Notes

Hi! I am Jhanelle Joy Agustin. And I'm 16 years old. So, ang task na naibigay sa akin ay ang magshare sainyo ng aking sariling karanasan tungkol sa aking mental health.

Tatanungin ko kayo. Alam niyo ba yung pakiramdam na parang nakakulong ka sa isang malawak at madilim na lugar na walang ibang tao kundi ikaw? kasi ako, oo. Madalas kong maramdaman iyan noon. Pakiramdam ko ay nag-iisa ako, na hindi ako tanggap ng mga tao na nasa paligid ko. Pakiramdam ko ay palagi akong nakakulong at walang tyiansa na makatakas. Pakiramdam ko na mayroong malaking pader na hinaharangan ako para ipagkait sa akin ang kasiyahan. Yung may pamilya ka nga at mga kaibigan pero pakiramdam mo ay nag-iisa ka lang sa mundo. Pakiramdam ko ay lahat ng tao na nakapaligid sa akin ay hinuhusgaan ako. I used to keep all my problems to myself. Natatakot kasi ako na baka husgahan lang ako at iinvalidate ang feelings ko. Pero.. naisip ko. I can fight with it. I can fight this stigma by surrounding myself sa mga taong totoo naman palang nagmamahal at sumusuporta sa akin. Inunti- unti ko. Natuto akong makisalamuha sa mga tao. Narealize ko na hindi naman pala ako nag-iisa, sa katunayan ay nandyan lang pala sila para sa akin para gabayan at suportahan ako. Napagtanto ko din na sa sobrang bigat ng pinagdadaanan ko ay, ako na pala mismo ang gumagawa ng pader at nagkukulong sa sarili ko. Pero eto ako ngayon, lumaban sa lahat ng sakit na napagdaan ko. Pero ang karanasan kong iyon ay hindi ko sinisisi sa sarili ko, lahat ng iyon ay normal lamang sa isang tao. Lahat tayo ay nakakaramdam ng ganon, hindi ka nag-iisa. Kaya naman sabay-sabay tayong bumangon at tanawin kung gaano kasaya ang mabuhay. Salamat!