Notes

5 verschillende jongeren, 5 kooien en slechts één zal levend zijn kooi mogen verlaten. De andere vier komen ten val in het grote zwarte gat, waar niemand ooit nog vandaan is gekomen. In 2048 staat het land op zijn kop: iedereen ziet er hetzelfde uit, heeft dezelfde rechten en plichten en er is een Muur om het land heen gebouwd. Wie zich niet aan die regels houdt en zich niet wil verbinden aan het Collectief zal dat met zijn leven moeten bekopen. De jongeren die in de problemen raken, krijgen slechts één kans om het goed te maken tijdens de Liveshow. Het publiek zal in deze show in vier rondes bepalen wiens luik genadeloos zal opengaan en wie er levend en wel uitkomt. Wordt dat Charlotte die alleen maar voor haar beste vriendin Abby op wilde komen, kiest het publiek voor Nathan die een kogelbrief stuurde naar de president, Hailey die alleen maar de kijkcijfers van haar Bachelor-show wil verhogen en denkt dat ze al veilig is of kiest het publiek voor één van de andere twee? De keuze is onomkeerbaar…



De personages zijn ieder verschillend, maar ze hebben ook een aantal dingen gemeen: ze hebben allen een misdaad begaan, de één erger dan de ander en ze nemen ieder de lezer in een houdgreep die de adem beneemt, maar bovenal zijn ze allen zeer realistisch neergezet, waardoor het niet moeilijk is om je in te leven in het leven van het personage en zijn of haar gedachtengang.



Naarmate het verhaal vordert zul je steeds nieuwsgieriger worden naar de afloop en verbazing slaat toe wanneer het verhaal compleet kantelt en de lezer voor een moment volledig in het duister tast.



Erg opvallend was hoe realistisch De Executie eigenlijk is, of zou kunnen zijn. Geschiedenis en toekomstperspectief wordt samengebald tot één geheel en zorgt voor een angstaanjagende mate van realiteit. Het zou zomaar kunnen dat de werkelijkheid uit De Executie over een aantal tientallen jaren ook onze werkelijkheid wordt, hoewel we allemaal ontzettend hard zouden moeten hopen dat iets soortgelijks als het Collectief nooit over ons zal gaan regeren.



Daniëlle Bakhuis heeft ook nog eens een fantastische schrijfstijl waardoor het boek erg prettig leest en je als lezer door de bladzijden heen vliegt. Haar toegankelijke woordgebruik zorgt ervoor dat er niet teveel nagedacht hoeft te worden waardoor er echte ontspanning ontstaat tijdens het lezen van De Executie.



Als je nog niet hebt gehoord van De Executie is het zeker tijd om de boekhandel eens een bezoekje te gaan brengen, want dit is een boek dat absoluut niet gemist mag worden. Spanning staat centraal in deze adembenemende Young Adult en voor je het weet heb je de personages al in het hart gesloten.



Meneer Benla komt vlak voor me staan en tikt met zijn gerimpelde vinger op het puntje van mijn neus. Er laait een klein vlammetje op in zijn uitgebluste ogen. ‘Zorg dat ze zien wie je écht bent, Charlotte.’ Ik knik, harder, omdat mijn keel nu zo dik is dat ik er zelfs geen ja uit zou krijgen. Niet dat ik nog weet wie ik ben. Je zou denken dat je jezelf beter leert kennen in weken van eenzame opsluiting, maar mijn gedachten blokkeerden telkens zodra ze terug wilden gaan naar de periode vóór die fatale avond. Zou je me nu zien, dan hoop ik dat je denkt dat ik een meisje ben dat in geen miljoen jaar een Coleidster zou aanvallen.



Het is 2048 en het Nederland zoals we dat nu kennen, bestaat niet meer: de democratie heeft noodgedwongen plaatsgemaakt voor het Collectief, een systeem waarin iedereen gelijk is en dingen als kunst, religie, homoseksualiteit en criminaliteit niet meer bestaan. Het hele leven is veiliggesteld en aan banden gelegd. Het leven is simpel, behalve dan dat er ook geen vrijheid meer bestaat. En geen gerechtigheid: wie iets doet wat indruist tegen het Collectief, kan zomaar uitgeloot worden voor De Executie: een realityshow waarbij vijf mensen in vier rondes live worden geëxecuteerd op basis van televoting. Charlotte, Nathan, Hailey, Frankie en Elif zitten samen in dezelfde aflevering van het programma, elk om hun eigen redenen. Ze hebben maar één ding gemeen: bungelend in een kooi boven een afgrond hebben ze geen enkele controle of zekerheid meer