Notes

Üniversiteye lise bittikten sonraki 2 yıllık psikolojik sorunlar sonucu, bir anda gittim.
Kardeşlerimin istediği değil de kendi yeteneklerime göre bir bölümü, 4 yıl sonrasını görerek seçtim.
Üniversiteye geldiğim ilk yılda yurdum, okulumun karşısındaydı.
Sınıf arkadaşlarımı bir yanlış anlaşılmayla ve o yanlış anlaşılmayı sınıftaki bir arkadaş grubuna anlatıp alaya alınınca tanıdım.
O günden sonra o grup dahil sınıftaki herkesi tek tek tanımaya çalıştım, konuşarak veya konuşmayarak.
Tanıdım ve sevemedim. Dersleri dinleyip tenefüs aralarında tek başıma koridorda gezerek o günü bitirir oldum, bunu 4. sınıfa kadar sürdürdüm. Arada yani 3. ve 4. sınıfta kafama uyan veya benden yardım isteyenlerle kantinde konuşurdum.
İlk yılın yarısında fakültemiz şehir merkezindeki diğer ilçelerden birine taşındı. Ondan sonra hayatım asıl düzene girdi.
İlk yıl üniversiteye gelene kadarki psikolojik sorunları atlatmak için insanları mutlu etmek amaçlı soğuk espriler yapardım yurtta.
Yurtta bu yüzden çok konuşan, iğrenç espriler yapıp susmayan biri olarak tanındım. Okulda ise tam tersi suskundum.
İlk yıl böyle geçti.
2. yıl kendimi düzeltmeye çalıştım. Çoğunlukla başardım. 2. yıl da diğer 3 yıl gibi sınıftakilere genellikle uzak oldum. Yurt yetiyordu.
Bu 2 yılda babamın yurt parasını vermemesi sebebiyle ve devletten aldığım kyk parasının sadece kendi ihtiyaçlarımı karşılamama yetmesi sebebiyle yurt-okul arasında geçti.
3. yıl sınıf arkadaşlarımla azar azar muhabbet edebildiğim zamanların başladığı yıl idi. Yurttaki arkadaşlık ortamı da iyiydi. En iyi yılım 3. yıl idi. 3. yılda yurdun ilk 2 yılki sorunlarına şikayet etmekten vazgeçmiş ve yurda alışmıştım. Aldığım notları da yükseltmeyi başardım. İlk yıl 1.85 idi ilk 2 dönemin ortalaması. 3. sınıf bittiğinde bunu 2.85'e kadar çıkardım.
4. yıla gelirken ise Haziran 2019'da bir haftalık İstanbul konferans-gezi programına katıldım, yurdun. Orada bir şeyler kaptım ünlü insanlardan. İstanbul'un havasını 2. kez teneffüs etme fırsatı buldum 9 yıl sonra.
Program bitince yurda geri dönüp memlekete gitmeden yurtta 6. katta tek başıma kaldım. Amacım iş bulmaktı ama iş yoktu. Bunu birkaç kişi ile konuşunca anladım. Ben de 15 gün İngilizce çalıştım. Sonra ailem memlekete bayrama çağırınca, memlekete döndüm.
4. sınıfın ilk dönemini ortalamamı daha da çok yükseltmek amacıyla iyi geçirmek istedim Ortalama yükseltecek not ortalamasını yakalamama rağmen ortalamam 2.86 anca oldu, %0.1 arttı. Afalladım. 2. dönem onu 3.00 yapacağım dedim.
Bu sırada İngilizce kursuna yazıldım ama virüs çıkınca ilk ayın sonundaki seviye atlama sınavına girmedim. Uzaktan eğitimine de katılmadım çünkü eğitim vermediler. Kurs da yarıda kaldı.
Bunlara ek olarak en önemlisi ise benim ailevi baskılar ve kendi karakterim sebebiyle kızlardan uzak yaşamamdı. Kızlardan utanırdım. Kızlarla konuşmak istemezdim. Unıversıtedekı kızların paraya ve afedersiniz p*ç denilen erkekleri sevdiğini duydum, anladım ve uğraşmaktan vazgeçtim.
Üniversiteye gitme amacım güzel arkadaşlıklar edinmekti. Edindiklerim oldu ama ben ilerletmedim. İlk yılın sonunda 2 abi tanıdım, hukuk öğrencileriydiler ve 1 ay kalıp gideceklerdi. 2'sini de yolcu ettim ama daha sonra hiç aramadım.
Diğer yıllar da yurtta 1 yıl, 2 yıl kalan insanlarla samimiyetim oldu ama hiçbirini geri arayamadım. İstemedim. İnsanların yer olarak benden uzaklaşması beni onlardan soğumaya itiyordu. Arasam ne konuşacağım ki ve sanki çıkar için arıyormuşum düşüncesi de vardı kafamda. Güzel arkadaşlıkları da ilerletmeme sebebim buydu.
Pandemi çıkınca her şeyim altüst oldu. Bu boşlukta hep geçmişi düşünerek keşkelerle başlayan pişmanlık dolu sözlerle kendimi yedim.
Bir yandan da yaş takıntım yüzünden ki en büyük sebebi bu, kendimden küçük biri görünce (20-21-22-23) yaşında biri görünce, keşke o yaşlarda olsaydım der oldum ama o yaşlarda olsam ne yapabilirdim ki? Mantıkçı biriyken bu boşlukta mantık gitti, duygularla hareket eden sözler beynimi yedi bitirdi.
Kendimi büyümüş hissetmiyorum. Ben hala 19-20 yaşındaki bir çocuk-gencin heyecanına, kafasına sahibim.