Notes

Nereden başlasam bilemedim şimdi ama artık bir yerden başlamak gerekiyor
Dünyamdaki o siyah tarafın rengarenk bir gökkuşağına dönüştüğü, bütün solmuş çiçeklerin yeniden açmaya başladığı, denizdeki dalgaların kıyıya artık büyük bir hırçın ve şiddetle değil de tutku ve rahatlatıcı bir şekilde çarptığı, kısacası dünyamın artık değişmeye, dönmeye başladığı, sonsuz ve mutlu bir masalın ilk sayfasındaki gündür bu tarih. Sonbahar ayına başlangıçtır bu ay benim için pek bir anlam ifade etmezdi, elbette sevdiğim bir mevsimdi lakin aklıma ağaçların solması, yavaştan soğumaya başlayan geceler ve etrafın yaprak tanelerine bürünmesi dışında pek bir şey gelmezdi. Şimdi bu tarihin, yani 2018 eylül ayının başlangıç haftasına öncesine dönmek istiyorum. Her şeyden ve ne yaşayacaklarımdan habersiz bir şekilde, sana mesaj attığım o günü hatırlıyorum. Tüm her şey bununla başlamadı mı zaten? Neden bilmiyorum fakat o gün içimdeki hisler, sana yakınlaşmam ve konuşmam gerektiğini söylemişlerdi bana. Bu süre içerisinde, her şey bir masal gibi ilerledi. Yakınlaşmaya, beraber vakit geçirmeye başlamıştık. Bunun öncesine kadar birbirimizi tanıyor pek hatta hiç konuşmuyor, konuştuğumuz zamanlarda ise belki birkaç cümle (nasılsın vs.) muhabbetten sonra konu kapanıp gidiyordu. Seninle Konuşup yakınlaşmaya başladığımız o zamanlarda ise, en çok dikkatimi insanların bakış açısı çekiyordu. “AKRABA MI “ ve benim bu zamana kadar özel hayatımdan bahsetmemem sonrasında bahsetmem dikkat çekiyordu senle takipleşmeye başladıktan sonra staklçılar sevgili olduğumuzu düşünüyorlardı. Bunu o zamanlar ihtimal vermek bile, bana imkansız gibi geliyordu. İmkansızdı, çünkü ikimizde şunda takılıyorduk akraba ile olmaz. Birbirimize bu şekilde yaklaşmıyor muyduk hep? Demek istediğim, o gün gelene kadar. Bir eylül ayı gecesi, keyifle ve ciddiyet içermeyen bir şekilde konuşuyorduk, konuştuğumuz çoğu şeyin altında şaka yatıyordu ve pekte ciddi davranmıyorduk. Zaman ilerledikçe konuşmalarımız, ciddileşmişti. Ya da ben öyle sanıyordum, bilmiyorum. Ben izine geleceğim zaman buluşalım dediğin zaman, içim birden kıpır kıpır olmuştu kendimi tutamamış ve sanki uzun zamandır bunun bekliyormuş gibi Fakat diyorum ya, DSİ’nin orada bana bir bakışın vardı beni benden alan uzak diyarlara götüren o an sana sarılmak geldi ama sarılamadım. Bir yandan arabanın çalışmamasını düşünürken bir yandan ise senin yanımda olup kalbimin küt küt atması O an sen de neye uğradığını şaşırmıştın belki de bunu hissedebiliyordum. Çünkü ben de şaşkınlıklar içerisindeydim, sanki bir şey senin için yazılmış insan buydu diyordu. Nasıl olurdu da diğer insanlara karşı geri adım atabilirken, sana karşı içimdeki o adım atma isteğine yenik düşmüştüm? Nasıl olur da buna engel olamamıştım? O an bana bunlar sorulsa, ne söyleyeceğimi bilemezdim herhalde. Zaman artık ilerleyip birbirimizi daha iyi tanıdıkça kokundan başka bir şey düşünmüyor, sıcacık kollarından, nefesinden, bana dokunuyor olmandan başka bir şey düşünmüyordum. Biz sadece tanışmadan, kokunun zihnimi ele geçirmesi ve o an hep öyle kalmak istemem normal miydi? Ya da böyle şeyler hissetmem? İşte o günden itibaren, kendimi sen de kaybetmeye başladım. Sürekli bir şüphe, sürekli kendime sorduğum o sorular… Senden hoşlanmaya başladığımı bir türlü kabul edemiyordum. Bunu kabul edemezken, sürekli seni düşünüp duruyor ve etrafında başka birisini gördüğüm zaman kıskançlık krizlerime engel olamıyordum. Bu kadar duyguyu bir anda yaşarken, hala senden hoşlandığımı kabul etmiyor ve sürekli böyle bir şey olmayacağını söylüyordum kendime. Sanki duygularımı artık kabul etmem gerekirmiş gibi, Aramızda geçen normal diyaloglardan birisiydi ve ikimizde zaten birbirimizle konuşmayı seven insanlardık. Hatırlar mısın? ‘’Bir gün gerçekten öpeceğim.’’ Demiştin aramızda konuşurken. Elbette sen de bende bunu pek ciddiye almadık, ciddiye alman gereken gün gelene kadar. fakat… Nasıl oldu? Bilmiyorum… Genel olarak kendimi kontrol edebilen bir insanım fakat seninleyken bu yetimi kaybediyor olmam belki de açıklıyor her şeyi. Tam olarak benim senin gözlerinde kaybolduğum günü hatırlamıyorum şu an fakat anılarımızla dolu başlangıç olan 4 Eylül 2018 tarihinden itibaren içimde yeşeren birisin işte. Kendimi nasıl kaybettim bilmiyorum fakat, seni öptüğümde belki bunu beklemiyorduk lakin ne olduysa o an oldu. Oluşan sessizliğin ardından, gözlerinin içine baktığımda, her zaman farklı şeyler gördüm. Her sana bakışımda kalbimin hızla atmasına anlam veremedim, neden bu hisler içerisinde olduğuma anlam veremedim… Yine bir gün kendimi kaybettiğim o sırada, dudaklarım dudaklarının üzerini örtmüşlerdi. O an hatırlıyorum da, kalbimin atış sesini duymaman için, içimden binlerce kez dua etmiştim. Hayatımda hissettiğim en güzel his, dudaklarıma sıcacık dudaklarının karşılık vermesiyle içimde belirmişti. Dudaklarından hiç ayrılmak istemedim. Dudaklarının sıcaklığı sanki kırık kalbimi bir anda iyileştirmişti… Bu etkiyi ben de kimse yaratamamışken, sadece bir öpüşünle kendimi dünyanın en mutlu insanı gibi hissetmiştim. Belki hislerim yanlıştı… Aslında yanlış olduğunu düşündüğüm çok şey vardı. Sergilediğim o tuhaf tavırlar, yaptıklarım, hissettiklerim… Fakat hiçbirinden pişman değilim şu anda. Bunun sebebi ise o an büyük bir yanlış ve hata olduğunu düşündüğüm davranışlarım, engel olamadığım hislerim, şu anda dünyadaki en mutlu insan olma sebebim. Bu öpücüğün ardından birçok şey yaşadık, yaşadıklarımızdan dolayı senden vazgeçmeye çalıştım. Yapamadım. Çünkü bu imkânsızdı. Günler geçti ve işte doğru yolu bulduğumuz, kaderimizin bize çizdiği yol gösterdi sonunda kendini. Artık geçmişteki o kırık kalbimden eser kalmamıştı, sen beni iyileştirmiştin. Ben hayatımda bi insana ilk kez bu kadar güvendim. Bana daha önce hiç hissetmediğim hisleri hissettirdin. Ben de sana söz verdim, seni dünyanın en mutlu insanı yapacağıma, geçmişi unutturacağıma dair. İkimizin de birbirimizde aynı etkiyi bıraktığını biliyorum. İşte bizim asla bitmeyecek olan mutlu masalımız bu şekilde başladı. Artık sonbaharın gelmesi bana sadece ağaçların solması, yavaştan soğumaya başlayan geceler ve etrafın yapraklara tanelerine bürünmesini hatırlatmayacaktı. Sonbahar ayı artık benim için, hayatımdaki mücevheri bulduğum ay demekti. Allah’ın bana en güzel hediyemi verdiği mevsim demekti. Artık soğuk havalar değil de, havaların buz gibi soğuğunda senin kollarında ısınmak gelecekti aklıma. Mevsimler, senin sayende anlam buldu. Hayatım, senin sayende bir anlam buldu artık. Beraber geçirdiğimiz günlerde biriktirdiğimiz anıları da bırakmak istiyorum buraya. Bu ay benim için farklıydı çünkü ilk aşkımı bu ayda buldum. Gözlerini daha fazla yormamak üzere, bu ayın sayfasını Açıyorum ve en güzel anılarımızı yazmak için diğer ayın sayfasına geçmeyi temenni ediyorum. Son söyleyeceğim şey ise, seni seviyorum. Öpmeye doyamadığım dudaklarına bir tebessüm kondurmayı ihmal etme. YIL DÖNÜMÜMÜZ KUTLU OLSUN SEVDİĞİM. 04.09.18- ∞ ♥

SENİ SEVİYORUM
MR. HASAN ÇELİK