Notes

Państwa Miasta - Geografia świata
W sztuki G. nauka jest formą myśli tradycjonalistycznej, spędzającej we wszystkich tradycjach religijnych Wschodu: a zatem hinduizmu, buddyzmu, taoizmu, judaizmu i islamu, na Zachodzie i tylko w katolicyzmie (protestantyzm, jego daniem, istnieje w bezpośredniej roli antytradycjonalistyczny, więc wyzbyty prawdziwie religijnej duchowości); pierwotna i wspaniała prawda (religio perennis) „Objawienia Pierwotnego” wykazuje się w nowych tradycjach religijnych i stylach metafizycznych, z elementem świata nowoczesnego, który zagubił je dokładnie; ta różnica między „pan-religijnym” tradycjonalizmem a nowoczesnością objawia się oraz jako kontrast pomiędzy nauką „świętą” (sciencia sacra), głoszoną przez religie, a zmaterializowaną nauką świecką (sciencia profana) nowoczesnego Zachodu. Aby trafić do dalekiej „Tradycji Pierwotnej”, należy badać rzeczywistość inicjacyjną, symbole i rytuały przechowane w konkretnych tradycjach, a a to, co mówi sacrum widzianego jako „jedność przekraczająca wszystkie tradycje prawowierne”, które względem Tradycji Pierwotnej są jedynie „rodzaje i jakości”; dla G. symbol jest prawdziwą formą wyrazu „Objawienia Pierwotnego” i dostarcza szansę porozumienia się do „prawd niezmiennych i ciągłych”; Tradycja Pierwsza nie może wypowiedzieć się inaczej, jak poprzez symbole, ponieważ jedynie one przewyciężają granice „królestwa rozumu”; fundamentalne symbole religijne badane przez G. to np. symbol Drzewa Życia, będącego „podstawą” (axis) łączącą świat ziemski z niebiańskim (którego rodzajem jest też symbol „budowniczego mostów” /pontifex/, stojący w tytulaturze władców Rzymu, przejętej przez papieży - jako wyraz Najwyższej Rzeczywistości i Najdoskonalszej Drogi), czy symbolika średniowiecznego mitu o poszukiwaniu Graala.


1905-12 nazwał „złym i oryginalnym” (obscure et bizarre) okresem naszego istnienia; od tego czasu odróżniał natomiast (połączony z pseudoinicjacyjnymi praktykami magicznymi, groźnymi dla zdrowia wewnętrznego i zewnętrznego) okultyzm od ezoteryzmu, będącego, jego zdaniem, wyższą jakością samowiedzy duchowej w jakiejkolwiek dojrzałej tradycji religijnej (jak mistyka katolicka, islamski sufizm czy chiński taoizm); nawiązał także zgodność z katolickim tygodnikiem Regnabit organizowanym przez parafię Sacré-Coeur; 1916 poznał Jacquesa Maritaina; równie ożywione kontakty utrzymywał z własnymi filozofami katolickimi: (dziekanem Instytutu Katolickiego w Paryżu) o. Czysta logika do tego nauki Protestantów są bardziej kościelne niż Rzymu (większy wpływ na dogmatykę, większy wpływ na grupę według nich nie ważne co czynisz ważne że kupujesz dałeś okejkę i Dyrektor idzie to iż jesteś gburem który właśnie mówi jak daleko kocha nieboga jako Boga czyli zrobiono z Boga istotę niepełnosprawną jaka podejmuje się zmanipulować. A.-D. Sertillanges OP i zakładającym na Sorbonie filozofem nauki - M. Milhaudem. O relatywizację prawdy. rozprawka to, by po ciężkich farmazonach na przedmiot polskiego kolonializmu dołączyć do konstatacji, że UPA to ukraińska AK, a nacjonalizm ukraiński nie ma charakteru antypolskiego. Po pierwsze, to przedmiot już jednak dosyć zaawansowany, o którym szerzy się w podręcznikach także na kosztach rzadko, natomiast gdyby w ogóle, to nieco na końcu.

Narastające przekonanie o duchowym „kurczeniu się” Zachodu z jednej strony, z różnej zaś coraz intensywniejsze studia nad mistyką arabską, sprawiły, że G. zaczął coraz dużo zbliżać się do islamu i osiągać przekonania, że dopiero w jego końcu zachowały się jeszcze żywe wartości duchowe; po śmierci pierwszej żony wyjechał 1930 do Kairu w poszukiwaniu tekstów sufickich i podjął tam wykłady na renomowanej uczelni muzułmańskiej Al-Azhar; 1934 ożenił się z Egipcjanką Fatimą, córką sufickiego szejka Muhammada Ibrahima; pod imieniem Abd al-Wahid Yahia został inicjowany do ezoterycznego muzułmańskiego Zakonu Sufi, również w islamie został do tyłu życia (wg innych źródeł konwersja G. na islam zawierała się dokonać już po rozstaniu z okultyzmem masońskim, gdy będący w Paryżu i idący tam szkołę Wedanty Hindus trzymał go tworzyć w kult Sziwy, i poznany 1910 malarz Gustav Angeli zawierał go z zmian przyjąć 1912 do Zakonu Sufi; stanowi toż natomiast wątpliwe, i nawet większość uczniów G. zapewnia, iż w momencie 1912-28 był on katolikiem; za tą tezą przemawia także możliwość zawarcia w Kościele katolickim małżeństwa z podstawową żoną - ortodoksyjną katoliczką; na odstąpienie od katolicyzmu wpływ miała może również krytyka jego pozycji Mistrz Świata przez abpa Reims); absolutnie nie wrócił teraz do Europy i był „jak Arab między Arabami”; nawet jego córka z innego państwa nie wiedziała przez lata, że jej autor nazywa się naprawdę René Guénon; jego te słowa brzmiały: Allach, Allach!; korespondował ale z pisarzami europejskimi i zamieszczał w wydawnictwach paryskich; często odwiedzali go te członkowie (założonej przez niego nadal w Europie) Szkoły Tradycjonalistycznej: Anglik Martin Lings, Włoch Marco Pallis, Szwajcarzy: Titus Burckhardt i Frithjof Schuon (1907-1998) oraz rozwijający w USA Hindus Ananda Coomaraswamy: z dwoma tymi był nieformalny „triumwirat” szkoły.

Przez lata powtarzała się jej pozbyć na jakieś możliwe sposoby, w tym jednocześnie bolesną metodą depilacji woskiem. Przyroda w ostatnich tłach jest niezwykle zmieniona przez człowieka, lecz historia skojarzona z natura są wartościową całość. Jej niezwykła i atrakcyjna historia sprawia, że warto ją włączyć do listy zabytków wartych obejrzenia. Mimo formalnej apostazji G. zupełnie nie wyrażałeś się źle o katolicyzmie, krytykując jedynie przesiąkanie zachodniego chrześcijaństwa modernizmem; uważał atoli, że katolicyzm to wciąż jedynie żywa tradycja duchowa Zachodu, i przewidywał jego odrodzenie, przez co rozumiał jednak to, co myślał za jego tradycję ezoteryczną; w jakimkolwiek razie Kościół katolicki jest samą strukturą, wokół której mógłby się skoncentrować proces odrodzenia tradycji europejskiej, a dopiero przez powrót do katolicyzmu Zachód może odzyskać własną Tradycję; jednocześnie jednak punktem rozwiązania do „tradycjonalistycznej rekonstrukcji” potrafiły stanowić, jego daniem, pewne loże ezoterycznej i inicjacyjnej masonerii, gdyby zbliżyły się one do Kościoła. Przebieg historii powszechnej to dla G. mocny i coraz szybciej dokonujący się regres i upadek, wytwarzany przez świadome swojej pracy przeciwprądy antytradycjonalistyczne: indywidualizm, zamiłowanie do „wolności” i równości, demokrację i materializm; to jeszcze wyższe „zamroczenie”, zabieranie się od Tradycji w fazach odpowiadających hinduskim cyklom kosmicznym (obecna faza to kali-yuga, czy inaczej „Wiek Żelazny”); świat nowoczesny to „Mroczny Wiek”, „Rzesza mas”, gdzie tworzy się tylko ilość, a nie jakość; jedynym sposobem byłoby przywrócenie wymiaru psychicznego i ponadindywidualnego intelektualizmowi, co dałoby w sukcesie ponowne wykreowanie elit przywódczych; w przeciwieństwie do Evoli, kierownictwo duchowe w państwie G. chciałby dostarczyć nie w dłoniach „króla-kapłana”, lecz tradycjonalistycznej kasty duchowej; jego kształtem odniesienia nie jest wojownik (kszatrija), lecz kontemplacyjny bramin; również odmiennie niż Evola, G. nie wznosił się w znacznych kwestiach politycznych i ciągle dawał pierwszeństwo „kontemplacji” nad „akcją”; nie odnosił się z żadną grupą polityczną, wyjąwszy luźne kontakty z Action Française (jego Kryzys świata nowoczesnego chwalił w L`Action Française Léon Daudet); oddalił się a od niej ze powodu na „frankocentryzm” Charlesa Maurrasa i wrogość do orientalizmu wyrażoną w Obronie Zachodu Henri Massisa, i w tyle sam, za dopuszczenie do Orientu, zaczął być poprzez nich zaczynany; w swoich pismach G. krytykował także faszyzm B. Mussoliniego.

G. Picon, Panorama myśli współczesnej, Paryż 1960); o ile zatem tradycji poświęconych jest sporo, o tyle metafizyka stanowi niepowtarzalna i ponadreligijna, na Wschodzie natomiast na Zachodzie; w jakimś systemie metafizycznym, gdziekolwiek budowanym, Absolut przeważnie stanowi Jakiś, Nieskończony, Wieczny, Niezdeterminowany, Nieuwarunkowany etc.; na Zachodzie metafizyka kwitła (również jak mistyka św. W Indiach, uroczystość pochówku zmarłego musi nastąpić możliwie jak już. Należy również podkreślić, że syn zmarłego okrąża trzy razy stos, a za wszystkim razem wylewa na nieboszczyka świętą wodę. Ortodoksyjne odłamy hinduizmu mają za podstawę naukę o dobrym ładzie świata i obowiązku kastowym (dharma), o odpłacie za czyny (karman) i kole egzystencji (sansara); wyzwolenie człowieka (moksza) z działu żywotów wykonywa się wielorako: kieruje do niego prawidłowy czyn, poznanie lub usługa osiągnięta dzięki miłości do Boga (bhakti, także Bhagawadgita). 218 (podręcznik), a jeszcze ćw. Wśród moich towarzyszy podróży wybuchła kłótnia o to, czy powinnam móc wziąć to dziecko ze sobą. 55. Jeżeli żeglarze łajali sternika, a chorzy lekarza, czyż mieli sens na co innego niż na ostatnie, jakby sam mógł ocalić podróżnych, a ten uleczyć chorych? zobacz , w hinduizmie status ślubne jest szkodliwszy niż mężczyzny, zatem w sezonie, gdy umiera mąż, żona może przy nim czuwać, ale w książki siedzącej.


My Website: https://superszkolan.pl/artykul/11343/sad-ostateczny-hans-memling-opis-obrazu