Notes

Selam,

(Sana bu yazıyı yazarken mesajını aldım. Mesajında evine geldiğim için sende oluşan öfkeyi dile getiriyordun. Hala bana öfkeleniyor olmana şaşırıyorum. Mesajında "hiçbir şeyi henüz netleştirmemişken" demişsin. Selin ben köpek miyim, ben havlıyorum da sen mi anlamıyorsun? Ben bu ilişkiyi bitirdim. Çünkü kafamda netleştirdim ve bunun için senden dönüş beklemeye ihtiyacım yok. Ayrıştığımız noktanın sadece anında tepki göstermek olduğunu sanıyorsun. Oysa çok farklıyız. Neden farkı olduğumuzu anlatmak için bu yazıyı yazıyordum, isabet oldu.)

Senden ayrıldığımı Alper ve Oğuz'a anlattım. Oha lan Selin'den niye ayrılıyorsun ne kadar uyumluydu, seni seviyordu, sen onu seviyordun, saçmalamışsın git barış dediler. Ve anlatmaya başladım. Ayrıca anlattıkça ben de içinde bulunduğum hali daha net gördüm. İlişkinin içindeyken daha saldırgandım, üzerine geliyordum, mutlaka cevap vermeni istiyordum. Artık ayrıldığımıza, bir daha konuşmayacağımıza göre bu ilişkiyi neden bitirdiğimi basit bir şekilde ve tane tane anlatmak istiyorum. Yazdıklarım tamamen senin eylemlerin ve bunların bana hissettirdikleri üzerine olacak. Umarım atladığım bir şey kalmaz, çünkü artık bu son yazım olsun istiyorum.

Öncelikle ilişkiyi bitirme nedenim direkt sensin. Senin hayatı algılama biçimin, karakterin ve uyumsuzluğumuz. Yani tartışmalarımızın veya sorunlarımızın bu kararımda herhangi bir etkisi yok.

*Nedenlerimden birisi önceliklerinin değişmiş olması Selin. Senin önceliğin ben değilim. Oysa iki üç ay önceye kadar böyle değildi. Bunu nereden çıkardım?

Seni üzmüş, kırmış olsam ve bana bununla ilgili sitem ediiyor olsan, seninle konuşurum. İşimi yapamam, yapacak olsam bile kendimi veremem. Bu noktada yoğun olman nedeniyle bana cevap veremeyişlerini hiçbir zaman anlayamayacağım. Tartışmak istemediğin için yoğunum diyor olabilirsin veya işe konsantre olmak sana sorunlarımızı unutturuyor olabilir. Bu noktada kendince haklı sebeplerin vardır, bir şey diyemem. Ama bu durum sadece tartışırken veya birbirimize sitem ederken değil, günlük hayatımızda da böyle. Saat 4'ten sonra öyle bir yoğunluğun başlıyor ki, sen eve gidene kadar (ortalama saat 10'a kadar) doğru düzgün bir iletişim kuramıyoruz. Sigara içmeye çıktığında ya da kahve hazırlarken beş dakikacık zamanda bile olsa, bana cevap vermiyor olmanı, benimle konuşmuyor olmanı anlayabilmem mümkün değil.

Günaydın meselesi aramızda bir tartışma konusu olmuştu. Ben uyandığımda aklıma gelen ilk şey sensin. Günaydın demek bir gereklilik değil, ama aklımdasın demenin en kolay yolu. İlişkiler böyle küçük dokunuşlarla ayakta duruyor. Oysa düşünüyorum, ben Merve'den ayrıldıktan sonra, senin hep önceliğindim. Bana cevap verecek zaman da bulurdun, beni düşündüğünü gösteren şeyler de yapardın. Sana son zamanlarda sevgini hissedemediğimi söylemiştim.

*Diğer nedenim seninle sorunlarımızı asla konuşarak veya tartışarak çözemiyor olmamız. İnsanlar konuşarak anlaşıyor Selin. Sen bir sorunun varlığını sezdiğin anda kabuğuna çekiliyorsun, ama o sorun çözülmemiş oluyor. Ve büyüyor. Büyüyen sorun patlıyor. İlişkimiz boyunca konuşan/tartışan ben oldum, dinleyen sen. Günün sonunda ise şaka yollu "ne çok konuştun be Samet" denilen de ben oldum. İlişkinin başından beri tartışmaktan kaçtın.

*Nedenlerimden diğeri defalarca söylediğim gibi, bir harekette bulunurken bunun benim nazarımda doğuracağı sonuçları düşünmüyorsun. Özetle empati yapmıyorsun. Örnekler:

Ömür konusu. Bunu yaşadıktan sonra empati yaptın ve benim ne kadar üzüleceğimi düşündüğün için bana söyledin. Gerçekten sende bu özelliğin eksik olduğunu fark etmiş ve ilişkimiz için buna çok dikkat edecek gibiydin. Ama değilmişsin.

Sercan, Umut ve diğer iş arkadaşlarında da sırf onlara kabalık olmasın diye yaptığın kibarlıkların yanlış anlaşıldı. Onlara kibar olmak isterken benim neler hissedeceğimi, ne kadar üzüleceğimi fark etmedin, umursamadın.

Burak konusu. Bunun belki şu an bile abartılacak bir şey olmadığını düşünüyorsun. Zaten benim sorunum da bu. Evli bir insanın kendisine şiir vermesinden rahatsız olmadığı gibi bundan hoşlanan bir sevgilim var. Ve sevgilim karşıma geçip açıkça "şiirleri kitabın arasına koyuyorum çünkü yıllar sonra bana şiir yazan birinin olduğunu hatırlamak istiyorum" diyebiliyor. Sen gerçekten bunun yanlış bir şey olmadığını düşünüyorsun, yoksa bana bunu açık açık söylemezdin. Oysa bu çok yanlış. Öyle yanlış ki bir ilişkide olmaması gereken, aynı Ömür örneğinde olduğu gibi ilişkiyi bitirebilecek bir yanlış. Ayrıca senin böyle bir ego tatminine neden ihtiyacın var? Bunu da anlayamıyorum. Sevgilin olarak benim sevgim, benim sana karşı hissettiğim hayranlık sana yeterli gelmiyor mu? Sen egonu okşarken benim gururumu paramparça ettiğinin farkında olmadın Selin, beni umursamadın. Dün tüm gün bu konuyu konuştum, mesajlarımı sakin kafa ile okursan neler düşündüğümü yazmıştım, tekrar etmeyeceğim.

Ben bunları çok kısa şekilde çocuklara anlattığımda hak verdiler, çünkü bunlar normal bir ilişkide olmaması gereken şeyler ve kolay kaldırılabilecek şeyler değil. Sen bilmiyor olabilirsin, ama dünyanın en basit ilişkisi bile karşılıklı anlayış, empati ve sadakat üzerine kurulu. Senin bu yönün gelişmemiş. Ben yaşadıklarımı düşündükçe, bir başkasına anlattıkça sinirleniyorum. Çünkü bu yaşananlar sadece benim değil, başka hiçbir insanın kabul edemeyeceği bir şey.

Peki senden cevap dahi beklemeden neden bu ilişkiyi bitiriyorum?

Evet, seninle çok mutlu olmak istedim ve ilişkinin başlarında oldum da. Evet, bu ilişkinin geleceği olsun, hatta eğer evleneceksem seninle evleneyim de istedim. Yıllarca beklememize değecek bir ilişki hayal ettim. Ben seninle bir bütün olmak istedim. Olmadı... Bu ilişkiyi bitiren sorunlarımız veya tartışmalarımız değil, sensin, karakterin, düşünce yapın ya da adı her neyse.

Sorunlarımızı konuşarak çözemeyeceğim, benim neler hissedeceğimi düşünmeyen, bana saygı duymayan bir insanla daha ne kadar devam edebilirim diye sordum kendime. Sen değişmeyeceksin ve benim senin karakterinde olan bir insanla bir ömür geçirmem mümkün değil. Bu ayrılık bugün olmasa bile seneye olacak, mutlaka olacak. Çünkü seninle hayatı algılayış şekillerimiz çok farklı. Daha doğrusu ben muhtemelen diğer herkes gibi, Miray gibi, İrem gibi ya da Onur gibi Okan gibi algılıyorum bu hayatı. Ama senin algılayış biçimin hepimizden farklı. Sana uyum sağlayıp sağlayamayacağımı çok düşündüm. Yapabileceğimi sanmıyorum. Ayrıca Ömür olayından hiç ders çıkarmayışın ve Burak'ın şiir vermesi konusunda herhangi bir sorun görmüyor oluşun güven sorunuma da boyut atlatmış vaziyette. Bunu toparlamam çok mümkün görünmüyor.

Sana yazdığım mesajımda Çanakkale'den döndüğünde olumlu bir fikirde olursan oturur konuşuruz demiştim. Düşüncelerim netleştiğinden beri, artık bunu konuşmanın da bir anlamı yok. Senin yapın bu, değişmeyecek. Değişir misin? Beni fikren aldattığını söylüyorum ya, işte beni ilişkimiz devam ederken cismen aldatıp (mesela Burak'la ya da x bir kişiyle yatıp) vicdan azabı duyman ve benim de bunlara rağmen seni affetmem gerekiyor. Belki o zaman değişirsin, Ferhad'da olduğu gibi. Ama elbette böyle bir şey yaşanmayacak.

En çok neyi isterdim biliyor musun? Keşke bana yaşattıklarını ben de sana yaşatabilseydim. Neler hissettiğimi ancak böyle anlayabilirdin. Çünkü şu an beni anlamıyorsun. Burada yazanlar seni sadece öfkelendiriyor.

Bana kızgın olmamalısın, olamazsın. Benim yerimde olan herkes bunu yapardı. Geriye dönüp baktığımda yeterince sabırlı davrandığımı görüyorum. Sen anlayamıyor olabilirsin, ama istiyorum ki bu yazıyı herkese okut, İrem'e Miray'a Aylin'e Kübra'ya istediğin herkese okut ki sana "Kanka Samet haklı, sen neden bunlara hiç dikkat etmiyorsun aq" desinler.

Yıllar sonra hala seni düşünüyor, seni hatırlıyor olmamak için bütün eşyaları getirdim. Ben bu ilişkiyi bir daha başlamamak üzere bitirdim. Benim için kolay mı sanıyorsun? Elbette değil. Ama bu süreci daha fazla uzatmakta bir fayda görmüyorum. Sen aksini düşünüyorsan, buna ikna olmam çok zor olacak.