Notes

Kendime yabancıyım... Kendini arayan insan olmaktan ziyade sorulması gereken tonlarca soru olduğunu hissediyorum. Nereden geliyor bu hisler? Yaşadığım hangi olay yada anlamlandıramadığım hayatımın hangi bölümü bu hisse kapılmama sebep bilmiyorum. Bilmediğim şeyler konusunda konuşacak bir çok şeyim olabilir. Sanırım bildiğim şeylerin azlığı sebebiyle dışa karşı bu kadar sessizim. Konuşacak kayda değer bir şeyimin olmaması mı bu sessizliği sağlayan şey, yoksa asla keşfedemeyeceğim yapısal bir özelliğimin sonucu mu?


Sormak benim işim sanırım. Gözlemlemekte en az o kadar benim işimdir. Okunmayı bekleyen kitapların bana beni tanıtmasını seviyorum ama bundan bile emin olamıyorum. Bazı düşüncelerimin kitaplardan mı yoksa kendime mi ait olduğunu karıştırıyorum. Belki de kitaplarla şekil alan düşüncelere sahibimdir ve düşüncelerim orada ki düşünceleri alıp yoğurarak şekilleniyordur. Kimi yazılanları sorgusuzca benimsiyor; bu bazen güzel bir söz, bazende kendimi bulduğum bir kesit olurken, kimi zaman da belki önyargıyla karışık reddedilmeye mahkum bir kesit olabilir. Öylesi kesitlerin düşüncelerime sızmaya hakkı yok gibidir. Neden bilmiyorum, sanırım benim bile bilmediğim bir kanunum olsa gerek.
Bana dahil olabilecek düşünceler var evet ve asla dahil olamayacak, asla kendi düşüncelerimle harmanlanamayacak olan düşünceler de var.


Farklı olmak isterdim. Hayata farklı açılardan bakabilmeyi çok isterdim. Bu fark şuanki halime kıyasla bir fark olmalı, elbette öteki insanlardan tamamen farklı olabilmekten veya özel biri gibi olmaktan bahsetmiyorum. Bir iş, bir ev, bir yuva, geçim, planlar, hayaller, nereden geldiği belli olmayan ve sonu gelmeyen istekler, başarma hırsıyla tutunulan bir şeyin iyi veya kötü şekilde tamama erdirilmesi, özlenen bir dost, eksikliği hissedilen ve giderilmesi için canla başla mücadele edilecek herhangi bir konu gibi şeyler sağlam gibi gösterilen ama altı boş çürük bir zemin gibidir benim için. Anlamsız yada faydasız.


Ve evet sadece bu kadar değil, belki de tüm bunları bana altı boş, aslında çürük ama güzel gösteren şey bende ki inanç eksikliği olabilir. Düşünce eksikliği. Bir düşünce eksik bende, onu arıyorum her yerde. Belki ince bir çizgidir tüm bunları çürük görmeme sebep olan... Yani belki gerçekten bir fikir, bir düşünce, tüm bakış açımı değiştirmeye yetecektir. Bilmiyorum işte, kim bilir belki aradığım şey zaten benim ürünüm olacaktır, yazmalıyımdır belkide. Okuyan biri olmasada yazmayı denemeliyim en azından. Belki bu yazdıklarım kendime bile yapmacık veya yabancı gelir çok sonraları.


Ben ki kendimi soyutlanmış hissederim çoğu zaman. Bazen bir bankta oturuyor gibiyim, sessizce neredeyse sıfır düşünceyle oturduğum yerden göz gezdirdiğim yollar, insanlar, ağaçlar, araçlar, çok nadiren kuşlar ve köpekler olur ve ben o anda dünyanın çekirdeği gibiyimdir. Her şeyin merkezinde ama herşeyden soyut bir halde, karanlıkta ve o anda tek gerçeklik benim karanlığım gibidir.
İnsanlar benim hiç farkıma bile varmadan yanımdan geçerken odaklandıkları cep telefonları, sanki çok elzemmiş gibi hararetle bahsettikleri mevzuları, koşuşturmacaları, gülüşleri, gerginlikleri, fayda veya zarar gözetmeksizin yaptıkları katkısız sohbetleri ve daha nicesine tanık olurum ama onlara o anda dahil olamam yada onları anlamam mümkün değildir.
Sırf karşımda ki insan daha iyi hissetsin ve benimle yaptığı espriyi onayladığını görerek tatmin olsun diye gülemem, güler gibi yaparım. Oturduğum banktan tüm bunları deneyimlerken yüzüme çarpan rüzgarında en az çekirdeğin karanlığı kadar gerçeklik hissi olduğunu inkar edemem. Varlığımı hissettiriyor en azından.
Burada olduğumu ve aktör olmasamda bir seyirci olarak var olduğumu hissettiriyor. Herşeye de çok kayıtsız değilim elbette. Tam anlamıyla dünyanın çekirdeği sayılmam ama bu benzetmeyi sevdim yinede, hoşuma gitti işte... Kendimle çok sık baş başa kalmıyorum, fiziki olarak evet ama odak olarak, zihin olarak hayır. Bu zihinsel Konçerto için aslında bir çok fırsatım oluyor ama kendimden kaçıyorum sanırım. Sebebi ise yalnız kaldığımda böyle düşüncelerle sürtüşüyor olmam olsa gerek ey okur. Ah doğru ya sende bendin, bu bizim için pekte tuhaf değil. Yine de seviyorum o rüzgarı ve karanlığı, yalnızlığı, dahil olamayışları ve belki bazen o eksik düşüncenin yoksunluğunu. Sana bir tek beni tarif edemem, çünkü sürekli değişiyor düşüncelerim ve her durum ve koşulda farklı bir ben görüyorum.