Notes

Hiçbir zaman düşünmedim nasıl başlamam gerektiğini seni anlatmak için. hiçbir seferinde düşünmedim bir şeyleri dile getirmek için. tıpkı karşımdaymışsın, gözbebeklerin gözlerimin içinde kayboluyormuş gibi hissediyorum her defasında. yalnızca içimden geçenleri döküyorum. bazen tutamadığım onca şey oluyor uçup gidiyorlar aklımdan, seni düşünürken acele etmem gerekiyor başka şeylere de özen göstermek için. kaçmasınlar kaybolmasınlar diye defterlere sığınıyorum hep. eminim ki seni kalemime anlattığım kadar sana bile anlatmamışımdır. ne zaman bir şeyleri yoğun hissetsem ve ne zaman da bunları dışarı vuramasam birilerine anlatamıyorsam o zaman en iyi dinleyicim eskimiş sayfalarım oluyor. hep seni anlattığım, isminle eskittiğim satırlar oluyor. yine o duyguların esiri altında kaldım. ne kadar bastırmaya çalışsam bile, ne kadar görmezden gelmeye çalışsam bile beceremiyorum. her defasında başardığımı sanıyorum kısa süreliğine. sonra aradan zaman geçince senaryo hep aynı oluyor. yenik düşüyorum hislerime, içimde mantığıma ya da aklıma ağır basan duygularıma. her seferinde biraz daha uzaklaşıyor bu dönemler aslında, her defasında biraz daha gecikiyor. bu alışmaktan mi yoksa aynı hataların tekrarından, aynı senaryonun tekrarlanmasından dolayı mi bilmiyorum. belki yine aynısı olsa bir sonraki seferinde biraz daha susacak gibiyim. belki de güçlü kalmayı her seferinde biraz daha öğreniyorumdur. ya da geciktirmeye alışmış korkularıma yenik düşmeye başlamışımdır. bunu bile anlamış değilim hâlen. aslında genel olarak hiçbir şey hakkında doğru düzgün net bir düşünceye varamıyorum, kendim dahil. fakat seni ayırmam gerek. sen istisnasın, sen ayrıcalıklısın, sen farklısın. kendimden bile emin olmadığım onca konuda hiçbir şüphem olmayan tek yönüm sensin. ikinci kez düşünmeye bile gerek duymayacağım tek şey sen ve sana olan hislerim. hayatım boyunca hiçbir şey kendini bana bu kadar kabullendirmemişti aslına bakarsan. belki belli bir süre önce bu kadar emin konuşamazdım, ya da bu kadar emin olamazdım bilemiyorum. ama yaşadıklarım ve sende edindiğim tüm tecrübeler bana öyle şeyler öğretti ki. aslında basit sandığım onca şey şimdi gözlerimin önünde perde gibi her tarafımı kaplar hale gelmiş durumda. eskiden demeliyim çünkü oldukça zaman oldu bu serüven başlayalı. ilk başlarında bu kadar ciddiye aldığımı sanmıyordum, almıyordum da. her zaman anlatmışımdır zaten aşka da inancım yoktu öyle pek. zamanla ne oldu büyüdük, tecrübeler edindik, anılar biriktirdik, acılar çektik, hatalar yaptık, hatalar yaptım, bir şeyler oldu ve her şey değişti. aslında her şeyin değişmesine en büyük etken benim değişmemdi. ben değişdikçe hem sana bakış açım hem de sana olan hislerim farklı bir boyuta taşındı. zamanla anladım başlarında sandığım gibi oyuna benzemiyordu. hatta öyle ciddiydi ki, bi an sonrasını sensiz düşünmeyecek hale gelmiştim. iyice alışmıştım, iyice varlığını benimsemiştim. sürekli hatalar oldu, sürekli yanlışlarla karşılaştık. aramıza hiç sevmediğimiz zamanlar girdi. gözbebeklerini benden ayıran bütün günlere öyle nefret doluyum ki hala. hiçbirini hâlen unutmuş değilim. neredeyse büyüdüm seninle, hem fikirlerim değişti, hem de hislerim. o kadar çok şeyim değişti ki, ve bu değişimler sırasında yanımda hep sen vardın. haliyle değişirken sana alıştım, hep sen oldun sana ihtiyaç duyacak duruma geldim. artık sensiz yapamayacak hale geldim. tabi ki bunu o zamanlar anlamış değildim. defalarca salaklık ettim basite aldım basitçe silebilirim sandım. başka kapılara gittim aptal gibi hâlâ üstümde senin kokun varken. başka hiçbir kapı bana huzuru açmadı. hep dönüp dolaşıp senin yoluna vardım. her defasında üstüm başım kir içindeydi, her seferinde beni kabul ettin. her seferinde kalbine alıp geri sakladın beni. incittiğim kolların arasında incinmiyim diye sımsıkı sardın beni. bilmiyorum yaptığım yanlışları asla açıklayamadım asla mantıklı bir açıklama bulamadım. her defasında senden kaçmaya çalışırken tökezleyip düştüğümü gördüm, ama düşerken de elini uzatan tek kişinin de sen olduğunu gördüm. ben o ele zarar verirken o el beni her defasında kaldırmayı kabul etti. gittikçe bağlandım o ellere. gittikçe muhtaç kaldım kollarına. gittikçe sensiz yapamaz hale geldim. bir yerden sonra hem kendime hem de etrafıma ve sana zarar vermeye başladığımı farkettim. dizginlemeye çalıştım kendimi, duygularımı. kabuğuna çekilmeye çalıştım. kabuğumun içinde mutlu olduğumu söylemem, hatta özlemle deliriyorum bile diyebilirim. öyle zor ki kendi ellerinle kendinden uzak tutmak zorunda kalmak. kendime kızdım sürekli, bir şeylerin değişmesi gerektiğinin farkına vardım, kendimi değiştirmeye çalıştım. hatalardan yanlışlardan uzaklaşmaya çalıştım. temizlemeye çalıştım üstümü başımı. üstüme başıma bulaştırdım tüm heyecanımı, her şeyi berbat ettim. ne şansım ne de kaderim bana güldü. bi yerden sonra inancımı yitirme noktasına geldim. artık gerçekten bir şeylerin imkansız olduğunu düşünmeye başladım. ne kadar seversem seveyim bir şeylerin eksik ve asla tamamlanmayacağını görmeye başladım. kendi kendime yalanlamaya çalışıyorum sürekli. önceden işe yarıyordu. şimdi ise her şey o kadar fazla ve o kadar üst üste geldi ki, hiçbir şey asla düzelmeyecekmiş gibi görünmeye başladı. belki de masal kahramanlığı yapmalıydım, belki de aşkım için ne olursa olsun ömrüm pahasına çaba vermem gerekiyordu. ne zaman denesem hislerim elime yüzüme bulaştı. her seferinde kapına gelip tekrar elim boş döndüm. her defasında biraz daha acı eklendi canıma. senin boş biraktiğin yerin biraz daha açılmaya başladı her seferinde.
bir defa kaybettim iki defa kaybettim üç defa kaybettim derken, en başında hiçbir anlam ifade etmeyen her şeyin bir noktadan sonra vazgeçilmez ve de ne yazık ki ulaşılmaz olduğunu farkettim. öyle bir duruma geldik ki, tıpkı küçücük bir çocukmuşum da sende o hep çok isteyipte alamadığım, vitrinin ardından izlemeye mahkum kaldığım oyuncakmışsın gibi. rüyalarıma girdi o oyuncak benim aylar boyu. ben o oyuncak için üst üste geceler boyu gözyaşı döktüm. o oyuncağın kokusunda kayboldum, yine gözlerinde kendimi buldum. bağlandım ona, bırakamaz hale geldim. her şeyimi onun üstüne inşaa etmeye başladım. tüm hislerim duygularım düşüncelerim her şeyim onun yolundan geçer hale geldi. kötü bir çocuktum ben, belki de o oyuncağı hak edecek kadar masum değildim. ya da ona hakettiği kadar güzel bakabilecek bir çocuk değildim. ellerim kirli onu da kirletirdim. hiç vazgeçmedim onu istemekten, hiç vazgeçmedim seni istemekten. bazen geri çekildim bazen vazgeçmiş gibi yaptım bazense istemediğimi kabullenmeye çalıştım. hiçbir seferinde beceremedim. her defasında daha da kopamaz hale geldim. kendimi kandırmaya çalıştıkça daha da çok anladım onsuz yapamayacağımı, sensiz kalamayacağımı. öyle garip bir durum ki, belki de düşünerek yazsak böyle karmaşık bir geçmiş yaratamazdık kendimize. öyle çok güzel gözlerimi dolduran düşününce mutluluk gözyaşı döktüren anı var ki, insan keşke hiç yaşanmasaydı demeye cesaret bile edemiyor. ama daha güzel sonuçlarla devam edebilirdi belki. belki de etmemesin edemememesinin sebebi benimdir. belki değil aslında öyle zaten. ne olduysa bu hale getiren hepsi benim başımın altından çıktı. her şeyi ben berbat ettim her şeyi ben yıktım her şeyin bitmesine ben sebep oldum. hep hata yaptım hep yanlış yaptım. kendime bile yalan söyledim ama sana asla yalan söylemedim ben. seni sevdiğimi söylerken tek bir defa bile şüphe duymadım ne duygularımdan ne de kendimden. öyle emin öyle baskın duygularım var ki içimde sana karşı. bıraksam patlayacak gibiler. hakim olamıyorum bazen beni esir alıyorlar. aklım başım gidiyor yerine kalbim geçiyor ne mantıklı ne düzgün düşünebiliyorum. yalnızca seni düşünüyorum. sürekli seni düşünüyorum. hep seni düşünüyorum. her defasında defalarca bu sefer son umut bundan sonra bir daha imkan yok dedik, her defasında da tekrar denedik başardık, ne kadar tökezleyip berbat etsek de. ama şimdi öyle bir durumda ki daha önce hiç bu kadar imkansız olmamıştı. daha önce hiç bu kadar umutsuz hissetmemiştim. bazen senden umut görsem bile artık öyle bir duruma geldim ki. kendimi paramparça yapacağımı bilmeme rağmen bunu göze alarak sırf seni üzmemek daha fazla zarar vermemek için kendimden uzak tuttum seni. belki daha da devam ettirip daha da fazla zarar verebilirdim ama istemedim. çünkü anladım ki sevgi sadece yanındayken beslenmiyor. uzaktan dokunmadan görmeden koklamadan sarılmadan bile öyle çok sevebiliyor ki insan. sırf senin canın daha fazla yanmasın diye kendi canımı yakmayı göze aldım. biliyordum berbat olacağımı, yapamayacağımı, biteceğimi. ama hiçbir şey senden değerli değil, ben bile değilim. senin mutluluğun için kendi mutsuzluğuma razıyım artık. belki göremiyorum gülümsemeni ama kalbimde bir yerlerde dolaşıyorlar hep. kokun hala hafızamda unutmadım. seni hiç unutamıyorum. senden vazgeçemiyorum. kendimden, canımdan bile vazgeçmeyi denedim. ama sonradan farkettim ki her ne olursa olsun korkup kaçmaktansa kalıp hatalarım bile olsa duygularıma sahip çıkmam gerekiyor. bir daha ömür boyu olmayacak bile olsa sahip çıkmam gerektiğini anladım. gerçekten hayatımda hiç bir şeyi bu kadar imkansız hissetmemiştim. ve hiçbir şeyin bu kadar uzak oluşu bu kadar canımı yakmamıştı. eskiden yokluğunda kendime zarar verir yıpratır yaşamıyormuş gibi bir hale gelirdim. bu seferde öyleydim ama kendimi toparladım. kendimi yıpratmam bir şeyleri değiştirmiyodu. hatırlayınca hâlâ ağlıyorum, hâlâ şiir yazarken gözlerim doluyor, hâlâ eski günleri hatırlayınca yutkunamıyorum, hala kokunu düşününce başım dönüyor. ama artık kendime zarar vermemem gerektiğini anladım. bir saniye bile azalmadı seni düşündüğüm anlar ama yalnızca üzülmektense gerçekten güzel günlerdi güzel anılardı diyip dalıp gidiyorum sadece. ulaşılmaz hale gelmiş olman seni tıpkı bana bir masalmışsın gibi hissettiriyor. öyle güzel bir masalsın ki okuyunca kendimden geçiyorum. ama asla sonuna ulaşamıyorum o masalın. sanki bir yerden sonra sayfaları yırtılmış kaybolmuş gibi. tıpkı bendeki masalım sen gibi. sende yarımsın bende. daha tadına varamadım gözlerinin daha kokunu saramadım bütün göğsüme. daha yeterince anı saklamadım yastığımın altına. sen yarım kaldın. şimdi öyle çok merak ediyorum ki sonunu, seni öyle çok merak ediyorum ki. yırtılmış bir sayfayı yeniden var etmek kadar imkansız sanırım. bunu artık kabullenmeye başladım. zaten senin hayatından kendimi tamamen çektim ve soyutladım ki görüyordum yeni şeylere hızlı adapte oldun. istediğim buydu nasıl olduğu önemli değil sadece senin mutluluğun. ben uzaktan da izlerim, uzaktan da severim seni. ama değişmeyecek tek bir şey var ben seni sevmekten asla vazgeçmedim vazgeçemiyorum ve vazgeçmeyeceğim Zeynep. vedalara alışığım ama zaten sonuncusunu vermiştim, ve gerçekten sonuncu vedaydı, bir daha tekrarı olmayacak. zaten bunu da görmeyeceksin asla. kendi içimde tutamadığım dışa vurmak zorunda kaldığım şeyleri artık bir yerlere anlatmam gerekiyordu, bende yazmayı tercih ettim. sen ne kadar bunları asla göremiyecek olsan da, ki zaten görmeni istemem tekrar karşına çıkıp tekrar aptal abuk subuk laflarımla canını sıkmak istemem. Dediğim gibi son kez veda edişimi çoktan yapmıştım zaten bu da bir veda yazısı da değil, sen de görmeyeceksin. kendimle ve içimdeki senle aramda olan bir kaç şey açıkçası. içimde kalmaması gerekiyordu. hep söylediğim ama söylemekten bıkmayacağım şeyleri anlattım.



Şimdi sararmış bir sonbahar yaprağının yeniden yeşermesi kadar imkansız...


Seni ömür boyu çok seveceğim Zeynep, seni ömür boyu hep seveceğim üzümlü kekim..



'