Notes

İMKANSIZ


Karli bir günün sisleri arasinda ilerliyordu o amansiz bir yolda. Yolun etrafini bembeyaz agaçlar kapliyordu.
O ise sadee ilerliyordu,
bakmiyordu, konusmuyordu sadece ilerliyordu.
Beyninin içinde hislerinin müzigi dönüyordu adeta.
Sanki artik bakmaya, konusmaya korkar gibiydi.

Kimse bilmezdi, neden gözlerinin kapali oldugunu.
Ama o kapali gözlerinde görürdü, neden gözlerinin kapali oldugunu.


O biliyordu herseyi, ama önünü göremiyordu. Bu yolda karsisina çikacaklari görmüyordu.
O anlatabilirdi herseyi, ama bir ruh bile olmazdi bu yolda.
Çünkü bu yolda, ruhu olanlar yürüyemezdi.
Bu yol ölümün yoluydu.
Ruhun ölümünün.
Ama o zaten ölüydü, bir daha nasil ölebilirdi ki?

Agaçlarin arasindan sesler duymaya basladi, çigliklar atiliyordu.
O ne gözünü açti, ne durdu.

Etrafinda yürüme sesleri duymaya basladi.

----------------------------------

Karanlik bir gecede, yildirimlar çarpiyor ve yagmur kaptanin hislerini paylasircasina yagiyordu. Gemi her dalgada sallaniyor ve hasarlar aliyordu.
Ama kaptan vazgeçemezdi.
Hedefine dogru gitmeliydi.
Gözlerini kapatti, konusmayi kesti. Sadece ileriye dogru yol aliyordu. Her dalga çarpisisinda kaptan sallaniyor ve gözünden bir damla yas düsüyordu. Mürettabati olayin sokuyla çigliklar atiyordu sadece. Herkes ölücegini düsünüyordu.
Ama kaptan ölemezdi.
Zaten ölü olan, nasil ölebilirdi?

Güçlü bir dalgayla kaptan yere düstü, ne gözünü açti, ne tepki verdi. geri kalkti, tekrar düstü, geri kalkti. Gemi sular almaya basladi, ama bu kaptani yildirmiyordu. Asla vazgeçemezdi.
Mürettabattan bir tanesi kaptanin yanina gelip onu ittirmeye ve bagirmaya basladi, "imkansiz!".
Kaptan hiç tepki bile vermiyordu,
Adamin imkansiz çigliklari arasinda gemi suyun dibine dogru çökmeye basladi. Kaptan denizin içine dogru düserken dahi gözlerini açmadi ve beynini yiyen düsünceler ortaya çikmaya basladi.
Imkansiz?
Sanirim onun yasamasi imkansizdi.
Ama o biliyordu, herseyin mümkün oldugunu.
Belki o varamamisti hedefine, ama varanlar olacakti.
O son nefesini verirken gözleri kapaliydi.




Karli bir günün sisleri arasinda ilerliyordu, o amansiz bir yolda. Yolun etrafini bembeyaz agaçlar kapliyordu o ise sadece ilerliyordu.
bakmiyordu, konusmuyordu.
beyninin içinde hislerinin müzigi dönüyordu adeta,
sanki artik bakmaya, konusmaya korkar gibiydi.
Hiçkira hiçkira agliyordu kalbi en derinlerinde.
Kendisinin bile görmeye korktugu sekilde.

Kimse bilmezdi, neden gözlerinin kapali oldugunu.
Ama o kapali gözlerinde görürdü, neden gözlerinin kapali oldugunu.

O biliyordu herseyi, ama önünü göremiyordu. Bu yolda karsisina çikacaklari görmüyordu.
O anlatabilirdi herseyi, ama bir ruh bile olmazdi bu yolda.
Çünkü bu yolda, ruhu olanlar yürüyemezdi.
Bu yol ölümün yoluydu.
Ruhun ölümünün.
Ama o zaten ölüydü, bir daha nasil ölebilirdi ki?

Agaçlarin arasindan sesler duymaya basladi, çigliklar atiliyordu.
O ne gözünü açti, ne durdu. Genç kadinlar çocuklar son çigliklarini atiyor gibi bagiriyorlardi.
Onun ise sadece gözlerinden yas akiyordu.

Etrafinda yürüme sesleri duymaya basladi.
adimlarini hizlandirdi, seslerin yogunlugu artti ve en sonunda kosmaya basladi.
Sanki son kosusunu yapiyordu.

Çigliklari duydukçada içi daha fazla yaniyordu. Amansiz bir alev topuna dönüsmüstü, içini yakan.
Ne kosusu biticek gibiydi, nede bu uçsuz çigliklar.

Bir atin ona yaklastigini duydu, ama daha fazla hizlanamiyordu, omzuna giren mizrakla dizlerinin üzerine düstü.
Ama duramazdi, kendisini sürükleyerek ilerletiyordu. kanlar akiyor ve durmuyordu.

En sonunda daha ilerleyemez oldu.
Kapali gözleri, gözyaslari arasinda hiçlige büründü.

24.09.2019



Bir kaptandi o, gemisini imkansizligin mahzenine süren. Her sey yolunda ilerliyordu onun için, ta ki günes yok olup yerini karanliga birakana kadar.

Yildirimlar çarptiginda, gemisi batmisti.
Kendisini suyun derinliklerinde buldugunda gözünü açtiginda karsilastigi manzara onu soklar içinde birakmisti.
Sayisiz cesed süzülüyordu suyun derinliklerinde. Ve artik bir taneside oydu.



Bir çocuk dogmustu, yanan küllerin arasinda.
Bu çocuk büyümüstü, gelismisti.
Ve imkansizligin mahzenine inmeliydi.
Mürettabatini ve herseyini hazirlamisti. Her sey yolundaydi, günes yok olup yerini karanliga birakana kadar.

Gözünü açtiginda kendisini karli bir havada kiyida bulmustu.
Sevinmisti gelebildigine ama biliyordu, yolculuk simdi basliyordu.

Uçsuz bucaksiz bir yolda ilerlemeye basladi. Yolun etrafini beyaz agaçlar çevreliyordu.
ilerlerken yolda gördügü sayisiz ceset onun saskinligini tetikliyordu. Bazi cesetlerin gözünün bantla kapali olmasi onu iyice sasirtiyordu.
Cesetleri incelemeden devam etti, ve etti.

En sonunda ormandan çigliklar duydu. Girmelimiydi ormana?
Yoksa devam mi etmeliydi yoluna, karar vermek için geçirdigi süre içerisinde etrafinda kiliçli insanlar belirdi. ve ona karsi gardini aldilar.
O da kendi kilicini çekti, sayilari 8i buluyordu ama o sadece tek basinaydi.

Kiliçlarinin çarpismasi muazzam bir isik olusturuyordu.
Bir tanesinin kalbine soktu kilicini, sonra digerinide öldürdü, digerinide.
En sonunda hepsini yenmisti. Lakin yara almisti.
Kanlar fiskirtan belini tutarak ilerlemeye çalisiyordu.

uzunca bir yol kat etti ve ormanin yanmaya basladigini gördü. O sirada bir atli ona dogru kosuyordu, hizli bir hareketle atin bacaklarini kesip süvarisinide öldrdü.

Zaman geçmek bilmiyordu, ve o boslukta bir ok yedi sirtina, derken ikincisinide yedi. Yere düstü, ve yere düsmesiyle farketti ki o cesetler onun cesetleriydi.

O artik ilerlemek istemiyordu, ama karsisinda duruyordu, imkansizligin mahzeni.
Ama onun artik buna ihtiyaci yoktu. kendisi öldürdü kendisini imkansizligin karsisinda.

Çünkü biliyordu o, imkansiz olan tek seyin imkansizlik olmasi oldugunu.


Istekler sayilara döküldügünde, geriye sadece olasiliklar kalir. Bir seyin basarilabilme olasiligi.
Kimisi bir sey için yüzlerce kez denese bile basaramaz ve imkansiz oldugunu anlar.
Kimisi ayni seyi hiç denemeden ve farkinda olmadan basarir.

Bir arkadasimin dedigi gibi, imkansiz diye bir sey yoktur, imkansizlik vardir

KAYIP KAPTAN

İlerleyen bir gemide kaybolmuştu kaptan,
Onu kayıp eden ne gemisiydi, ne de uçsuz okyanus.
O kayıplarını kaybedişinin arasında çalkalanıyordu.

O ilerliyor ama yutuyordu eşsiz canavar hislerinin en derinindekileri.
Derinini kaybetmiş bir kaptan nasıl olurda hızlandırabilirdi gemisini, hızının yeteri kadar olmadığını bilemeyecekken.

Tutunmalıydı acılarına, tutunmalıydı kaybettiklerine, ki anlamalıydı daha hızlı olması gerektiğini.
Zamanın durmaksızın aktığı yerde, kendisi hıçkıra hıçkıra ilerliyordu.
Ne bir gözyaşı süzülüyordu gemisinden, ne de bir çığlık lakin susmuyordu sessizlik kaybettiklerinin arasında.
Çünkü kaybolmuştu herşey kaybolduklarının yanında.
O bu kelimeleri sonsuza kadar tekrarlıyabilir di, hayatı sadece belirli bir anlarda mı aklına gelecekti?
O güçlenmek isterken, güçlendikçe daha farklı sorunlar mı oluşturacaktı kendisine?

Evet yada hayırdı onun için, o her zaman söylediği kaptandı ve evet oluşturacaktı kendisine, kayıplarını kaybetmek zorunda olduğunu dahi unutturmuştu kendisine aklı.
Çünkü bulmalıydı düşlerini kaplıyan hazine adasını ve yaşatmalıydı kayıplarını.
O ana kadar unutmalı mıydı kaptan karanlıkta kalacakları?
Ama onlar kaptanın ışığa en ihtiyaç duyduğu anılarıyken, onlar olmadan ışığı neylesin kaptan?

Geri verin kaptana, bu ıssız çığlıkların arasında ki huzuru ve yankılansın hüzün.
Ama hayır, kaptan sizden bir şey istemiyor,
Çünkü siz bu farkında olmayaşınızın çığlıkları arasında çok fazla şey istediniz kaptandan. Ne siz farkettiniz bunu, nede bunu farkedebilecek hiç bir varlık.
Canavar ele geçirdiklerini yedikçe güçlendi çığlıklar ve yıkıldı kaptan.

Nerede onun kaybettikleri?
Hangi cehennemde?
Ah hayır, cehennemde değil, kalbinde?

Öyleyse yol al kaptan, ki zaten alacaksın.
Ne söylenebilir ki, hislerini mi iyiye getirsin sözcükler ve tebessüm mü oluşsun tebessümü umursamayan varlığın suratında.

7.01.2020