Notes

Kwalifikacja Do Nauk. Jak Wygląda Sprawa Uczniów W Województwach?
Wiktora w Marsylii; Benedykt mianował 6 kardynałów, w współczesnym Piotra d’Ailly; po odzyskaniu wiedze i przechodząc za radą Gersona restytucji posłuszeństwa Benedyktowi dokonał także Karol VI, i dyskusji z Rzymem na materiał zakończenia schizmy załamały się, gdy Bonifacy kazał osadzić w lochach Zamku św. Gerard Groote, ale po części Klemensa VII opowiedzieli się: św. 24 XII 1414 został utworzony sobór w Konstancji; od początku leciał w takt cesarza i liturgii imperialnej, która przyćmiła papieską; 20 III 1415 Cossa, który zorientował się, że został oszukany przez pana natomiast nie posiada teraz żadnych zwolenników, zbiegł w przebraniu na zamek księcia austriackiego Schaffhouse nad Renem; sobór uznał, że (anty)papież uciekając, sam się potępił; 14 V 1415 Jan XXIII został rozwiązany, a 29 V złożony z urzędu; znany i powinny świętokradczego mordu swojego poprzednika Aleksandra V oraz oskarżony o niemoralność, tyranię i wiarołomstwo, został pozbawiony także kapelusza kardynalskiego i zlikwidowany w dołu; Grzegorz XII natomiast, wpierw uroczyście potwierdziwszy legalność swojej sile papieskiej, abdykował 4 VII 1415; tę ugodowość sobór zrekompensował mu przyznaniem go biskupem Porto z rozporządzeniem do poruszania stanowiska zdecydowanie za przyszłym papieżem. 1 X 1404 zmarł Bonifacy IX; w obliczu ponownego wybuchu starć między rodami Colonna i Orsini oraz między baronami i ludem, 11 kardynałów Bonifacego pospiesznie wybrało kardynała z Bolonii, Kuźmę Miglioratiego, który przybrał imię Innocentego VII; przejęcie realnej przewadze nad Rzymem przez jego chciwego bratanka, Ludwika Miglioratiego, sprawiłoby do buntu ludowego, dewastacji rezydencji papieskiej i ucieczki papieża do Viterbo; wówczas Benedykt XIII postanowił odzyskać Rzym zbrojnie, utrzymywany przez pana Neapolu i Sycylii, Ludwika II Andegaweńskiego, stanowiącego jeszcze księciem Prowansji; podróż jego flotylli przebiegała początkowo pomyślnie, zachęciłyby mu się Genua i Piza, lecz wybuch wojny pomiędzy Pizą a Florencją wstrzymał marsz; nadto w Genui wybuchła dżuma, która rozniosła się na przyszłe miasta, toteż flocie papieskiej zaczęto zakazywać początku do portów i Benedykt był się „więźniem morza”.

Tymczasem, dochodzący z Pizy ojcowie soborowi nagle zaczęli wyrażać sobie, że sobór ostatni stanowił z przodu nielegalny, toteż wszystkie zapadłe na przed dyspozycje są nieważne; wówczas powrócił pomysł sorbonistów rozwiązania wszystkich konklawe i detronizacji wszystkich miłośników do tronu papieskiego; wyraz tenże potrzebował jednak zwołania ważnego soboru, co znów mógł odbyć tylko papież; tę kwadraturę koła postanowił rozwiązać cesarz Zygmunt, który idąc do kształcie nad kwestią prawowitości Jana XXIII - uważanego a przez 9/10 chrześcijan - nakłonił go do zwołania soboru, dokonując mu przy obecnym wiarę, że sobór potwierdzi wagę jego wyboru. Z kierunku widzenia ojców soborowych jedynym problemem pozostał nieustępliwy Benedykt XIII, który zniknięcie obu rywali odebrał jako przejaw Opatrzności, iż stanowi unikatowym prawdziwym papieżem; ale w owym sezonie zapomniał już nawet uznanie Kastylii i Nawarry; schronienia powierzał mu stale - w biurowcu królów Majorki w Perpignan - Ferdynand Aragoński; stało przy nim wyłącznie 4 kardynałów (wyłącznie Hiszpanów), abp https://zapytaniapdfy.pl/artykul/7356/upowaznienie-dla-zastepcy-kierownika-jednostki-organizacyjnej , biskupi z Saragossy i Taragony, opat z Montserrat, Wincenty Ferreriusz, joannici i książę Jan IV d’Armagnac; podczas wizyty cesarza Zygmunta w Perpignan, który objawił mu materiały zrzeczenia się urzędu przez Grzegorza XII i Jana XXIII, nieugięty starzec wygłosił słynną, 7-godzinną mowę, w której twierdził swojej prawowitości i ostrzegał, że gdy sobór wybierze nowego papieża, to schizma natychmiast się odrodzi; przypomniał też, że owszem on, jako odrębny kardynał sprzed schizmy, ma apostolską legitymizację do elekcji papieża; Zygmunt napisałem mu wymaganie: 5 dni na dobrowolne ustąpienie, w oryginalnym razie zorganizuje to sobór i przykryje go ekskomuniką; w obliczu tej możliwości na płaszczyznę soboru przeszli wówczas joannici, ale najważniejszym ciosem dla Benedykta było się odstąpienie największego duchowego autorytetu Europy tej pory - Wincentego Ferreriusza, który oświadczył, że Benedykt jest jednak prawdziwym papieżem, ale wola Boża ujawniła się w Konstancji i papież winien dla cała Kościoła ustąpić.

Konstancji zasiano ziarna kolejnej schizmy (i herezji), jaka wiek później rozdarła Kościół, tj. protestantyzmu. https://opisypdf.pl/artykul/1856/wzor-oswiadczenia-o-nie-przystapieniu-do-ppk do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został również wyznaczony na rycerza i wyznaczony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby był obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zawarty w samotnej i pełnionej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w odpowiedzi, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytoria również ostatnich ludziach, jacy nie odstąpią od Benedykta; przeprowadzeniem tych uszkodzeń zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, zaś na Benedykta również jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w grocie w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy jakim pozostali już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, skoro nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

W spraw zapisania się podziału złowrogą wielkość w powiększeniu zamętu odegrali tłumaczeni z Uniwersytetu Paryskiego, jaki pasł się opinią najwyższego po papieżu autorytetu religijnego świata chrześcijańskiego; w prawdy, poza Piotrem d’Ailly (późniejszym kardynałem papieża z Awinionu) i Janem Gersonem, zwanym „doktorem arcychrześcijańskim”, doktorami Sorbony powodowała buta oraz chodzenie do uzurpacji najwyższej lokat w chrześcijaństwie; zamiast ustalić, w świetle prawa kanonicznego, kto jest autentycznym papieżem, sorboniści podrzucili Kościołowi „bombę zegarową” w skórze żądania wszczęcia „postępowania cesyjnego”, czyli ustąpienia obu papieży dla umożliwienia wyboru trzeciego; jednym spośród najbardziej aktywnych zwolenników cesji był Piotr Cauchon, późniejszy biskup i zaprzedany Anglikom oskarżyciel Joanny d’Arc; spośród ich poduszczenia król Francji Karol VI Szalony (który rzeczywiście po raz kolejny popadł istniał w zaburzenia psychiczne) 1 IX 1398 „zawiesił posłuszeństwo” papieżowi z Awinionu, niemniej nie przybywając na razie do papieża z Rzymu; dla Kurii w Awinionie nazywało to niemożność pobierania dziesięciny natomiast różnych cen z obszaru Królestwa Francji oraz usuwanie wszystkich tytułów nadań i beneficjów; w owym pozostaje rzeczy kardynałowie i prałaci francuscy opuścili Benedykta, przy jakim dostało tylko 5 kardynałów Hiszpanów i Włochów; w obliczu blokady, i wtedy regularnego oblężenia Awinionu, i lud zaczął zwracać się od Benedykta; jego przyjaciela zostali jednak oblężenie, i potem sytuacja otworzyła się znowu odwracać; do Benedykta powróciły uniwersytety z Tuluzy, Angers i Orleanu; z państw, prócz zawsze wiernej mu Aragonii, jak liczby powróciły: Kastylia, Nawarra i Szkocja; Benedykt odzyskał wolność 11 III 1404, ratując się z Awinionu; na 2 lata tymczasową siedzibą jego kurii stawało się opactwo św.

Teraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli prosto atakowani przez uzbrojone i pijane bandy; mimo to, po mało dniach dzisiejszego pontyfikatu zrywało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu przebywających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i wymagających obyczajów - ujawnił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; tracił im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom ważnym w Rzymie nakazał w obraźliwych słowach uczyć się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, natomiast ich pracę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została zdobyta w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Wyprawie przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by poprawić układ wag w Św.

Website: https://opisypdf.pl/artykul/1856/wzor-oswiadczenia-o-nie-przystapieniu-do-ppk