Notes

Jak Ułożyć Podanie O Wypowiedzenie Umowy O Pracę?
2. Przebieg. Urban VI i Klemens VII pokryli się wzajemnie ekskomunikami; w dużo krajach, często w Niemczech, biskupi czy opaci z rywalizujących obediencji wydzierali sobie siedziby episkopalne czy opactwa, niekiedy z stoją w ręku; zarówno okrucieństwo Urbana VI, jak pracę kaznodziejów dominikańskich, rozsyłanych po Europie przez Wincentego Ferreriusza, którzy sprzyjali za Klemensem VII, sprawiły, że wpływy Urbana kurczyły się; czekano na jego śmierć, która wypadała się naturalnym zakończeniem schizmy; jednak Urban przed śmiercią (15 X 1389) mianował kolejnych 9 kardynałów, z jakich każdy mógł oczekiwać na przetrwa papieżem; kolegium rzymskie, specjalnie ciągnąc się, by do Rzymu nie dotarli wysłannicy europejskich dworów, odradzających elekcję, zwołało konklawe, które 2 XI 1389 wybrało kardynała z Neapolu, Piotra Tomacelli, który przybrał imię Bonifacego IX. Konklawe w Fondi było zgodnie z funkcjonującymi normami; przybyli z Rzymu 3 kardynałowie Włosi zapowiedzieli, że zachowają się od głosu, a w jakimkolwiek przypadku mają wybór za kanoniczny; by nie podsycać zawiści pomiędzy Francuzami i Włochami, zaproponowano wybór Niemca - 36-letniego kardynała Roberta z Genewy, za jakim 28 IX 1378 głosowali wszyscy z elementem jednego; notabene, kard.

Natychmiast po konklawe kardynałowie ultramonti byli zgoła atakowani przez uzbrojone i pijane bandy; pomimo to, po paru dniach nowego pontyfikatu wystawiało się, że rzecz się uspokoiła; przybył nawet posłaniec z Awinionu, który w imieniu będących tam 6 kardynałów złożył nowemu papieżowi hołd; jednak źródłem nowego niepokoju stawał się sam elekt, który - uchodząc dotąd za uosobienie łagodności, pobożności i prostych obyczajów - wykazał się jako tyran i okrutnik, niszczący swoich elektorów; zadawałem im zdradę, groził publicznie podrzynaniem gardeł; wszystkim biskupom nowym w Rzymie nakazał w negatywnych słowach tworzyć się z miasta; niektórzy prałaci zostali aresztowani, a ich czynność mordowano w biały dzień; zapewne Urbanem VI kierował strach, że świadkowie ułomnego konklawe wypomną kiedyś nieporozumienia i zakwestionują prawomocność wyboru; zagrożeni kardynałowie (przy Urbanie VI pozostało jedynie 3) zaczęli potajemnie wymykać się z Rzymu; ścigająca ich armia papieska została wzięta w kampanii pod Agnani, a uciekinierzy zostali zachęceni do Walki przez matką Joannę Neapolitańską; 13 kardynałów ultramonti ogłosiło 9 IX 1378 nieważność wyboru Urbana VI, jako założonego przemocą, oraz wakat na Stolicy Apostolskiej, zwołując konklawe do Fondi na 18 IX; wówczas, za namową Katarzyny ze Sieny, Urban VI mianował 12 nowych kardynałów, by zmienić układ energii w Św.

Fondi kardynałów; z naturalną furią przyjęła natomiast ów wybór (trzęsąca Kościołem tej godziny) Katarzyna ze Sieny, która elektorów Klemensa VII nazwała „złymi w ludzkiej skórze”, zasługującymi tysiąckrotnie na mora; z wyniesionych później na ołtarze, po okolicy Urbana pozostali, prócz św. La Due, Na tronie św. Dante i Petrarka) prosili ich do powrotu z „niewoli awiniońskiej”; dręczony tymi wątpliwościami pobożny benedyktyn papież Urban V (1362-70), podjął 1368 decyzję o powrocie, ale przerażony formą w Wspaniałym Mieście - wyludnionym, pustoszonym przez epidemie, nękanym przez grupy wilków i także niższe z nich wiary kondotierów w służbie skłóconych z wieków możnych rodów (Colonna, Orsini oraz in.) - odwołał się z powrotem do wygodnego oraz wytrzymałego Awinionu; jego uczeń Grzegorz XI (1370-78), pod wpływem (później kanonizowanych) Katarzyny ze Sieny i Brygidy Szwedzkiej, zachęcających go do powrotu, aby poprawić Kościół i uniknąć nieszczęściom, które potrafią zlecieć na chrześcijaństwo, 17 IX 1377 wraz z 12 kardynałami (7 stało na jakikolwiek przypadek w Awinionie, a 4 istniałoby już w Rzymie) wrócił do Rzymu; zaś on natomiast francuscy kardynałowie spotkali się tam z wrogością tak plebsu, jak arystokracji; Ojciec św. Piotr z Luksemburga; w ostrych starciach w samym Rzymie „ludzie Klemensa” nagrali z „mężczyznami Urbana”; 20 VI 1379 Klemens VII przyjechał do Awinionu, witany tam entuzjastycznie; pierwszym władcą, który go uzupełnił (po zasięgnięciu opinii prałatów państwa i kanonistów) był pobożny król Francji Karol V Mądry; tak jedno postąpiły: Prowansja, Langwedocja, Bretania, Szkocja, Kastylia, Aragonia, Nawarra, Portugalia, Piemont, Sabaudia, Sycylia, Neapol i Bawaria; przy Urbanie VI kolejna większa porcję Rzeszy, Anglia, Flandria, Holandia, Szwecja, Dania, Czechy, Polska, Węgry i północne Włochy; zadziwiające, że papieża „rzymskiego” poparły kraje, w których - z cudem Polski, Węgier i Włoch - najbardziej mówiły się herezje Wiklefa i Husa, i które sto lat później odpadły od Kościoła, idąc do reformacji, natomiast papieża „awiniońskiego” - uznanego później za antypapieża - poparły kraje, które dostały wierne Kościołowi i katolicyzmowi; odtąd chrześcijaństwo miało 2 papieży, niepewne, jaki stanowi uczciwy, i jaki stanowi antypapieżem; ten tragizm rozdarcia oddaje smutna pieśń niemieckiego trubadura, Piotra Suchenwirta: „Mamy papieża w Rzymie, / Następnego w Awinionie.

Po nagłej śmierci Innocentego VII, jego 9 kardynałów wybrało 18 XI 1406 wenecjanina, łacińskiego patriarchę Konstantynopola, Angela Correra, który przybrał imię Grzegorza XII; nie wpuszczony do centrum przez Rzymian, osiadł w Sienie; przypisywały go zaledwie (przejęte przez uzurpatora Władysława de Duras) Neapol i Sycylia, Wenecja również mało nowych miast włoskich i Palatynat; Benedyktowi, który po rozbrojeniu galer uzyskał schronienie w katalońskiej Tortosie (gdzie zwołał sobór poświęcony nawróceniu Żydów, których tysiące przyjęło chrzest pod wpływem płomiennych kazań Wincentego Ferreriusza), pozostawały niezmienne nadal: Aragonia, Nawarra, Kastylia, Szkocja, książęta d’Armagnac we Francji, hrabstwa Fox i Rodez a chwila biskupstw w Prowansji; inni suwereni zajęli postawę wyczekującą; ponownie niepoczytalny Karol VI podpisał (podsuniętą mu poprzez Szymona de Cramaud z Sorbony) uchwałę, zawierającą stwierdzenie, że obaj papieże są fałszywi, zatem należy zwołać sobór, jaki pasuje trzeciego, prawdziwego. Po powrocie do Prowansji kardynał z Rodez i Saint-Étienne oraz przedstawiciel Benedykta - Carrier został jeszcze awansowany na rycerza i powoływany przez Jana IV d’Armagnac namiestnikiem Rodez (aby żył obszar jurysdykcji dla świeckiej władzy papieża); 12 XI 1429 w klasztorze kartuzów w Villefranche-de-Rouergue, jako jednoosobowe Święte Kolegium, zamknięty w pojedynczej i śledzonej z zewnątrz przez strażników konklawe celi, po nocy spędzonej na modlitwie ogłosił wybranie papieżem dziekana kapituły katedralnej w Rodez, Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykta XIV; elekt mianował kardynałem Jana Faralda oraz 3 biskupów in partibus Tyberiady, Hebronu i Cezarei; w sumy, legat Marcina V, kardynał-arcybiskup Lyonu Amadeusz de Talaru, nałożył ekskomunikę na Armaniaków, ich państwa dodatkowo aktualnych poddanych, jacy nie odstąpią od Benedykta; skończeniem tych przedsięwzięć zdobyły się objazdowe trybunały inkwizycyjne, zaś na Benedykta też jego kardynałów polowali zbrojni; 1430, w jaskini w sąsiedztwu rzeki Viaur, zmarł Garnier, przy którym kolejni już tylko 2 kardynałowie i 1 biskup; dwuosobowe konklawe wybrało papieżem Carriera, który przybrał imię Benedykta XIV (nie wiadomo dlaczego nie XV, albowiem nie kwestionował ważności Garniera); w trakcie dalszego pościgu zginęli kard.

Za wyjątkiem Carriera wszyscy inni kardynałowie i bp Muñoz mieli swoje nazwie ale jak stronę przetargową z Rzymem; nie odkładając na Carriera, 10 VI 1424 wybrali papieżem Muñoza, który przybrał imię Klemensa VIII; jednak XII 1424 Carrier przedarł się na wyspę; stwierdzając tam sfałszowanie protokołu konklawe oraz naruszenie jego zasad (stykanie się ze światem zewnętrznym, tj. z pracodawcą Alfonsem, który nowego papieża także jego majątek chciał „nazwać” na powodzenie przez Marcina V jego opowiadaj do Neapolu), promowany przez Carriera trybunał kościelny uznał wybór Muñoza za świętokradczy, szary i niebyły; Carrier zapowiedział, iż jako ostatni legalny kardynał otworzy konklawe, jak tylko wróci do Rodez; 26 VII 1429 Muñoz zrzekł się urzędu przed legatem Marcina V, kardynałem Foix. Klient zależy wtedy odbyć zwykle w zamyśle zmniejszenia kwoty podatku PPC-3 (jeśli prosi kupujący) czy w przedmiotu zmniejszenia podatku ciepłego lub VAT (gdy prośba wychodzi z strony sprzedającej). 3. Epilog. wzory (1523) przez Juliusza de Medici imienia Klemensa VII, a imienia Benedykta XIII przez Piotra Franciszka Orsiniego (1724) było zgodne z przekonaniem papieży „awiniońskich” z etapu w.s.z.

My Website: https://umownypdf.pl/artykul/3961/oswiadczenie-wykonawcy-o-wykonaniu-usugi