâne adı verilmekte ve mahlas genellikle gazelin son beytinde yer almaktadır.Gazelin en güzel beyti beytül-gazel ya da şâh-beyit olarak adlandırılmakta ve gazelin herhangi bir yerinde bulunmaktadır. Beyitler arasında anlam birliği bulunan gazeller yek-âhenk gazel diye adlandırılırken anlam birliğinden başka,Bütün beyitleri aynı güçte, değerde ve güzellikte olan gazeller için yek-âvâz ifadesi kullanılmaktadır.Gazeller, lirik şiirlerdir, en çok kullanılan temalardan biri olan aşk, basit bir duygudan hastalık derecesine varan alışkanlık ve tutkulara kadar çeşitli boyutlarda işlenmiştir.Gazeller; başta aşk ve güzellik olmak üzere ayrılık, sevgilinin güzelliği, baharın verdiği neşe gibi konuları işler.Gazeller işledikleri konuya göre birtakım isimler alır. Aşkın verdiği mutluluğu, sıkıntıyı, sevgilinin güzelliğini anlatan gazeller âşıkane gazel; hayata karşı kayıtsızlığı, yaşamaktan zevk almayı anlatan gazeller rindane gazel; kadını ve aşkın zevklerini şuh bir tavırla ifade eden gazel türü şûhane gazel; ahlâkla ilgili öğütler veren, özdeyiş niteliğindeki sözlerin ağır bastığı gazeller ise hikemî gazel olarak adlandırılır.Türk edebiyatında Fuzûli, âşıkane gazelin; Baki, rindane gazelin; Nedim, şûhane gazelin; Nâbî de hikemî gazelin öncüsü sayılır.KASİDEKaside, divan edebiyatında sıklıkla kullanılan bir nazım biçimidir. Arap edebiyatından İran edebiyatına oradan da Türk edebiyatına geçmiştir.Kasideler, din veya devlet büyüklerini övmek amacıyla yazılır. Bazen de kasidelerde yergi söz konusudur.Kaside denilince akla gelen ilk isim Nef’î’dir.Kasideler divan şiirinin beyitlerle kurulan nazım biçimlerindendir.Beyitler aa-xa-xa-xa … şeklinde kafiyelenmekte ve beyit sayısı 33-99 arasında değişmektedir.Bütün divan şiiri nazım biçimlerinde olduğu gibi ölçü, aruz ölçüsüdür.Gazeldeki gibi ilk beyit matla, son beyit makta adını alır. Kasidenin en güzel beytine beytü’l-kasid, şairin mahlasının bulunduğu beyte ise tâç-beyit adı verilmektedir.Kasidelerde şair, doğrudan övgüye başlamaz. Önce sanat gücünü göstermek, hayal gücünün zenginliğini ortaya çıkarmak için bir giriş yapar. Bu bölüm nesib ya da teşbib adıyla anılmaktadır. Şair; burada bir şehrin, mevsimin, atın, gecenin tasvirini yapar.Nesibden sonra övgüye geçeceğini haber veren, bir beyitten oluşan girizgâh bölümü gelir.Kasidenin yazılma nedeni olan övgünün yer aldığı bölüm methiye adını alır.Methiyenin hemen ardından daha lirik bir bölüm olan tegazzül bölümü gelir ki şair burada bir gazel söyler. Ancak bu bölüm her kasidede olmayabilir.Bir sonraki bölüm olan fahriyede, övülen kişiye yapılan övgünün bir o kadarını şair kendisi için yapar. Sonrasında şairin mahlasının yer aldığı tâc-beyit bulunur.Son bölüm ise duâ bölümü olarak adlandırılır. Şair burada övdüğü kişinin uzun ömürlü olması, bahtının açık olması gibi iyi dileklerde bulunarak ona dua eder.Kasidelerin adlandırılmalarında değişik yöntemler uygulanmaktadır. Bunlardan birincisi nesibde işlenen konuya göre yapılan adlandırmadır. Mesela kasidenin nesib bölümünde kış anlatılıyorsa kaside şitâiyye, bahar anlatılıyorsa bahâriyye gibi isimlerle anılır.İkinci adlandırma redife göre yapılır. Mesela kasidede redif olarak su kelimesi kullanılmışsa su kasidesi, güneş kelimesi kullanılmışsa güneş kasidesi adını alır.Kasideler işledikleri konuya göre çeşitli isimlerle de anılmaktadır. Bu türler arasında Allah’ın birliğini anlatanlara tevhid, Allah’a yalvarıp yakarmayı konu edinenlere münacaat, Peygamber Efendimiz’in övgüsünün yer aldığı kaside türüne naat (Fuzuli’nin Su kasidesi bir naat örneğidir.), bir kimsenin aksayan yönlerini yermek amacıyla yazılanlara hicviye, bir kişinin övüldüğü kaside türüne methiye ve şairin kendini övdüğü kasidelere de fahriye adı verilir.KIT’A ve MÜSTEZAT