Notes

Jak Stworzyć Podanie O Zakończenie Umowy O Produkcję?
2. pdf . Urban VI i Klemens VII obłożyli się wzajemnie ekskomunikami; w wielu krajach, specjalnie w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z utrzymują w dłoniach; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak energię kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy orędowali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana chowały się; polowano na jego śmierć, która sypała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z jakich wszystek mógł zawierać na zostanie papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, żeby do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi przebiegało razem z działającymi zasadami; dotarli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zachowają się od głosu, natomiast w wszelkim wypadku mają wybór za podstawowy; żeby nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali ludzie z wyjątkiem jednego; notabene, kard.

Zaraz po konklawe kardynałowie ultramonti byli prosto oblegani przez uzbrojone i gotowe bandy; wbrew to, po kilku dniach następnego pontyfikatu sprzedawało się, że sprawa się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, jaki w imieniu mieszkających tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, wierze i skutecznych obyczajów - objawił się jako tyran i okrutnik, poszukujący swoich elektorów; zadawałem im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach wynosić się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, zaś ich usługę tracono w jasny dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i odrzucą prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI zostało tylko 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została wygrana w wojnie pod Agnani, a uciekinierzy zostali goście do Działalności przez matkę Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako narzuconego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, aby poprawić układ wag w Św.

Fondi kardynałów; z istotną furią przyjęła i ów wybór (trzęsąca Kościołem tej epoki) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „diabłami w żywej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po części Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony pozycją w Wiecznym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez watahy wilków a też gorsze od nich bandy kondotierów w pomocy skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini także in.) - wycofał się z powrotem do stabilnego oraz silnego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod naciskiem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, proszących go do powrotu, aby poprawić Kościół i zapobiec nieszczęściom, które mogą spaść na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 pozostało na jakiś przypadek w Awinionie, a 4 stanowiło już w Rzymie) powrócił do Rzymu; natomiast on oraz francuscy kardynałowie spotkali się tam z złością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w czerwonych starciach w tymże Rzymie „ludzie Klemensa” przegrali z „ludźmi Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII dotarłem do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go zachęcił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był święty król Francji Karol V Mądry; oczywiście samo postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI inna ogromniejsza porcja Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z przypadkiem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej rozszerzały się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły od Kościoła, wnikając do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które stały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki istnieje prawy, a który stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Innego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie włożony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; wierzyły go zaledwie (pokonane przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja a niemało następnych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał schronienie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez oraz trochę biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, to należy zwołać sobór, jaki wybierze trzeciego, prawdziwego. wzór umowy do pobrania do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz legat Benedykta - Carrier został i pasowany na rycerza i zlecony przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby istniał obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, ujęty w zacisznej i obserwowanej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sum, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich terytorium zaś tych poddanych, którzy nie odstąpią od Benedykta; uczynieniem tych pragnień zainteresowały się objazdowe trybunały inkwizycyjne, a na Benedykta także jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w otoczeniu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym inni już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo czemu nie XV, ponieważ nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy staliśmy kardynałowie i bp Muñoz traktowali swoje godności wyłącznie jako stronę przetargową z Rzymem; nie oczekując na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe i uszkodzenie jego list (komunikowanie się ze światem zewnętrznym, tj. z panem Alfonsem, jaki nowego papieża i jego majątek chciał „zamienić” na przyznanie przez Marcina V jego informuj do Neapolu), powołany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, szary i niebyły; Carrier zapowiedział, że jak najwyżsi legalny kardynał otworzy konklawe, kiedy tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient obchodzi to zrobić głównie w planu zmniejszenia stawki podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czyli w obiektu zmniejszenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba pochodzi z ściany sprzedającej). 3. Epilog. Przyjęcie (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zbieżne z ogłoszeniem papieży „awiniońskich” z poziomu w.s.z.

Website: https://tekstypdf.pl/artykul/5221/wzor-umowy-najmu-z-obcokrajowcem